Κανένας άνθρωπος δεν είναι δίκαιος και ούτε καν ξέρει τι θα πει ειρήνη (της Παρθένας Τσοκτουρίδου)
Για να γίνει όμως αυτό, είναι απαραίτητος ένας πλουσιότατος σε ηθικά εφόδια ψυχικός κόσμος εκείνου που θα αποδώσει τη δικαιοσύνη, ο οποίος θα πρέπει συν τοις άλλοις να διαθέτει και αντικειμενικότητα, αμεροληψία, οξύτατη κρίση, νηφαλιότητα και πλήρη κυριαρχία του λογικού πάνω στα συναισθήματα, στα πάθη και στις επιθυμίες.
Η δύναμη του επιβαλλόμενου δικαίου είναι η εξασφάλιση της αρμονίας, της ευκοσμίας και της τάξης. Η δύναμη όμως του παραβιαζόμενου δικαίου είναι τυφλή και βίαιη, καθώς καταπατά δικαιώματα και συμφέροντα ατόμων και λαών, εφόσον πολλοί πιστεύουν πως δικαιοσύνη είναι η κυριαρχία των ισχυρότερων και συχνά διαπιστώνουμε πως το δίκαιο των αδυνάτων υποτάσσεται στα συμφέροντα τους.
Αποτέλεσμα των αδικουμένων είναι να αγανακτούν και να οργίζονται παρωθώντας την ψυχή τους σ' ένα αδυσώπητο αγώνα για την αποκατάσταση του δικαίου τους.
Έτσι, η ζωή των αδικουμένων σχοινοβατεί ανάμεσα στον πόλεμο (επιθετικό και αμυντικό) και στην ειρήνη και γίνεται ανατρεπτική η φυσιολογική διαδικασία της ζωής.
Έναν πόλεμο μπορεί να τον προκαλέσουν πολιτικές, θρησκευτικές, οικονομικές, δημογραφικές αδικίες και αίτια, με αποτελέσματα πάντοτε οδυνηρά (πτώματα, πείνα, φτώχεια, έλλειψη ηθικής ισορροπίας, δάκρυα, απούλωτες ψυχικές πληγές).
Μετά τον πόλεμο έρχεται πάντα η ειρήνη. Το φως που διαλύει τη σκιά του θανάτου και γεμίζει ευφροσύνη τις ψυχές. Η ανατολή και η εγγύηση της ζωής. Της αφιερώνω, λοιπόν, το παρακάτω ποίημα μου.
Ειρήνη, κόρη του ουρανού, της θάλασσας εγγόνι, της γης η ανασεμιά, της Παναγιάς η ζώνη. Τα άστρα όλα σε υμνούν, άγγελοι σε δοξολογούν και δάφνες σου μοιράζουν. Την ομορφιά σου αποζητούν, σε χαίρονται όσοι σε ζουν και όλοι σε θαυμάζουν. Τον ποταμό του θάνατου που' χει υπερχειλίσει απ' του πολέμου τα δεινά έχεις κατανικήσει. Στηρίξαμε όλοι όνειρα, αγάπες, προσδοκίες, στην όψη σου την ήρεμη, τέρμα πια οι κακίες. Της εκκλησιάς καμπαναριά δεν ήχησαν άλλο βαριά, μελωδικά χτυπάνε. Ως κι ο Χριστός κι η Παναγιά εύχονται να' χεις την υγειά, δίκαια σ' αγαπάνε.
Εφόσον υπάρχει, λοιπόν, πόλεμος, δεν υπάρχει και δικαιοσύνη, για όλους τους προαναφερόμενους λόγους. Αλλά, ας δούμε τι γράφει και η Αγία Γραφή (Καινή Διαθήκη) στην Επιστολή του Παύλου προς τους Ρωμαίους.
Δεν υπάρχει δίκαιος άνθρωπος, ούτε ένας.
Δεν υπάρχει κανένας με σύνεση.
Δεν υπάρχει κανένας που να αναζητεί το Θεό.
Όλοι απομακρύνθηκαν από το Θεό,
όλοι εξαχρειώθηκαν.
Κανένας, μα κανένας δεν κάνει το καλό.
Το λαρύγγι τους είναι σαν τάφος ανοιχτός,
Απ' τη γλώσσα τους βγαίνει μόνο ψέμα,
τα χείλη τους κρύβουν φαρμάκι οχιάς.
Το στόμα τους είναι γεμάτο από πικρόχολες κατάρες.
Τρέχουν γρήγορα στα πόδια τους όταν είναι για φόνο,
συντρίμμια και καταστροφές αφήνουν στο διάβα τους.
Κι ούτε καν ξέρουν τι θα πει ειρήνη.
Ζουν χωρίς φόβο Θεού.
Ξέρουμε πως όσα λέει ο νόμος ισχύουν για όσους ζουν κάτω από την εξουσία του νόμου. Και τα παραπάνω τα λέει για να κλείσει κάθε στόμα και ν' αποδειχθεί ότι όλη η ανθρωπότητα είναι υπόδικη ενώπιον του Θεού.
