Η σοβαρή ώρα στην Ελληνική Παιδεία (της Παρθένας Τσοκτουρίδου)
Αναμφίβολα τίθενται τα εξής απλά ερωτήματα για την Παιδεία: Από ποιον την πήραμε, πως την πήραμε και γιατί την πήραμε, δίνοντας τις εξίσου πολύ απλές απαντήσεις αντίστοιχα: Την πήραμε από τους εκπαιδευτικούς, μέσω της εκπαίδευσης για να οδηγηθούμε στη μόρφωση. Που δημιουργεί τι η μόρφωση; - Μεταμόρφωση. Πνευματική, ηθική, υλική, βασισμένη πάντα στην επανάσταση των γνώσεων συντελώντας στην ανάπτυξη του ανθρώπου.
Όπως είναι φυσικό, λοιπόν, οι καλύτερες επενδύσεις ενός κράτους, του δικού μας συγκεκριμένα, είναι εκείνες στην Παιδεία. Γιατί το πρώτο, το δεύτερο και ο τρίτο κεφάλαιο της πολιτικής είναι η Παιδεία. Γιατί; Για να έχουμε αυτοτελείς, αυτοδύναμες, ευσυνείδητες, επιδέξιες προσωπικότητες ώστε να εκπληρώνονται όλα τα καθήκοντα των πολιτών με σταθερές βουλήσεις και ηθικές ενέργειες.
Χρειαζόμαστε όμως μια Παιδεία με την πραγματική της έννοια και όχι με την συμβατική, απαλλαγμένη από τον θηριώδη ηδονισμό της Τρόικας, η οποία δεν αποσκοπεί στο να μεταπλάσει τον Έλληνα σε άνθρωπο, αλλά να τον μεταμορφώσει σε μια απούσα και άμορφη προσωπικότητα από την πνευματική μας κληρονομιά, με την ενδοξότερη παράδοση και ιστορία.
Οι άνθρωποι της διανόησης είναι πάντα ερωτευμένοι με την Ελληνική Παιδεία, βρίσκονται σε διαρκή επαφή μαζί της και την αναπαράγουν. Πρέπει, λοιπόν και οφείλουν να είναι αντίθετοι με τα σημερινά άθλια μέτρα της πολιτικής (μεταθέσεις, διαθεσιμότητες, μειώσεις μισθών, απολύσεις) που επιτίθενται στους εκπροσώπους τους πνεύματος, της γνώσης και της Παιδείας και δεν συμβαδίζουν με τη γιγάντια φιλοσοφική και ψυχική μας αρχαία κληρονομιά, την πιο σημαντική στην πολιτιστική και παγκόσμια ιστορία.
Οι πολιτικοί της Κυβέρνησης σήμερα επιτίθενται με μια ψυχή τερατώδη στους ίδιους τους δασκάλους-εκπαιδευτικούς τους, που τους δίδαξαν τον λόγο τον Ελληνικό, την Ελληνική Παιδεία, το μεγάλο θαύμα ενός σπόρου που βλάστησε ανά τους αιώνες, έγινε το δέντρο του εξανθρωπισμού βγάζοντας ρίζες, απλώνοντας φύλλα, δίνοντας κλαριά, αποδίδοντας καρπούς, με γνωστικές, φιλοσοφικές, κοσμογονικές αντιλήψεις της ηθικής, του δικαίου κ.α.
Γίνονται αρνητές των ανθρώπων εκείνων που τους οδήγησαν στην επιστήμη και στην τεχνική πρόοδο. Τους οδηγούν με μια αγροίκα βαρβαρότητα στην πείνα, στην εξαθλίωση, τη δυστυχία, τη θνησιμότητα. Σε συναισθήματα τεμαχισμένα, σε όνειρα εξοβελισμένα.
Αμείλικτα τα ερωτήματα: Πρόκειται για τη νόσο της εκπαίδευσης του αιώνα που διανύουμε, για πολιτική παράκρουση ή για συλλογικό πολιτικό μίσος, με τερατώδεις μηχανισμούς για να υποσκελίσει την Ελληνική Παιδεία και το ανθρώπινο γενικά στοιχείο;
Πρόκειται για πολιτικές μηχανές που μας οδηγούν στο Νεκρό Μέλλον με τις προκατασκευασμένες σκέψεις, τα γυμνά αισθήματα και την απορρόφηση της ανθρώπινης αξίας, την ηθική αβεβαιότητα και την ανθρώπινη ρευστότητα;
Η υποβάθμιση της Ελληνικής Παιδείας μας είναι πρόοδος ή ένας απατηλός αντικατοπτρισμός σε μια έρημο που παραπλανά τις μελλοντικές γενιές των ανθρώπων στα δεινά πλήγματα της μη εσωτερικής συγκρότησής τους στο κενό;
Οι πολιτικοί νομίζουν πως έγιναν υπεράνθρωποι; Αναλογίζονται μήπως κατάντησαν απάνθρωποι; Θεωρούν δύναμη τη σκληρότητα; Αναρωτιούνται αν οδηγούν τη χώρα μας, με την αδιαφορία και τον ατομισμό τους, στην παρακμή και στο μαρασμό;
Είναι δύσκολες οι ώρες που περνούν σήμερα οι εκπαιδευτικοί, η Ελληνική Παιδεία και όλοι οι εργάτες του πνεύματος και της διανόησης. Η επανάσταση και οι αγωνιστικές διαθέσεις με κάθε είδους κινητοποιήσεις για τη διατήρηση του Ελληνικού Λόγου, του φωτός της Οικουμένης, είναι η προτεινόμενη λύση και πρέπει να γίνει με τη συμπαράσταση και τη συμμετοχή όλης της κοινωνίας μας, πολύ δε περισσότερο από τους διανοούμενους που είναι μουδιασμένοι και αδρανούν.
Στέλνεται, λοιπόν, ένα μήνυμα ανθρωπισμού από τη «Σοβαρή ώρα» του Ε.Μ. Ρίλκε σε όλους τους πολιτικάντηδες και τους μάγειρες της εξουσίας σε ένδειξη φόρου και σεβασμού στον παράγοντα Άνθρωπο, στον Έλληνα, στην Ελληνική Παιδεία, στους εκπαιδευτικούς που σήμερα αγωνιούν και αγωνίζονται για ένα πιο λαμπρό μέλλον στην Ελλάδα.
Όποιος, τώρα, κλαίει κάπου στον κόσμο
δίχως αιτία καμιά κλαίει στον κόσμο
κλαίει για μένα
...............
Όποιος, τώρα, πεθαίνει κάπου στον κόσμο
δίχως αιτία πεθαίνει μες στον κόσμο
με κοιτάζει
