O λόγος ο Ελληνικός, φως της Οικουμένης (της Παρθένας Τσοκτουρίδου)
Θέμα του τελευταίου διαγωνισμού της ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ήταν: O λόγος ο Ελληνικός, φως της Οικουμένης. Ως εκπρόσωπος του Πολιτιστικού - Κοινωνικού Φορέα μας, θέλω να συγχαρώ τους
βραβευμένους που διακρίθηκαν στο διαγωνισμό μας και τους απονεμήθηκαν τα βραβεία στο Παγκόσμιο Αμφικτυονικό μας Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στις 3 και 4 Μαΐου, καθώς επίσης και να τους ευχηθώ τα μέγιστα στη συνέχεια της λογοτεχνικής τους πορείας, ευχαριστώντας τους ταυτόχρονα που με τις δραστηριότητες, τη βοήθεια και τη συμπαράστασή τους συμβάλλανε στην πραγματοποίηση των στόχων της ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.
Το θέμα μας λοιπόν είχε να κάνει με το λόγο του Έλληνα, του Ελληνικού πνεύματος, της Ελληνικής συνείδησης. Με το λόγο τον Ελληνικό, ο οποίος αποτελεί μέρος της Ελληνικής Παιδείας, στον οποίο μετέχει ο Έλληνας και στον οποίο άπτεται με όλες τις δυναμικές προεκτάσεις. Το λόγο που είναι ερωτευμένος με την Ελληνική Παιδεία, που βρίσκεται σε διαρκή επαφή μ' αυτήν και την αναπαράγει.
Το λόγο τον Ελληνικό, τον ελεύθερο, τον αληθινό, με τον αιώνιο αγώνα του γι' απελευθέρωση κι αποτίναξη του Ζυγού, του φόβου και της προλήψεως, που βαραίνει στους ώμους του Έλληνα ως πλούτος μιας γιγάντιας φιλοσοφικής και ψυχικής αρχαίας κληρονομιάς, της πιο σημαντικής στην πολιτιστική και παγκόσμια ιστορία.
Το λόγο τον Ελληνικό, το μεγάλο θαύμα ενός σπόρου, που βλάστησε ανά τους αιώνες, έγινε το δέντρο του εξανθρωπισμού βγάζοντας ρίζες, απλώνοντας φύλλα, δίνοντας κλαριά, αποδίδοντας καρπούς, υφαίνοντας ευωδιές στον καταπράσινο μανδύα της, καθιστώντας το πιο λαμπρό κτήμα της ανθρωπότητας στις φιλοσοφικές και κοσμογονικές αντιλήψεις της ηθικής, του δικαίου, του υπερβαντικού όντος κλπ.
(Στ' αλήθεια - γράφει ο Γάλλος Ακαδημαϊκός JEAN RICHEPIN - έχουμε ανακαλύψει τίποτε, οτιδήποτε στη φιλοσοφία, στη μεταφυσική, στη λογική, στην κοσμογονία, έπειτα από τους αρχαίους Έλληνες; Ότι έχουμε κάμει, όλο - όλο- είναι ότι αναπτύξαμε τη μια ή την άλλη θεωρία τους.
Η θεωρία του Βάκωνος υπάρχει σε δυο γραμμές του Αριστοτέλη. Όλη η ατομική θεωρία υπάρχει στο Δημόκριτο. Όσο για τον Ηράκλειτο, διατύπωσε μόνος αυτός και με πόση συντομία τρία από τα πιο ξακουστά συστήματα μας, όχι λιγότερα. «Ο περί υπάρξεως αγώνας» βγαίνει κατ' ευθείαν από το δικό του «πόλεμος πατήρ πάντων». Η ταυτότης των αντιθέσεων του Εγέλου είναι το ίδιο με το ενάντια ταύτα. Και τέλος, το διαρκές γίγνεσθαι διαφέρει σε τίποτε από το τα πάντα ρει του Έλληνος;
Δεν παραλείπω να σημειώσω πως όλα αυτά αναπτύσσονται και θα αναπτύσσονται με το συλλογισμό που όλες οι ποικιλίες του με όλες τις δυνατές κατηγορίες της ανθρώπινης σκέψης έχουν καταγραφεί από τον Αριστοτέλη. Και αν διαπιστωθεί ως αντεπιχείρημα η ένσταση ότι τα παραπάνω αναφέρονται στον Ελληνικό λόγο και Στοχασμό, δηλ. σε επώνυμους Έλληνες ερμηνευτές της θεϊκής οντότητας, της ουσίας του κόσμου και της φυσιολογίας της ζωής και του πνεύματος και όχι στις σχετικές λαϊκές αντιλήψεις του Ελληνισμού, υπάρχουν μερικές κρίσεις για την Ελληνική Μυθολογία, μέσα στην οποία συμπυκνώνεται η θρησκευτική και ηθική αντίληψη των απλών ανώνυμων προγόνων μας, όπου και θα διαπιστώσετε ότι ο Έλληνας είναι τόσο βαθιά λογικός και στοχαστικός, ακόμη κυρίως και καλλιτέχνης.
