Τρικλοποδιά στην Κοινωνία
Το γεγονός ότι οδεύουμε σε Ευρωεκλογές χωρίς να μιλάμε για την Ευρώπη δεν είναι ούτε νέο ούτε προκαλεί εντύπωση. Όσο θυμάμαι ποτέ δεν μιλούσαμε για την Ευρώπη. Μοιάζει η συντριπτική πλειοψηφία των επιλογών των κομμάτων να μην έχει σχέση με την Ευρώπη. Αν και δεν ξέρω εάν κάποιος ηθοποιός ή τραγουδιστής που κοσμούν ψηφοδέλτια έχει εμφανιστεί σε κάποια σκηνή στο Μιλάνο ή στο Τάλιν.
Προτρέπω τις φίλες και τους φίλους μου εάν δουν υποψήφιο Ευρωβουλευτή να τον ρωτήσουν απλά θέματα για την Ευρώπη. Πόσες χώρες έχει η Ευρωπαϊκή Ένωση και ποιες είναι οι πρωτεύουσες τους; Δεν θέλω να προσφύγω στον γραπτό λαϊκισμό, αλλά ο πειρασμός είναι μεγάλος. Ισχύει και για τις δημοτικές εκλογές. Η οικονομικότερη λύση των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης έχει περιορίσει, όπου μπορεί, την πιο ακριβή των εκτυπώσεων, αλλά έχει δημιουργήσει χάος, όσον αφορά στη φρασεολογία και την πρόσωπο με πρόσωπο επικοινωνία. Οι υποψήφιοι θεωρούν ότι μπορούν να κερδίσουν εκλογές από την οθόνη τους. Ή λόγω της οθόνης τους. Παίρνετε στα χέρια σας ένα κείμενο ή ένα φυλλάδιο και παίζει σε κάθε δήμο. Καμία φορά δεν χρειάζεται καν να αλλάξεις το όνομα του Δήμου. Ή δεν αναγράφεται το όνομα του Δήμου.
Είναι σημεία των καιρών. Προσωπικά είμαι σίγουρος για το νικητή και των επόμενων Ευρωεκλογών και των επόμενων Εθνικών Εκλογών. Κι έχω μια ελπίδα ότι οι Ελληνίδες κι οι Έλληνες, μαζικότερα αυτή τη φορά, θα ψηφίσουν. Εκείνο για το οποίο δεν είμαι πλέον σίγουρος είναι εάν υπάρχει πραγματική ελπίδα στη χώρα. Ή ορθότερα ποια θα είναι αυτή η μορφή της ελπίδας.
Σε όλα τα προηγούμενα έρχεται να προστεθεί η ακραία φρασεολογία. Υπάρχουν φράσεις που αναγράφονται είτε από υποστηρικτές της Νέας Δημοκρατίας είτε από υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ που κακοποιούν την πρακτική λογική. Κι αυτό τέμνει οριζόντια το πολιτικό μας σύστημα. Κυριαρχεί σε όλα τα κόμματα. Κι αν ορισμένες τις εντάσσουμε στο πλαίσιο των εχόντων συμφέρον ως προς το κόμμα που υποστηρίζουν, υπάρχουν άλλες που είναι αποτέλεσμα τυφλής, στυγνής πολεμικής. Το φαινόμενο γίνεται ακραίο όταν οι υπογραφές αυτές της ακραίας ρητορικής έχουν ονοματεπώνυμο και κοινωνικό τίτλο τιμής.
Εάν μέλη της πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής και της πανεπιστημιακής ελίτ μας αναγράφουν άρθρα ή θέσεις στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης όπου κυριαρχεί το μίσος κι ο αλληλοσπαραγμός, τότε τι να περιμένουμε από τους συμπολίτες μας που ζουν καθημερινά τις δυσκολίες κι έρχονται αντιμέτωποι με ένα κυκεώνα προβλημάτων;
Βλέπετε η μεγαλύτερη κρίση που έζησε αναπτυγμένη χώρα από την αρχή της Ιστορίας δεν έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της. Απλώς έχει παγώσει στο χρόνο. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα ηττήθηκε κατά κράτος από τις Βρυξέλλες και η επιλογή που έχει γίνει δίνει οξυγόνο ζωής, αλλά όχι μακροπρόθεσμες λύσεις ουσίας. Οι Ελληνίδες κι οι Έλληνες φτωχοποιηθήκαμε κι αυτό μοιάζει να μην έχει επιστροφή. Οι εκτός πλαισίων πρωτοβουλίες που θα έπρεπε να λάβει η χώρα όταν βρέθηκε σε αυτή την κρίση (το περιβόητο out of the box thinking στα αγγλικά) δεν έκαναν ποτέ την εμφάνισή τους.
Η χώρα βαδίζει στις αγορές με τις τράπεζες σε παρατεταμένο πρόβλημα, 6 στους 10 Έλληνες με οφειλές σε εφορία ή/και ταμεία και 8 στις 10 Έλληνες να επιζούν μετακυλώντας την όποια λύση για το μέλλον. Λίγοι τα καταφέρνουν, ακόμα πιο λίγοι παράγουν νέο πλούτο. Το προβλήματα έχουν κρυφτεί κάτω από το χαλί. Η μιζέρια συνεχίζεται.
Το χειρότερο ήταν κι είναι η επικράτηση της γλώσσας του παραλόγου, η απόλυτη νίκη του ψεύδους έναντι της αλήθειας. Και με ευθύνη και των συμμάχων μας. Έχει ψηφίσει ο Πρωθυπουργός κι η Κυβέρνησή του το αφορολόγητο για το 2020 και λέει ότι δεν θα ισχύσει. Μιλάει ως αν να μην είναι δικός του νόμος. Δική του απόφαση κι ευθύνη. Κι είναι απλά ένα από χιλιάδες, ναι χιλιάδες, παραδείγματα.
Είναι το εκρηκτικό αυτό μείγμα. Από την μία μια γεμάτη παραλογισμό παρουσίαση μιας εικονικής πραγματικότητας. Από την άλλη μια φρασεολογία ακραίας ρητορικής. Και στη μέση μια κοινωνία που στην συντριπτική της πλειοψηφία αγκομαχά. Πιέζεται και πιέζει.
Εάν αυτά που βλέπουμε σήμερα στις δημοσκοπήσεις επιβεβαιωθούν το βράδυ της 26ης Μαΐου η Ελλάδα θα μπει σε μια νέα εποχή. Οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες. Κανείς, όμως, δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι η επόμενη μέρα θα είναι μια καλή μέρα. Διότι όλα όσα συμβαίνουν σήμερα σημαίνουν μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία. Και μια κοινωνική νοοτροπία που θα πάρει καιρό να αλλάξει. Και προσπάθεια απ’ όλους μας.
