25 φωτογραφίες και μικρές ιστορίες ανθρώπων που το 2018 επιβίωσαν πολέμων, φτώχειας και λοιμών
Ένα κοριτσάκι δείχνει με χαρά τα βαμμένα του νύχια. Είναι υπερήφανο γιατί κατάφερε να τα βάψει με τη βοήθεια του νέου πρoσθετικού του χεριού. Μερικά χιλιόμετρα μακριά μια συνομήλική της που έχει χάσει το πόδι της χαμογελά πλατιά την ώρα της φυσικοθεραπείας γιατί μετά από κάθε συνεδρία είναι και πιο δυνατή και μπορεί να παίξει ξανά με τα άλλα παιδιά στο δρόμο. ”Αν μείνω ζωντανός θέλω να γίνω γιατρός” λέει ένα αγόρι που ποζάρει με το ποδήλατό του μέσα στα λασπόνερα. Μια γυναίκα ζει με τις τύψεις ότι δεν μπόρεσε να σώσει εκείνους που έπεσαν στη θάλασσα και μια ηλικιωμένη με το απερίγραπτο πόνο μιας μητέρας που έχασε τα τέσσερα από τα επτά παιδιά της.
Από το Ιράκ και την Υεμένη, μέχρι το Μεξικό ή τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κογκό οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα αφηγούνται μερικές από τις ιστορίες όσων συνάντησαν τη χρονιά που πέρασε στις 72 χώρες όπου δραστηριοποιείται η οργάνωση. Σε χώρες που όπου εκτυλίσσονται οι μεγαλύτερες ανθρωπιστικές κρίσεις και γράφονται οι πιο θλιβερές ιστορίες. Αυτές που συχνά θάβονται μέσα σε τίτλους που προτάσσουν τον αριθμό των νεκρών από έναν βομβαρδισμό στην Υεμένη ή μια βομβιστική επίθεση στο Ιράκ ή δεν γράφονται ποτέ γιατί συμβαίνουν σε κάποια μακρινή χώρα της Αφρικής με θύτες ένοπλες ομάδες, με περίεργα ονόματα, απροσδιόριστα κίνητρα. Τι και αν απαγάγουν και βιάζουν μικρά παιδιά, τι και αν σφάζουν τους γονείς τους μπροστά στα μάτιά τους...
Κι όμως. Σε πολλές από αυτές τις 25 φωτογραφίες και τις ιστορίες που τις συνοδεύουν, δεν υπάρχει μόνο θλίψη και οδύνη. Υπάρχει και πείσμα και θάρρος. Υπάρχει ελπίδα. Πέραν όλων των άλλων είναι οι φωτογραφίες και οι ιστορίες ανθρώπων που επέζησαν και μέρα τη μέρα προσπαθούν να κερδίσουν πίσω ό,τι τους στέρησε ένας παράλογος πόλεμος, μια επιδημία Έμπολα, η ακραία φτώχεια και φυσικά η αδιαφορία όλων εκείνων που θα μπορούσαν να τους προστατέψουν.
Άντεν, Υεμένη
Η 10χρονη Άγια έχασε το πόδι της όταν μια ένοπλη ομάδα βομβάρδισε το σπίτι της οικογένειάς της. «Κάθε φορά που μου λέει η μαμά μου ότι θα πάμε στη φυσικοθεραπεία, χαίρομαι πολύ. Είμαι πιο δυνατή απ' ό,τι μετά την επέμβαση. Πηγαίνω στο ψιλικατζίδικο μόνη μου και παίζω μπροστά στο σπίτι» λέει η Άγια. (Δεκέμβριος 2017) Ehab Zawati/MSF
Κοξ Μπαζάρ, Μπαγκλαντές
Χαλιμά και η μητέρα της περιμένουν στη βροχή για το φαγητό στον αυτοσχέδιο καταυλισμό Τζατμόλι. (Απρίλιος 2018) Pablo Tosco/Angular
Κεντροαφρικανική Δημοκρατία
Η Κολέτ, 14 ετών και θύμα σεξουαλικής βίας, στο νοσοκομείο Καστόρ. Βιάστηκε από τον θείο της και τώρα ακολουθεί ιατρική και ψυχολογική θεραπεία που προσφέρουν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα. (Ιανουάριος 2018) Alberto Rojas
Μινσκ, Λευκορωσία
Η Αλιόνα και ο Βαντίμ επιστρέφουν σπίτι από το 2ο Ιατρείο Φυματίωσης, όπου είναι εξωτερικοί ασθενείς. «Έναν χρόνο πριν ήμασταν και οι δύο στο νοσοκομείο. Τώρα ζούμε μαζί και εργαζόμαστε» λέει ο Βαντίμ. (Αύγουστος 2018) Viviane Dalles
Μπούνια, Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό
Ένας εργαζόμενος υγείας ελέγχει τον ατομικό εξοπλισμό προστασίας του πριν μπει στην κόκκινη ζώνη ενός θεραπευτικού κέντρου Έμπολα που υποστηρίζεται από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα για να ελέγξει τους ασθενείς. (Νοέμβριος 2018) John Wessels