Ομολογείται ότι οι Έλληνες διέθεταν ήδη από τον 5ο π.Χ. αι. μια γλώσσα, η οποία παγκόσμια θεμελίωσε στοιχεία του σύγχρονου πολιτισμού με μια σημειολογία πλατιά που συνυπάρχει με τη διανοητική φύση της ανθρωπότητας σε σημεία λέξης, όπως φαινόμενο, άπειρο, φύσις, γένεσις, ουσία, τύχη, ανάγκη, κόσμος, τέλος, νους, γένος, είδος, μορφή, εντελέχεια, ηθική, πολιτική, οικονομία, δημοκρατία, αρμονία, μουσική, θέατρο, κωμωδία, τραγωδία, δράμα. Συμπερασματικά, λοιπόν, διαπιστώνουμε πως όλοι εμείς είμαστε οι κληρονόμοι όλου του προαναφερόμενου πεδίου διανόησης και του πνεύματος των αρχαίων Ελλήνων, άρα τα πνευματικά παιδιά της Ελλάδας.
Και όσο για την έννοια της Ελλάδας, πρέπει να ειπωθεί ότι η χώρα μας δεν ήταν όπως σήμερα με σαφή γεωγραφικά όρια, αλλά εκτεινόταν σε μια ζώνη με εκπληκτικό εύρος που περιελάμβανε τον Εύξεινο Πόντο, τα παράλια της Μ. Ασίας, τα νησιά του Αιγαίου, τη σημερινή Ελλάδα, τη Ν. Ιταλία, το μεγαλύτερο τμήμα της Σικελίας, προεκτεινόταν δυτικά στις δύο ακτές της Μεσογείου, στη Μασσαλία, περιλαμβανομένων και μερικών τμημάτων της Ισπανίας. Όλοι οι Έλληνες που ήταν χωρισμένοι σε διάφορα κράτη μπορεί να μη είχαν ενιαία πολιτειακή οργάνωση, είχαν όμως κοινή και συνενωτική συνείδηση ότι ανήκαν σε ενιαίο πολιτισμό.
Μια ελεύθερη έρευνα που εμπίπτει στην αρμοδιότητα της ελληνικής φιλοσοφίας από τους ερευνητές - ομιλητές μας αναπτύχθηκε λοιπόν στο συνέδριο μας με το θέμα που προαναφέρθηκε, η οποία βασίστηκε σαφώς σε ιστορικά συμπεράσματα από απόψεις κορυφαίων Ελλήνων φιλοσόφων ανά τους αιώνες, αποδεκτές πειραματικές αλήθειες, συλλογικές ιδέες, υλοποιήσεις δημιουργιών, καινοτομίες, μυστικές γνώσεις, ανταγωνιστικότητες, καλλιέργειες επιχειρηματικότητας, μυήσεις αυτογνωσίας, μυστηριακές αρετές, αναβαθμίσεις νοημοσύνης, γνωμικά, ρήσεις, αποφθέγματα, επιρροές στις τέχνες και στο σύγχρονο πολιτισμό, πνευματικά κινήματα, επαναστάσεις και αποστασίες διανοούμενων, καταστάσεις της ψυχής, πεδία συνείδησης, ψυχικές δυνάμεις, ψυχική υγεία, θρησκευτικές επιδράσεις κλπ.
Ο λόγος ο Ελληνικός, το φως της Οικουμένης, όπως γίνεται αντιληπτό, έλαμψε για μια ακόμη φορά και μέσω ενός Αμφικτυονικού Συνεδρίου και ας ευχηθούμε όλοι ότι θα λάμπει εσαεί.
