Παλληκαρισμοί

Δεν νομίζω ότι οι σχετικές με την Τουρκία δηλώσεις του κατά άλλα αξιότιμου Κυρίου Καμένου εκπροσωπούν μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης. Θα πρέπει να το πούμε αυτό στους Τούρκους πολεμοχαρείς Αυλικούς. Δεν είμαστε βέβαια σε θέση να γνωρίζουμε, όσοι αγνοούν τα των πολεμικών επιχειρήσεων, ποια ακριβώς θα είναι η έκβαση τυχόν εχθροπραξιών ανάμεσα στους δύο γειτονικούς στρατούς. Σημειώνω ωστόσο ότι οι Έλληνες, έχοντας τραυματιστεί από θηριωδίες (όπως οι σφαγές της Χίου που αναστάτωσαν την παγκόσμια Κοινή Γνώμη του παρελθόντος) και αφήνοντας ”στην μπάντα” τα πολιτικά τους γιλέκα, θα αντισταθούν σθεναρά όπως πάντα σε κάθε παραβίαση των διεθνών συμφωνιών ἠ άλλων εχθρικών μονομερών ενεργειών με αντικείμενο τον περιορισμό των γεωπολιτικών συνόρων μας.

Οι επίσημες δηλώσεις βέβαια, ένθεν και ένθεν, άρχισαν με τουρκικά υπονοούμενα για βλέψεις στο ελληνικό Αιγαίο. Αλλά η ελληνική σωφροσύνη, επί του προκειμένου, δεν επιτρέπει πολεμοχαρείς εξάρσεις, έστω και προσωρινές, εκ μέρους των υπευθύνων για την ελληνική εθνική και εδαφική ακεραιότητα. Από όσο δε γνωρίζουμε, οι πρόσφατες αυτές βεβιασμένες δηλώσεις δεν έγιναν ούτε κατ′ εντολήν του Έλληνα Πρωθυπουργού, οι μεν, ούτε ελπίζουμε του Τούρκου, οι δε.

Θα ήθελα να θυμίσω την (έστω καθυστερημένη) συμμετοχή της Τουρκίας στην Αντιναζιστική Συμμαχία και σε συνέχεια στην Ατλαντική, πράγμα που οδήγησε ακόμα και στην εγκατάσταση, παλαιότερα βέβαια, Τούρκων του περιφερειακού αρχηγείου του ΝΑΤΟ στη ελληνική Λάρισα. Όταν οι Πρόεδροι των ΗΠΑ και της Βορείου Κορέας, άσπονδοι εχθροί, συναντώνται στην άλλη άκρη του κόσμου με σκοπό την ειρηνική συμβίωση, πώς είναι δυνατό να αναπτύσσονται εκ του μηδενός ελληνο-τουρκικές φιλοπολεμικές φλυαρίες. Σε δύο χώρες με κοινά σύνορα. Εντάξει, αν κάποιος Έλληνας αξιωματικός ζητήσει άσυλο στην Τουρκία ας τον κρατήσουν οι Τούρκοι. No problem.

Οι οποίοι Τούρκοι, δηλαδή η Κυβέρνησή τους γιατί δεν είναι όλοι πολιτικά απαίδευτοι, θα πρέπει κάποτε να σεβαστούν την εθνική αξιοπρέπεια των γειτόνων τους και να μην μιλούν για″τουρκικά συμφέροντα” στα Κυπριακά θαλάσσια νερά και στο Αιγαίο. Τέτοιες αναξιοπρέπειες θυμίζουν τους εμπρηστές των ελληνικών δασών σε μερικά ατυχέστατα καλοκαίρια. Χώρια που θα πρέπει κάποτε να εκτιμηθεί η ελληνική συμπαράσταση στο τουρκικό αίτημα εισόδου της Τουρκίας στην Ενωμένη Ευρώπη, παρόλο ότι μόνο το 5% του εδάφους της είναι Ευρωπαϊκό. Και παρόλο ότι, αν το αίτημά της γίνει δεκτό, τα 50 από τα 81 εκατομμύρια Τούρκων θα κατακλείσουν τις (πλουσιότερες) Ευρωπαϊκές χώρες.

Σημειωτέον ότι τα 81 αυτά εκατομμύρια του πληθυσμού μιλούν τουλάχιστον 5 μητρικές γλώσσες. Πλην της τουρκικής και της Αραβικής, τουλάχιστον 3 βασικές Κουρδικές διαλέκτους (Κουρμαντζί, Γκουρανί-ζαζά, Ιορί) καθώς και πολλές άλλες που βρίσκονται σε κίνδυνο εξαφάνισης, όπως η Αζερί, Παλεγουανί, αμπχαζική, ισπανοεβραϊκή, γκαγκαουζική, ερτεβίν, δυτικοαρμενική, καμπαρντιανή, τσερκεσιανή, λαζική, Μπλαζό, Ουμπίκ, Ρομά, Σουρέτ, Τουρόγιο, Χομσετσί, οι ελληνικές μητρικές διάλεκτοι (Ποντιακή και Καποδοκική) και μερικές άλλες!