Ντίφα, Νίγηρας
Ο 14χρονος Μοχάμεντ και τα αδέλφια του απήχθησαν από μια ένοπλη ομάδα στη βόρεια Νιγηρία και έμειναν αιχμάλωτοι αρκετούς μήνες προτού δραπετεύσουν και επανενωθούν με ένα μέρος της οικογένειάς τους. Ο Μοχάμεντ υπήρξε μάρτυρας σε αρκετές δολοφονίες και ξεκίνησε να λαμβάνει υποστήριξη στο πλαίσιο του προγράμματος φροντίδας ψυχικής υγείας των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στο Ντίφα του Νίγηρα. (Αύγουστος 2018) Juan Carlos Tomasi/MSF
Γκερέρο, Μεξικό
Μια γυναίκα εκτοπισμένη εξαιτίας της βίας ράβει μια τέντα στο Απάχτλα ντε Καστρεχόν της πολιτείας Γκερέρο. (Φεβρουάριος 2018) Huan Carlos Tomasi/MSF
Aνατολική Μοσούλη, Ιράκ
Ο Νασουάν, 42 ετών, προετοιμάζεται για χειρουργική επέμβαση στη δομή μετεγχειρητικής φροντίδας των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Είναι ένας από τους πολλούς τραυματίες πολέμου που ακόμη προσπαθούν να γίνουν καλά, έναν χρόνο μετά το επίσημο τέλος των συγκρούσεων στη Μοσούλη. (Μάιος 2018). Sacha Myers/MSF
Επαρχία Σαάντα, Υεμένη
Παιδιά από το Χαϊντάν ποζάρουν στην είσοδο του σπιτιού τους, το οποίο βομβαρδίστηκε στη μάχη για τη Σαάντα που κράτησε από το 2004 έως το 2010. (Μάρτιος 2018) Agnes Varraine-Leca/MSF
Πάουα, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία
Ο Λέοναρντ, αγρότης 33 ετών, δέχεται ιατρική φροντίδα στο νοσοκομείο του Πάουα. Τον πυροβόλησαν στο κεφάλι ένοπλοι που ήθελαν να του κλέψουν τα βόδια. Την προηγούμενη μέρα είχε φύγει από το Μπετόκο μαζί με συγγενείς, όταν η πόλη δέχτηκε επίθεση από ομάδα ενόπλων. (Δεκέμβριος 2018) Alexis Huguet
Πολιτεία Μπόρνο, Νιγηρία
Καταυλισμός εσωτερικά εκτοπισμένων στο Μονγκούνο. (Ιανουάριος 2018) Maro Verli/MSF
Σεμπαγκόρο, Ουγκάντα
Εργαζόμενοι απολύμανσης ψεκάζουν τα χέρια και τα πόδια των Κονγκολέζων προσφύγων που φτάνουν στις όχθες της λίμνης Άλμπερτ, σε μια περιοχή όπου η χολέρα είναι ενδημική. Περίπου 60.000 πρόσφυγες έφτασαν στην Ουγκάντα με βάρκες από τον Δεκέμβριο του 2017 έως τον Μάρτιο του 2018, για να γλιτώσουν από τις συγκρούσεις στην επαρχία Ιτούρι της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό. (Μάρτιος 2018) Diana Zeyneb Alhindawi
Ιτούρι, Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό
Ο Μπαουμά Γιοαμέ, 56 ετών, αναρρώνει σε θάλαμο νοσοκομείου στο Μπούνια. Τραυματίστηκε σοβαρά με πολλαπλά κοψίματα στο κεφάλι όταν το χωριό του δέχτηκε επίθεση. (Μάρτιος 2018) John Wessels
Κεντρικό Κασάι, Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό
Η Μάμα Καουάλα και τα δύο παιδιά της, που μόλις υποβλήθηκαν σε ιατρικό έλεγχο στο τοπικό κέντρο θεραπευτικής σίτισης στο Λουέμπα. (Μάρτιος 2018) Léonard Pongo/NOOR
Κίερ, Νότιο Σουδάν
Η νοσηλεύτρια και μαία Φουράχα Μπαζικάνια εξετάζει μια νεαρή έγκυο σε έναν από τους δύο χώρους εξέτασης μιας κινητής μονάδας σε χωριό. (Δεκέμβριος 2017) Frederic NOY/COSMOS
Λιβύη
Μια γυναίκα σε κέντρο κράτησης: «Ήμασταν αβοήθητοι στη θάλασσα. Οι άνθρωποι έχασαν κάθε ελπίδα. Γιατί αφήσαμε ανθρώπους να πεθαίνουν στη θάλασσα; Δεν είμαστε εγκληματίες». (Σεπτέμβριος 2018) Sara Creta/MSF
Ιράκ
