Υπόθεση Κασόγκι και τουρκική εξωτερική πολιτική
Αν αναζητεί κάποιος τυπικό παράδειγμα της τακτικής που εφαρμόζει η γειτονική μας χώρα στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, αυτό το ιδιόμορφο κράμα λεκτικού τραμπουκισμού αναμεμειγμένο με μια εσάνς νέο-οθωμανικου παζαριού, θα το βρει εύκολα στον τρόπο με τον οποίο η Τουρκία χειρίζεται την υπόθεση δολοφονίας του Σαουδάραβα δημοσιογράφου Κασόγκι.
Η κυβέρνηση της Τουρκίας αρχικά ανέλαβε μια “σταυροφορία” για την διαλεύκανση της υπόθεσης και την γρήγορη απονομή της δικαιοσύνης, θέλοντας να στείλει ένα μήνυμα στην διεθνή κοινή γνώμη, και κυρίως στις κυβερνήσεις των δυτικών χωρών, ότι πρόκειται ακόμη για μια μετριοπαθή Μουσουλμανική χώρα που διέπεται από τις αρχές του κράτους δικαίου και της δικαιοσύνης, κάτι όμως που αντίκειται στην εικόνα που έχουν γι΄αυτήν άλλες Μουσουλμανικές χώρες της ευρύτερης περιοχής.
Όλα αυτά όμως τίθενται υπό αμφισβήτηση μετά την ανακοίνωση της Τουρκικής Προεδρίας σύμφωνα με την οποία ο Τούρκος Πρόεδρος, ο Ταγίπ Ερντογάν, προτίθεται να συναντηθεί με τον διάδοχο Πρίγκιπα της Σαουδικής Αραβίας και ντε φάκτο ηγέτη της χώρας, Μπιν Αλ Σαλμάν, στο περιθώριο της συνόδου της G-20 η οποία θα διεξαχθεί στο Μπουένος Άιρες.
Το τι θα συζητηθεί ανάμεσα στους δύο ηγέτες, αλλά κυρίως ποια ζητήματα θα θέσει ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν, είναι σίγουρο ότι θα επηρεάσουν την έκβαση της εν εξελίξει έρευνας από τις Τουρκικές δικαστικές αρχές. Το μεγάλο ζητούμενο όμως αυτής της συνάντησης είναι η ίδια η συνάντηση και το συμβολικό μήνυμα που στέλνει. Η χρονική συγκυρία του τετ α τετ μ΄ έναν ηγέτη ο οποίος βρίσκεται στον μάτι του κυκλώνα, αναιρεί σε έναν βαθμό την εικόνα της αδέκαστης και διαποτισμένης από αίσθημα δικαιοσύνης Τουρκίας, η οποία αναζητεί την αλήθεια και θέτει σίγουρα ερωτήματα όχι για το τι θα ανακοινωθεί μετά το πέρας της συνάντησης, αλλά κυρίως για το τι θα συζητηθεί πίσω από τις κλειστές πόρτες.
Αυτό που θα πρέπει να θεωρηθεί ως δεδομένο είναι ότι αυτή η επιεικώς ιδιόμορφη στρατηγική της γειτονικής μας χώρας, να πατάει σε δύο βάρκες και να προσπαθεί να διαφυλάττει τα κεκτημένα της ικανοποιώντας αντιθετικές στρατηγικές, θα συνεχιστεί. Θα συνεχιστεί σε πολλαπλά μέτωπα, από την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, μέχρι τις σχέσεις της χώρας με τις ΗΠΑ καθώς και τις άλλους σημαντικούς παίκτες στην ευρύτερη περιοχή. Το αν αυτή η τακτική θα προσκρούσει σε αδιέξοδο, θα το δείξει η ιστορία.
