Από την Antifaschistische Aktion και την Arditi del Popolo στην Antifa
Η Antifaschistische Aktion (γερμανική αντιφασιστική δράση) και η Arditi del Popolo (ιταλική οργάνωση με τ’όνομα: οι τολμηροί του λαού), ιδρύθηκαν μεσοπολεμικά ως μαχητικός αντίποδας του γερμανικού ναζισμού και του ιταλικού φασισμού που ισχυροποιούνταν τότε. Σήμερα είναι γνωστές παγκοσμίως ως Antifa.
Η κριτική που δέχονται οι ομάδες Antifa σχετίζεται με την εσωτερική αντίφαση στην ιδεολογία τους, όπου ενώ ζητούν ανοχή και ανεκτικότητα, οι ίδιες δεν δείχνουν ανοχή και ανεκτικότητα (είναι το ακαδημαϊκά αναφερόμενο ”παράδοξο της Ανοχής” ).
Επίσης, η βίαιη δράση εναντίον των αντιπάλων τους (δηλ. όποιων στοχοποιήσουν ακόμα και πέρα των ναζιστών/ φασιστών), τελικά καταλήγει να φανατίζει και να τροφοδοτεί περαιτέρω τους ακραίους αντιπάλους τους, με διάφορους τρόπους, δίνοντάς τους άλλοθι να συνεχίζουν τις φασιστικές δράσεις τους. Τελικά όλο αυτό καταλήγει σε έναν φαύλο κύκλο κυνηγητού των μεν από τους δε. Οι Antifa χρειάζονται τους ακραίους αντιπάλους τους για να έχουν λόγο ύπαρξης, αλλά και τούμπαλιν, οι φασίστες χρειάζονται τους Antifa για δικό τους λόγο ύπαρξης.
Αποτέλεσμα, ότι ενώ υποτίθεται πως η Antifa πολεμά τους φασίστες και τον ναζισμό, πολλές φορές μέλη της έχουν επιτεθεί και ασκήσει βία σε ειρηνικούς διαδηλωτές, που σίγουρα δεν είναι φασίστες. Ούτε φυσικά είναι φασίστας όποιος δεν συμφωνεί με τους Antifa.
Εν προκειμένω, ενδημεί και στη χώρα μας το φαινόμενο των δύο αυτών αντιπάλων (κυρίως σε μαθητικό/ φοιτητικό κόσμο), με αλληλοκατηγορίες, μίσος και ακραία φαινόμενα που έχουν οδηγήσει σε καταστροφές και θανάτους.
Η νεολαία πρέπει να αντιδρά και να παίρνει τα ρίσκα της για το δικό της μέλλον, το οποίο υποχρεούται να φτιάξει όπως αυτή επιθυμεί και εμείς οι παλαιότεροι που στον μελλοντικό κόσμο, είτε δεν θα μετέχουμε ενεργά ( ως συνταξιούχοι ), είτε θα είμαστε αστρόσκονη, οφείλουμε να τους κάνουμε χώρο για να δράσουν/δημιουργήσουν.
Όμως έχουμε μιά υποχρέωση πριν τους αφήσουμε να φτιάξουν τον κόσμο τους: Να τους εξηγήσουμε κάποιες βασικές πανανθρώπινες έννοιες που έχουν διατυπώσει μεγάλα παγκόσμια πνεύματα διαχρονικά. Ας τον πούμε δεκάλογο:
1) Αν δεν αγαπάς τον πλησίον σου, δεν μπορείς να αγαπήσεις τον ξένο ή την οικουμένη. Η ανοχή πρέπει να είναι αμοιβαία , ένθεν κακείθεν.
2) Αν δεν αγαπάς την πατρίδα σου, δεν μπορείς να αγαπήσεις/σεβαστείς τις πατρίδες των άλλων.
3) Πατρίδα όλων μας είναι οι παιδικές μας μνήμες ( ήθη έθιμα κλπ ). Το κράτος ως νομική υπόσταση, μπορεί να ταυτίζεται με την έννοια ”πατρίδα”, ίσως όμως και όχι . Αν είναι να διαλέξουν, άς προτιμήσουν την ”Πατρίδα” , διότι το κράτος άν ό μη γένοιτο χαθεί, το ξαναφτιάχουν. Αν όμως χαθεί ο συνεκτικός κρίκος που λέγεται πατρίδα, δεν ξαναφτιάχνεται ώς αξιακός κώδικας και έννοια.
4) Η σημαία, δεν είναι μόνο σύμβολο του ”δυναστικού” κράτους, αλλά είναι το σημαίνον, που σημαίνει το σημαινόμενον ( εξ’ού και η λέξη σημαία ), που είναι η ένωση πολλών κάτω από κοινό αξιακό κώδικα. Και η Antifa είχε/έχει σημαίες που σημαίνουν το σημαινόμενον, δηλ. την ένωση πολλών κάτω από αυτή στον αντιφασιστικό αγώνα. Δεν μπορείς να καταστρέφεις τη σημαία της πατρίδας που ενώνει το όλον και να πολεμάς μόνο για τη δική σου σημαία που δηλώνει το υποσύνολον.
5) Η παράδοση, είναι σημαντική όσο δεν μας καταπιέζει ώς δεισιδαιμονία. Αλλιώς δεν μας ενδιαφέρει γιατί δημιουργεί βαρίδια στασιμότητας / οπισθοδρόμησης.
6) Στη Δημοκρατία, πρέπει να ”κρατεί ο Δήμος/λαός” και οφείλουμε να είμαστε Πολίτες σε αυτή με δικαιώματα - υποχρεώσεις και ανεκτικότητα. Δεν πρέπει να γινόμαστε υπήκοοι ( υπό + ακούω ) κανενός, απλώς ζητιανεύοντας τα ψίχουλα του. Οφείλουμε να είμαστε Πολίτες εντός της Πόλεως διεκδικώντας, αλλά και αναλαμβάνοντας τις ευθύνες μας. Οχι απλά ως δουλοπρεπείς υπήκοοι.
7) Στη Δημοκρατία δεν περισσεύει κανένας . Αλλά για να γίνει αντιληπτό αυτό, πρέπει να υπάρχει Παιδεία ( δηλ. αγωγή - γνώση - ανοχή ) και όχι απλά εκπαίδευση – μόρφωση.
8) Προοδευτικότητα, δεν σημαίνει εθνομηδενισμός.
9) Πατριωτισμός, δεν σημαίνει σωβινισμός.
10) Ανοχή δεν σημαίνει πως αφήνω να με εκμεταλλευτούν. Ανοχή σημαίνει ”τόσο όσο” - Σε ανέχομαι - με ανέχεσαι χωρίς να θίγουμε τον αξιακό κώδικα ο ένας του άλλου.
Εν κατακλείδι: ”Των πάντων μετέχετε. Τα καλά κρατείτε, των κακών απέχετε” .
Αποφεύγετε τη διχόνοια τη δολερή και αγωνιστείτε για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (μάλλον από το *ελεύθω = κάτι που συνεχώς έρχεται και ποτέ δεν είναι παρούσα, μιάς και η Ελευθερία είναι το διαρκώς και διαρκές ζητούμενο). Η Ελευθερία δεν είναι δεδομένη, δύσκολα την αποκτάς και εύκολα την χάνεις.
Το νού μας όλοι, γιατί: ″Αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει Ελπίδα”, όπως τραγούδησε ο Παύλος Σιδηρόπουλος σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου και μουσική Μίκη Θεoδωράκη.