Γιατί, με τα έργα που επιβάλλει ο νόμος, κανένας δεν μπορεί να δικαιωθεί. Το μόνο που καταφέρνει με το νόμο είναι να συνειδητοποιήσει τη δύναμη της αμαρτίας».
Σήμερα, στο μεταβαλλόμενο κοινωνικό περιβάλλον του πλανήτη μας με την καταστροφή του περιβάλλοντος, την παγκοσμιοποίηση και την τεχνολογική επανάσταση, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ο άνθρωπος έχει την ανάγκη της θρησκείας και της ειρήνης μέσα του, αλλά και στον κοινωνικό του περίγυρο, για να μη του δημιουργούνται συναισθηματικά ρήγματα.
Έχει περισσότερο ανάγκη από μια ψυχική και κοινωνική συγκρότηση κι αισθάνεται πως το υπερούσιο φως της θρησκείας μπορεί να τον βοηθήσει και να του δώσει την ειρήνη και την ευτυχία της ψυχής, λυτρώνοντας τον από τα κενά της αμαρτίας, της αμφιβολίας, της ανησυχίας, της αβεβαιότητας και της αστάθειας, θεραπεύοντας τον από τις διαφορετικές ανάγκες του σώματος και της ψυχής του και, τέλος, γλιτώνοντας τον από τη φρίκη ενός νέου μεγάλου πολέμου, τον οποίο διαισθάνεται και διαβλέπει να σιμώνει.
Είναι, λοιπόν, η ειρήνη είναι πανανθρώπινο αγαθό κι αν θέλουμε να λεγόμαστε ανθρωπιστές, πρέπει να γνωρίζουμε ότι είναι αναγκαία, αλλά και δυνατή, η επιβολή μιας δίκαιης και παγκόσμιας ειρήνης. Γιατί, όπως μας λέει κι ο Ρίτσος : «Τ' όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη. Τ΄ όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη. Τα λόγια της αγάπης κάτω απ' τα δέντρα είναι η ειρήνη. Ειρήνη είναι οι θημωνιές των αχτίνων στους κάμπους του καλοκαιριού. Είναι τ' αλφαβητάρι των άστρων στα γόνατα της αυγής».
Το αμέσως παρακάτω παγκοσμίως βραβευμένο ποίημα μου αφιερώνω σε όσους αγαπούν την ειρήνη και τη θεωρούν πανανθρώπινο αγαθό.
Με άνθη ελιάς σε στόλισαν
νυφικό από κατάλευκα φτερά περιστεριού σου φόρεσαν
με ενέργεια ατομική και όπλα της Προσταγής σε όπλισαν
με τον Βασιλιά των Πάντων, τον Πόλεμο, σε πάντρεψαν
μα εσύ, έστω και ένοπλη νύφη, δεν ακολούθησες τα χνάρια Του
ούτε κατέφυγες στην προστασία Του παρά μόνο
ορκίστηκες να κυβερνάς την ισορροπία του τρόμου
που έσπερνε Εκείνος με την Πολεμική Του Ψύχωση,
το Αχαλίνωτο Μαχητικό Του Ένστικτο και την Μάχιμη Κατάρα Του,
που έστελνε πολεμιστές στα πένθιμα χαρακώματα,
όργωνε τους νεκρούς, μάτωνε τους τραυματίες.
Πιστά κράτησες τον βαρύ σου όρκο.
Αντέκρουσες την κοσμοθεωρία του Πόλεμου.
Με τον δυναμίτη των λέξεων της Ομόνοιας και της Αγάπης
ξεσήκωσες τον Ήλιο και τα Άστρα των ψυχών του
και τα' κανες να πάλλονται από συγκίνηση στο διάβα σου.
Καταδίκασες τον Πόλεμο με την υπερδιέγερση του Οράματος Σου
στη συνείδηση των ανθρώπων του δράματος
που τους έκανες να δραπετεύσουν από τα τραγικά συμβάντα του,
να ισχυριστούν την θεωρία του αλληλοσεβασμού και της συμφιλίωσης
κι αφού επικράτησες με την γενναιοπρεπή σου μαχητικότητα
για την προάσπιση της δεξαμενής των ιδεών σου,
καθήλωσες ακόμη και τον ερωτευμένο μαζί σου Βασιλιά Πόλεμο
στον θρόνο της Απραξίας και της Ακινησίας
κι απέκτησες παντού οπαδούς που κατάλαβαν
πως αυτό που ήταν «αναγκαίο κακό» στο ταραχοποιό παρελθόν,
τώρα με την ειρηνοποιό εμφάνιση σου, ω Βασίλισσα Ειρήνη,
έγινε «αναγκαίο καλό» και «πανανθρώπινο αγαθό»
για την εξασφάλιση και την απόλαυση του θαύματος της ζωής.
