«Εκμέκ, Εκμέκ, Εκμέκ...»
Ήταν ένα από τα συνηθισμένα επαγγελματικά μου ταξίδια στην ελληνική επικράτεια, όταν καθίσαμε για φαγητό με τον συνάδελφό μου, σε ένα πανέμορφο μέρος κοντά στη λίμνη του Μεσολογγίου. Ημέρα υπέροχη και στην άκρη της λίμνης κάποια παιδιά παίζανε αμέριμνα και ταΐζανε τις πάπιες με ψίχουλα. Σκηνικό βγαλμένο από ταινία του Αγγελόπουλου με φόντο την ομίχλη της περιοχής. Ξαφνικά ακούω τον συνάδελφο μου να φωνάζει τη λέξη ΕΚΜΕΚ, παραξενεύτηκα γιατί γνώριζα ότι ούτε ποντιακή ρίζα είχε, ούτε και ταίριαζε με τη συζήτησή μας και τότε άρχισε να μου «ξεδιπλώνει» μια όμορφη ιστορία.
Ήταν το 1922. Ο παππούς του βρέθηκε στο μακρινό Εσκί Σεχίρ στο Αφιόν Καραχισάρ με την Ελληνική στρατιά όταν προωθήθηκαν κοντά στον ποταμό Σαγγάριο, με σκοπό την κατάληψη της Άγκυρας. Σε κάποια από τις μάχες, αφού προηγήθηκαν σκληρές συγκρούσεις με τις τούρκικες δυνάμεις κατόρθωσαν να διασπάσουν τις αμυντικές γραμμές και κατέλαβαν το Καρά Ντάγ. Έπειτα από αρκετές μάχες στο συγκεκριμένο σημείο και μέσα από πολλές απώλειες έπιασαν αιχμαλώτους και 20 άνδρες των τουρκικών δυνάμεων.Ο παππούς του ανήκε στην ηρωική 7η Μεραρχία, στο μικτό Απόσπασμα Τσιρογιάννη.
Η Ταξιαρχία του ιππικού μπήκε σε βάθος 4-5 χιλ. στην εχθρική παράταξη και η 12η έφθασε στο Κιζίλ Τεπέ μαζί με τους Τούρκους αιχμαλώτους.
Ο παππούς του είχε επιφορτιστεί με τη φύλαξη των αιχμαλώτων και τις καθημερινές τους ανάγκες σε σίτιση και καθαριότητα. Τους είχαν δώσει μια φραντζόλα ψωμί να φάνε και κάποια στιγμή ενώ τους φύλαγε ο ένας από αυτούς σηκώθηκε ξαφνικά κρατώντας σφιχτά τις χούφτες του και πήγε σε κάτι θάμνους.
Ο παππούς του τρομαγμένος μη αποδράσει του πρότεινε το όπλο και πήγε να τον σταματήσει. Τότε ο Τούρκος στρατιώτης φώναξε «ΕΚΜΕΚ ΕΚΜΕΚ ΕΚΜΕΚ...»*.
Είχε μαζέψει στη χούφτα του τα ψίχουλα τα οποία είχαν πέσει από το φαγητό τους και πήγε να τα ρίξει στο θάμνο για να μη τα πατήσουν, αλλά και για να ταΐσει τα πουλιά. Θεώρησε ιερό το ψωμί που τρώγανε και άσχημη ενέργεια να το πατήσουν.
Από τότε ο συνάδελφος μου κάθε φορά που βλέπει παιδιά να ταΐζουν με ψίχουλα πτηνά, φωνάζει «ΕΚΜΕΚ ΕΚΜΕΚ ΕΚΜΕΚ» αφού φρόντισε ο παππούς του να του μεταδώσει τον σεβασμό βασικών αγαθών - έτσι το θεώρησε.
*Εκμέκ στα τούρκικα είναι το ψωμί
