Από τις πριβέ παρελάσεις, στις πριβέ επιδείξεις σταθμών του μετρό
Πριν από μερικές μέρες, ο πρόεδρος του Μετρό της Θεσσαλονίκης, κος Μυλόπουλος ανακοίνωσε ότι ο σταθμός «Σιντριβάνι» θα άνοιγε τις πόρτες του, το Σάββατο 29/12, στο κοινό της πόλης, προκειμένου οι Θεσσαλονικείς να αποκτήσουν μια ιδέα για το πώς θα είναι το μετρό της πόλης, όταν θα λειτουργήσει.
Στην πορεία ανακοινώθηκε ότι το σταθμό θα επισκεπτόταν και ο πρωθυπουργός, παρότι δεν επρόκειτο για εγκαίνια- ίσως γιατί δεν έχει επισκεφτεί ξανά σταθμό Μετρό και ήθελε να δει έναν από κοντά;
Το Σάββατο ήρθε, μαζί με άφθονες διμοιρίες αστυνομικών, κλεισμένους δρόμους, ασφαλίτες παντού και επιπλέον κυκλοφοριακή συμφόρηση, από αυτή που οι γιορτινές μέρες και ο ελάχιστα λειτουργικός, νέος ΟΑΣΘ των κων Σπίρτζη και Παππά επιφυλάσσουν ούτως ή άλλως για την πόλη.
Οι κ.κ. Τσίπρας και Μυλόπουλος επεφύλασσαν ωστόσο μια άλλη έκπληξη σε όσους αποπειραθήκαμε να επισκεφτούμε την εν λόγω στάση του Μετρό ως κάτοικοι της πόλης, το πρωί του Σαββάτου: αν ήμασταν τυχεροί και οι αστυνομικοί μας επέτρεπαν να βαδίσουμε στο πεζοδρόμιο της στάσης, πληροφορούμασταν ότι η εν λόγω στάση δεν ήταν ανοιχτή για εμάς αλλά για τον πρωθυπουργό, για την κυβερνητική κουστωδία του, για ένα συρφετό κρατικών στελεχών και για επίδοξους πολιτευτές, δηλαδή για όλους όσοι βρίσκονταν στη λίστα των εκλεκτών της εξουσίας, που προφανώς είχαν επιμεληθεί το Μαξίμου και ο κος Μυλόπουλος.
Με άλλα λόγια, αναστάτωσαν μια ολόκληρη πόλη για να βγουν φωτογραφίες ο πρωθυπουργός, οι φίλοι του και οι υφιστάμενοι του, σε μια πριβέ επίδειξη, στάσης Μετρό.
Πρόκειται για την αισθητική μιας εξουσίας που δεν έχει να «ζηλέψει» τίποτα από τις πριβέ παρελάσεις των προηγουμένων μνημονικών κυβερνήσεων. Μόνο που εκείνοι είχαν τουλάχιστον το άλλοθι ότι δεν μπορούσαν να αποφύγουν τις παρελάσεις. Ίσως βέβαια γιατί πρόκειται εν τέλει, για την ίδια εξουσία.
Την ίδια ακριβώς προκλητική απόσταση του κυβερνητικού και κρατικού συρφετού από τους πολίτες, τον ίδιο φόβο των «επισήμων» για το λαό που επιβάλλει αστυνομικούς σε κάθε γωνία, τις ίδιες γκροτέσκες φιέστες, την ίδια κολακεία –ενίοτε και τους ίδιους κόλακες- της εξουσίας που έβλεπε κανείς επί κυβερνήσεων ΓΑΠ, Παπαδήμου και Σαμαρά, βλέπουμε και σήμερα, συχνά και με μεγαλύτερη ένταση.
Η αισθητική αυτή δεν είναι τυχαία. Είναι η αισθητική των ενόχων και φοβισμένων εξουσιαστών, χωρίς μάλιστα αίσθηση του γελοίου. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς τα σχεδόν εγκαίνια, ενός μετρό, χωρίς… τραίνο;
Εντοπίζεται όμως και ένα δεύτερο στοιχείο: η προφανής ανοησία του κυβερνητικού, επικοινωνιακού μηχανισμού. Είναι να απορεί κανείς γιατί προσπαθούν, έναν ούτως ή άλλως, ελάχιστα δημοφιλή πρωθυπουργό, οι δικοί του άνθρωποι να τον μετατρέψουν σε μια ενοχλητική και κατά τα άλλα αδιάφορη παρουσία, κινούμενη σε αποστειρωμένο πλαίσιο, με τους πολίτες σε απόσταση ασφαλείας.
Εν τέλει, αν κάτι (ξανά-) διαπιστώσαμε –και- στη Θεσσαλονίκη είναι πώς ο φόβος προς τους πολίτες σφιχταγκαλιάζεται με την πρόκληση, από ένα μηχανισμό που είναι αποφασισμένος να στήσει κάθε πιθανή και απίθανη φιέστα για μερικές ακόμα φωτογραφίες, με την ελπίδα να τις εξαργυρώσει λίγο αργότερα σε λογής προσόδους.
