Γιατί πανηγυρίζει η κυβέρνηση Σαμαρά; (άρθρο Ευγενίας Ουζουνίδου)
Μετά το πρώτο και ηχηρό «όχι» των Κύπριων πολιτών, αποτέλεσμα κυρίως των αυθόρμητων λαϊκών αντιδράσεων, η Κυπριακή πολιτική ηγεσία αναδιπλώθηκε ατάκτως μπροστά στους χυδαίους εκβιασμούς των ευρωπαίων και του γερμανικού άξονα.
Πρώτος και καλύτερος, στην άτακτη υποχώρηση, ο ακραίως μνημονιακός πρόεδρος Ν. Αναστασιάδης και το κόμμα του. Την ίδια ώρα στην Αθήνα, οι υπουργοί και τα στελέχη της συγκυβέρνησης, που πήραν ξεκάθαρα από την πρώτη στιγμή το μέρος της πολιτικής Μέρκελ- αφού για μέρες είχαν εξαφανιστεί από κάθε δημόσιο πάνελ- μαζί και τα «παπαγαλάκια» τους, ανέλαβαν και πάλι έργο, θέλοντας να δείξουν με κάθε τρόπο ότι για τις κοινωνίες αποτελούν μονόδρομο η υποτέλεια, η υπερλιτότητα και η βαρβαρότητα.
Η αναδίπλωση της Κυπριακής ηγεσίας, μετά το ηχηρό «όχι» της Κυπριακής Βουλής, στο Eurogroup και η απόφασή της να ακολουθήσει τις αποτυχημένες και αντιλαϊκές πολιτικές της ελληνικής κυβέρνησης μοιάζει με βατερλώ. Κι αυτό γιατί η νέα απόφαση του Eurogroup είναι ίσως το χειρότερο πρόγραμμα που έχει ως τώρα επιβληθεί σε χώρα της Ευρωζώνης. Σηματοδοτεί τη βαθιά αλλαγή της νομισματικής ένωσης με τρόπο που επιτείνει την αποδιάρθρωσή της, καταστρέφει την κυπριακή οικονομία και κοινωνία, ενώ θέτει την Κύπρο σε εθνικό αδιέξοδο.
Η Κυπριακή ηγεσία, στην πραγματικότητα, υπέγραψε σε λευκή κόλλα, στην οποία τους συγκεκριμένους και λεπτομερείς όρους της ολοκληρωμένης συμφωνίας θα τους βάλει στην πορεία η τρόικα, ανάλογα με τα αδίστακτα συμφέροντα και τις προτεραιότητές της.
Τίποτε δε θα είναι λοιπόν όπως πριν για την Κύπρο και το βέβαιο είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση. Το χρηματιστικό μοντέλο που ακολούθησε με ακραίο τρόπο το νησί, και που το οδήγησε στο σημερινό γκρεμό, έχει ήδη καταστραφεί. Ένα μοντέλο βασισμένο σε έναν εταιρικό φόρο του 10% και στην εγγυημένη ασυδοσία των κάθε είδους διεθνών σπεκουλαδόρων έχει πλέον καταρρεύσει.
Στο μεταξύ, η ΝΔ ισχυρίζεται ότι «στην Κύπρο χρεοκόπησε η δημαγωγία του ΣΥΡΙΖΑ» και ταυτόχρονα πανηγυρίζει, μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, για την απόφαση του Eurogroup. Γιατί άραγε; Η ίδια, όπως και οι συνέταιροί της στην κυβέρνηση, επιχαίρει για την νέα καταστροφική απόφαση και θεωρεί ότι είναι προς το συμφέρον του κυπριακού λαού. Μάλιστα χειροκροτεί τον άκρως αντιδημοκρατικό τρόπο λειτουργίας της ευρωζώνης που καταστρέφει τις κοινωνίες και τις οικονομίες των χωρών της και ιδιαίτερα αυτές του νότου.
Εύλογο επίσης είναι το ερώτημα γιατί η ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη στιγμή να βοηθήσει τον κυπριακό λαό, μεταφέροντας ρευστότητα μέσω του ELA, όπως πρότεινε ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρας, παρέχοντας έτσι χρόνο να συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις. Ό,τι κι αν λέει για επικοινωνιακούς λόγους η ΝΔ, γνωρίζει πολύ καλά ότι η δυνατότητα αυτή υπήρχε. Και ο ελληνικός λαός κατανοεί πολύ καλά ότι ήταν λόγοι ιδιοτελείς και αυτοσυντήρησης που οδήγησαν την κυβέρνηση Σαμαρά να υπονομεύσει το «όχι» του κυπριακού λαού.
Η Κύπρος έτσι, μετά την Ελλάδα, μετατρέπεται και χρησιμοποιείται ως πειραματόζωο για όλη την ευρωζώνη. Για την Ελλάδα, το πρώτο πειραματόζωο, τα πράγματα είναι διαφορετικά, καθώς το σοκ συνεχίζεται αδιάκοπο από τον Μάιο του 2010.
Τα δύσκολα άρα τώρα αρχίζουν, αλλά τουλάχιστον η Κύπρος δεν είναι το πρώτο πειραματόζωο και ήταν η πρώτη που είπε ένα όχι: το όχι δεν αποτρέπει τη ζημιά, αλλά ενισχύει το πολιτικό φρόνημα του λαού, τον κάνει να νιώθει ότι έχει λόγο για την ύπαρξή του και τη ζωή του. Το «όχι» του κυπριακού λαού άνοιξε μια χαραμάδα ελπίδας για σκληρή διαπραγμάτευση απέναντι στην καταστροφική απόφαση της Ευρωπαϊκής ηγεσίας. Ωστόσο, το «όχι» αυτό δεν το διαχειρίστηκε ούτε ο λαός ούτε μια αριστερή κυβέρνηση αποφασισμένη να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του. Το διαχειρίστηκε η νεοφιλελεύθερη κυπριακή κυβέρνηση, σε συνεργασία και με την ελληνική, που δεν το πίστευαν. Έτσι, την χαραμάδα ελπίδας που άνοιξε το «όχι», φρόντισαν να την κλείσουν με συνοπτικές διαδικασίες Αναστασιάδης και Σαμαράς.
Στο σημείο αυτό είναι αναγκαία για την Κύπρο, τη χώρα μας και συνολικά τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και της Ευρώπης μια τέτοια εναλλακτική πορεία. Είναι πλέον προφανές ότι δεν μπορεί καν να γίνεται λόγος για κάτι τέτοιο χωρίς σύγκρουση και ανατροπή με παγιωμένες αντιλήψεις και θεσμούς. Παράλληλα επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά ότι σε κάθε τραγωδία η μοίρα της Ελλάδας και αυτή της Κύπρου είναι αλληλένδετες.
Η Κύπρος μπορεί να ανοίξει το δρόμο για τους λαούς της περιφέρειας. Αρκεί να βρεθεί η πολιτική βούληση και να υπάρξει η αναγκαία κινητοποίηση ώστε να επέλθει δημοκρατική ανατροπή της σημερινής κατάστασης και να διαμορφωθούν νέοι πολιτικοί συσχετισμοί που θα ανταποκρίνονται στις λαϊκές αγωνίες.
*Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ Π.Ε. Κοζάνης