Ένα από τα προβλήματα που εμποδίζουν την συγχώνευση της σημερινής Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή ομοσπονδία είναι βέβαια και το τυραννικό κράτος που της έχει επιβληθεί τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι περίεργο ότι η Τουρκία προσαρμόστηκε πιο εύκολα στους ανατολικούς γειτόνους της όπως η Ρωσία και το Ιράν. Η Αμερική δεν μοιάζει να είναι διατεθειμένη να προσφέρει αρωγή στην Τουρκία μπροστά στην οικονομική κρίση που διέρχεται τον τελευταίο καιρό η ”φἰλη και σύμμαχός” της.

Η αλήθεια είναι ότι οι ΗΠΑ από καιρό προσπαθούν να περιορίσουν τις βοήθειες προς την Τουρκία. Οι αεροπορικές βάσεις που έχουν στη Μικρά Ασία έχουν σχεδόν αχρηστευθεί εξαιτίας της εγκατάλειψης της συνεργασίας της Τουρκίας με το Ισραήλ και της πρόσφατης φιλορωσικής και φιλοϊρανικής εξωτερικής πολιτικής του Ερντογκάν. Ίσως πάλι, η απομάκρυνση της εισόδου της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Οικογένεια μαζί με την διακοπή της αμερικανικής βοήθειας να οδήγησαν στην ρωσοϊρανική της προσέγγιση.

Την εποχή της Προεδρίας Τζόνσον και Νίξονη Αμερική προσπάθησε, με την πίεση ή την επιρροή της σε ευρωπαϊκές χώρες, να βάλει την Τουρκία στην Ευρώπη. Είναι κάτι που έμαθα από την συνομιλία που είχα στο Ώστιν του Τέξας με τον πρώην Υπουργό για την εξωτερική ασφάλεια Γουόλτερ Ρόστοβ, μετά την συνέντευξη για την Δικτατορία της Χούντας (που ήταν έργο του, όπως ομολόγησε*). Η εντύπωση που μου άφησε ήταν ότι με την είσοδο της Τουρκίας στην Ευρώπη, η Ουάσιγκτον απέβλεπε σε ένα διπλό όφελος. Κατ′ αρχάς, οι βοήθειες των ”πακέτων Ντελόρ” θα αντικαθιστούσαν τα αμερικανικά εμβάσματα και, σε συνέχεια, η συμμετοχή ενός πληθυσμού των 8ο εκατομμυρίων στις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης τις σχετικές με τις οικονομίες των δύο ηπείρων θα εξυπηρετούσε καλύτερα τα αμερικανικά συμφέροντα.

Αυτό το σχέδιο ναυάγησε με αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, την ασφυκτική τουρκική επέμβαση στις έρευνες που γίνονται στον Κυπριακό θαλάσσιο χώρο και επιστροφή στη γλώσσα των απειλών προς όλες τις κατευθύνσεις. Η πολιτική αυτή θυμίζει το χιτλερικό δόγμα της επέκτασης του ”ζωτικού χώρου” (Lebensraum ). Αυτόν που η Τουρκία μοιάζει να ψάχνει per mare per terrα (κατά ξηρά και θάλασσα, στην στρατιωτική γλώσσα). Να ψάχνει αυτό που απασχολεί την αποικιακή πολιτική πολλών κρατών με πληθωρικό πληθυσμό και παράλληλα έλλειψη πρώτων υλών.

Σε ένα φεστιβάλ της Κωνσταντινούπολης (γιατί υπάρχει και σοβαρή πολιτιστική ζωή στην Τουρκία) είδα ταινίες που αναφέρονται στην καθυστέρηση που επικρατεί στην τουρκική ύπαιθρο της βαθειάς Ανατολής. Αποτελεί γρίφο η επεκτατική φρασεολογία των Τούρκων Αυλικών όταν εκατομμύρια κατοίκων της χώρας τους έχουν αφεθεί στη μοίρα τους. Ο υπερεθνικισμός δεν μπορεί αιωνίως να αποκοιμίζει τους λαούς. Ιδιαίτερα αυτούς που δεν έχουν ούτε γιλέκο να φορέσουν! Για να μην ξεχνάμε και την επικαιρότητα…