Κυκλοφόρησε η συλλογή διηγημάτων της Σταυρούλας Τσούπρου με τίτλο «Σε κοιτούν»

Αγαπητοί φίλοι,
Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Γρηγόρη,
η συλλογή διηγημάτων της γνωστής φιλολόγου και κριτικού Σταυρούλας Τσούπρου
με τίτλο «Σε κοιτούν».

Είμαστε στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε διευκρίνιση.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Σταυρούλα Τσούπρου,
ΣΕ ΚΟΙΤΟΥΝ
Διηγήματα
Εκδόσεις Γρηγόρη
(ISBN: 978-960-333-772-0, Σελίδες: 62, Τιμή: 7 €)

Η παρούσα πρώτη συλλογή διηγημάτων τής φιλολόγου, Ακαδημαϊκής ερευνήτριας και κριτικού Σταυρούλας Τσούπρου, εκφράζει την άλλη πλευρά τής Πανεπιστημιακής ιδιότητάς της: την πλευρά της εσωστρέφειας, η οποία, όμως, με την σειρά της, χρειάζεται να βγει στο φως.

Τα 14 διηγήματα της συλλογής (και ένα Προοίμιο που τα κατευοδώνει, δίνοντας το “φιλοσοφικό” στίγμα τους) παρουσιάζουν υφολογική ποικιλία, παραπέμποντας σε διαφορετικά “είδη” γραφής. Έτσι, σε άλλα πρόκειται για μία αφήγηση που εγγίζει τον εσωτερικό μονόλογο, σε άλλα πρόκειται για ένα τύποις διαλογικό “δοκίμιο”, σε άλλα πάλι, για μία, ανορθόδοξη πάντα, ρεαλιστική, ωστόσο, αφήγηση. Κυρίαρχο, πάντως, είναι το ονειρικό στοιχείο στα περισσότερα από αυτά, με την έννοια ότι η συγγραφέας, είτε σε πρώτο είτε σε τρίτο πρόσωπο, φτιάχνει έναν κόσμο αντλώντας πρωτίστως από την μη υλική πραγματικότητα.

Στο «Β? πρόσωπο», επί παραδείγματι, ο ηλικιωμένος πρωτοπρόσωπος αφηγητής διαλέγεται νοερά με την αλλοδαπή κυρία που τον φροντίζει. Στο «Άδεια αναπαραγωγής» αντιμετωπίζεται με την δέουσα σοβαρότητα το «δικαίωμα» του να αποκτήσει κανείς απογόνους. Το μικρο-διήγημα «Τα δόντια» ταλαντεύεται μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, ενώ το «Ένα τρίωρο» πατάει γερά στην δεύτερη, οπισθοδρομώντας και απορρίπτοντάς την ταυτόχρονα. Στο «Ο Φρουρός» ο κόσμος των ονείρων προ(σ)καλείται από την ηρωίδα παντοίοις τρόποις, σε αντίθεση με το «Σε κοιτούν» (το οποίο δίνει και τον τίτλο στην συλλογή), όπου ο ρεαλισμός λαμβάνει έως και ανατομικές διαστάσεις. Στο, χιουμοριστικά μακάβριο, «Ξεχάστηκε» τα αισθήματα αποκτούν όψη και, μάλιστα, δύσμορφη, ενώ στο «Τον τρέμω» η αυτοσχέδια ψυχανάλυση, την οποία ο καθένας κάνει κάποια στιγμή στην ζωή του, διατυπώνεται ως αφήγηση υπό την επήρεια έντονων καταστάσεων. Στο «Η πόλη του», από την άλλη, η πολιτεία τού νου, το οικοδόμημά του, υψώνεται σταδιακά, αποκαλύπτοντας τόσο την αφετηρία όσο και τις αδυναμίες του.

Οι διαδρομές αυτών όσο και των υπόλοιπων διηγημάτων τής συλλογής, αν και σύντομες, σίγουρα μπορούν να καταλήξουν, αρκεί να το θελήσει και ο αναγνώστης, σε ουσιαστικές ανθρώπινες επαφές.