Η Ρασμίγια, 63 ετών, που μεγάλωσε επτά γιους και τέσσερις κόρες, τώρα ζει μόνη στον καταυλισμό εσωτερικά εκτοπισμένων του Αμριγιάτ Αλ-Φαλούτζα. Η ιστορία της Ρασμίγια είναι αντιπροσωπευτική των πολλών επιπέδων βίας και απώλειας που έχουν υποστεί πολλοί άνθρωποι στο Ιράκ τα τελευταία χρόνια. Έχασε τέσσερις από τους επτά γιους της στον βομβαρδισμό της Φαλούτζα, όπου ζούσαν, το 2004. Ένας άλλος γιος της είναι στη φυλακή από το 2006 με την κατηγορία ότι συνεργαζόταν με αντάρτες, ενώ ένας άλλος έχει απαχθεί από ομάδα ενόπλων και δεν έχει δώσει σημεία ζωής από τότε. Οι έβδομος γιος και οι κόρες της ζουν στη Βαγδάτη, όμως δεν μπορεί να φύγει για να τους δει, καθώς υπάρχουν σημεία ελέγχου γύρω από τον καταυλισμό. (Οκτώβριος 2018). Mohammad Ghannam/MSF
Αμάν, Ιορδανία
Μια εργαζόμενη των Γιατρών Χωρίς Σύνορα βοηθάει νεαρή ασθενή με συγγενή νόσο να δοκιμάσει ένα νέο 3D προσθετικό μέλος, χάρη στο οποίο το κορίτσι μπόρεσε να βάψει μόνο του τα νύχια του. (Ιανουάριος 2018) Hussein Amri/MSF
Κοιλάδα Μπεκάα, Λίβανος
Η Αμάρα, που είναι η μικρότερη από 10 παιδιά, έχει αναπνευστικά προβλήματα από τη γέννησή της. Εισήχθη στην παιδιατρική πτέρυγα που λειτουργούν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα στο δημόσιο νοσοκομείο Ελιάς Χραουί στο Ζάχλε, όπου έμεινε 10 μέρες. Η οικογένεια ζει σε καταυλισμό προσφύγων, ενώ δύο από τα αδέλφια της Αμάρα έχουν σωματικές αναπηρίες που επίσης απαιτούν θεραπεία. (Ιανουάριος 2018) Florian SERIEX/MSF
Μοσούλη, Ιράκ
Η παλιά πόλη της Μοσούλης, που υπέστη σφοδρούς βομβαρδισμούς από εδάφους και αέρος και επιθέσεις με αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς στη διάρκεια της μάχης για την ανακατάληψη της πόλης από το Ισλαμικό Κράτος το 2016-17. Εξαιτίας των καταστροφών και της παρουσίας αυτοσχέδιων εκρηκτικών μηχανισμών, βλημάτων που δεν έχουν εκραγεί και παγίδων, μεγάλο μέρος της παλιάς πόλης παραμένει μη προσβάσιμο. Παρ' όλα αυτά 5.000 με 7.000 άνθρωποι έχουν επιστρέψει στα σπίτια τους, πολλά από τα οποία έχουν υποστεί ζημιές και δεν έχουν ρεύμα και νερό. (Απρίλιος 2018) Sacha Myers/MSF
Καταυλισμός του Αμριγιάτ Αλ-Φαλούτζα, Ιράκ
Ο 13χρονος Χαουσιάν και η οικογένειά του, από τη Φαλούτζα, ζουν σε σκηνή τα τελευταία τρία χρόνια. Όταν τον ρωτούν τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει, απαντάει: «Αν είμαι ζωντανός, θέλω να γίνω γιατρός». (Οκτώβριος 2018) Mohammad Ghannam/MSF
Μεσόγειος
Μετά από μια μακρά και σύνθετη επιχείρηση έρευνας και διάσωσης, και έπειτα από διαπραγματεύσεις με τη λιβυκή ακτοφυλακή, 47 άνθρωποι επιβιβάστηκαν με ασφάλεια στο Aquarius, μεταξύ αυτών 17 ανήλικοι και μία έγκυος, οι οποίοι διασώθηκαν από μια ξύλινη βάρκα που κινδύνευε σε διεθνή ύδατα. (Σεπτέμβριος 2018). Maud Veith/SOS Méditerranée
Μεσόγειος
Σε μια εφιαλτική μέρα στη Μεσόγειο, το Aquarius διέσωσε 99 ανθρώπους από μια φουσκωτή βάρκα που βούλιαξε, όμως αγνοείται άγνωστος αριθμός αντρών, γυναικών και παιδιών και θεωρείται ότι έχουν πνιγεί. Επιβεβαιώθηκε ο θάνατος δύο γυναικών. (Ιανουάριος 2018) Laurin Schmid/SOS MEDITERRANEE
Λέσβος
Παιδιά γύρω από τη φωτιά στον καταυλισμό της Μόριας. Χιλιάδες άνθρωποι που αναζητούν ασφάλεια από χώρες όπως η Συρία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, το Σουδάν και το Κονγκό συνεχίζουν να διακινδυνεύουν τη ζωή τους για να φτάσουν στην Ευρώπη. Όσοι προσπαθούν να έρθουν μέσω της Τουρκίας και του Αιγαίου εγκλωβίζονται επ' αόριστον στα ελληνικά νησιά στο πλαίσιο της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας και της πολιτικής αποτροπής και περιορισμού που υπαγορεύεται από αυτή. (Ιούλιος 2018) Robin Hammond/Witness Change
