Δήλωση υποψηφιότητας του Κοκκινιδή Στάθη με τον Δ. Ζαραφίδη
Είμαι ο Στάθης Κοκκινίδης ,γιός του Ιωσήφ και της Θεοδώρας Κοκκινίδου (δασκάλων της περιοχής),εκπαιδευτικός κι εγώ, καθηγητής μαθηματικών. Είμαι παντρεμένος με την Θεοδώρα Γούλιαρου, συμβολαιογράφο Εορδαίας και έχουμε δύο παιδιά την Αφροδίτη-Αναστασία και τον Ιωσήφ.
Εχω δουλέψει 17 χρόνια στα φροντιστήρια και 7 στο δημόσιο σχολείο, έχω δηλαδή την εμπειρία και του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα και αυτή τη στιγμή είμαι πρόεδρος της ΕΛΜΕ Εορδαίας (του συνδικαλιστικού οργάνου των καθηγητών της περιοχής).
Είναι η πρώτη φορά που βάζω υποψηφιότητα και θέλω να περιγράψω κάποια πράγματα που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση:
Η απελπισία στα μάτια των μεγάλων ανθρώπων στα χωριά. Ταυτόχρονα η ελπίδα τους, που ακουμπάει πάνω μας. Η κατεστραμμένη φύση της περιοχής μας, ο πλούτος των εικόνων, η μεγάλη πολιτιστική παράδοση των προσφύγων και των ντόπιων της περιοχής, που είναι ορατή, στη μουσική, στην τέχνη και στις καθημερινές ασχολίες των κατοίκων της. Η αξιοσύνη των ανθρώπων. Και ταυτόχρονα ένας υφέρπων μαρασμός, με μαγαζιά κλειστά, με ολοένα αυξανόμενο αριθμό ανέργων, με μαθητές υποσιτισμένους, οι οποίοι είναι αναγκασμένοι να παρακολουθούν μαθήματα σε ακατάλληλες αίθουσες και σε αποδυτήρια γυμναστηρίων, για να τελειώσουν ένα μη ελκυστικό σχολείο ,το οποίο μετά από απανωτές εξετάσεις ,θα τους οδηγήσει στην καλύτερη περίπτωση στην ξενιτιά για αναζήτηση εργασίας.
Όμως ποιος φταίει για όλα αυτά;
Προφανώς οι μνημονιακές πολιτικές και οι υποστηρικτές τους. Για το λόγο αυτό αποφάσισα να ενταχθώ σε μια αντιμνημονιακή συλλογικότητα το ΡΕΥΜΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ,γιατι για μένα ισχύει απόλυτα ότι ανάπτυξη είναι : η αξιοπρέπεια της εργασίας, η εξάλειψη της ανεργίας, η παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου μας για το όφελος των πολλών καθώς και η πολιτιστική και οικολογική αναγέννηση της περιοχής μας.
Εχω δουλέψει 17 χρόνια στα φροντιστήρια και 7 στο δημόσιο σχολείο, έχω δηλαδή την εμπειρία και του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα και αυτή τη στιγμή είμαι πρόεδρος της ΕΛΜΕ Εορδαίας (του συνδικαλιστικού οργάνου των καθηγητών της περιοχής).
Είναι η πρώτη φορά που βάζω υποψηφιότητα και θέλω να περιγράψω κάποια πράγματα που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση:
Η απελπισία στα μάτια των μεγάλων ανθρώπων στα χωριά. Ταυτόχρονα η ελπίδα τους, που ακουμπάει πάνω μας. Η κατεστραμμένη φύση της περιοχής μας, ο πλούτος των εικόνων, η μεγάλη πολιτιστική παράδοση των προσφύγων και των ντόπιων της περιοχής, που είναι ορατή, στη μουσική, στην τέχνη και στις καθημερινές ασχολίες των κατοίκων της. Η αξιοσύνη των ανθρώπων. Και ταυτόχρονα ένας υφέρπων μαρασμός, με μαγαζιά κλειστά, με ολοένα αυξανόμενο αριθμό ανέργων, με μαθητές υποσιτισμένους, οι οποίοι είναι αναγκασμένοι να παρακολουθούν μαθήματα σε ακατάλληλες αίθουσες και σε αποδυτήρια γυμναστηρίων, για να τελειώσουν ένα μη ελκυστικό σχολείο ,το οποίο μετά από απανωτές εξετάσεις ,θα τους οδηγήσει στην καλύτερη περίπτωση στην ξενιτιά για αναζήτηση εργασίας.
Όμως ποιος φταίει για όλα αυτά;
Προφανώς οι μνημονιακές πολιτικές και οι υποστηρικτές τους. Για το λόγο αυτό αποφάσισα να ενταχθώ σε μια αντιμνημονιακή συλλογικότητα το ΡΕΥΜΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ,γιατι για μένα ισχύει απόλυτα ότι ανάπτυξη είναι : η αξιοπρέπεια της εργασίας, η εξάλειψη της ανεργίας, η παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου μας για το όφελος των πολλών καθώς και η πολιτιστική και οικολογική αναγέννηση της περιοχής μας.