Παράδοση ή αναθεώρηση της σκέψης;
Αν ξεφυλλίζαμε το «άλμπουμ» της ζωής μας τα τελευταία χρόνια θα ανασύραμε μέσα από τις φωτογραφίες του στιγμές άγχους, οικονομικής δυσχέρειας, απροθυμίας παρέμβασης στο πολιτικό – κοινωνικό πεδίο, απαισιοδοξίας, συζητήσεων (σχεδόν αποκλειστικά και μόνο) για δυσάρεστα γεγονότα, σχέσεων που αποφάσισαν πολύ εύκολα να ξεχαστούν, σταδιακής απομόνωσης, και ενός γενικευμένου προβληματισμού.
Και το ερώτημα που γεννιέται είναι «και τώρα τι;» Παράδοση, ή αναθεώρηση της σκέψης;
Εκείνοι που θα διαφωνήσουν με τις προηγούμενες περιγραφές ανήκουν αναμφίβολα στην μειοψηφία ενδεχομένως ενός 10 % του πληθυσμού. Ας ασχοληθούμε με όλους τους υπολοίπους (εμάς) που αποτελούμε και την πλειοψηφία.
Εμείς λοιπόν να μην ξεχνάμε ότι δεν υπήρξε γενιά που δεν αντιμετώπισε προβλήματα. Αυτά πάντα υπήρχαν και θα συνεχίσουν να ζητούν από εμάς τη λύση τους. Τα είδη των προβλημάτων, η πραγματική τους έκταση, και ο τρόπος αντιμετώπισής τους αλλάζει μέσα στο χρόνο.
Παράδοση..
Προσεγγίζοντας τα άσχημα των τελευταίων ετών με μοιρολατρικό τρόπο το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα τα ξεπεράσουμε μια και η παθητική συμπεριφορά σημαίνει αποδοχή αδυναμίας αντίδρασης.
Είναι αρκετά βολικό κάτι τέτοιο.
Αποποιείσαι της ευθύνης που σου αναλογεί, λες «έτσι ήρθαν τα πράγματα» - από μόνα τους άραγε έρχονται;;, ισχυρίζεσαι ότι εσύ (από μόνος σου) δεν μπορείς να κάνεις κάτι, αναγνωρίζεις ότι εξωγήινες [..] δυνάμεις χάραξαν τη ζωή σου, ζεις παρέα με τη μιζέρια βουτώντας ταυτόχρονα στα μονοπάτια της κατάθλιψης.
Αναθεώρηση της σκέψης
Μια άλλη περισσότερο ορθολογική προσέγγιση θα αναγνώριζε αρχικά την ενεργό συμμετοχή μας στα σημερινά δεδομένα και στη συνέχεια θα άρχιζε το ψάξιμο για τη λύση του σύγχρονου γόρδιου δεσμού.
Αλήθεια, μας υποχρέωσε κάποιος στις 10ετίες του ’90 και ’00 να ακολουθήσουμε την υπέρ-ζωή που φάνταζε τότε σαν αιωνίως υπαρκτή; Να θεωρήσουμε τους εαυτούς μας μικρούς Ωνάσηδες; Να αλλάζουμε συντρόφους για το έτσι; Να καταργήσουμε το εμείς; Να έχουμε τη σωστή [..] άποψη για το όποιο θέμα; Να μας υπερεκτιμήσουμε στα πάντα;
Αφού παραδεχτούμε ότι δεν υπήρξε εκείνο το άτομο που απείλησε ότι θα αφαιρέσει τη ζωή μας [..] αν δεν ακολουθήσουμε τα προηγούμενα μοντέλα ζωής, πάμε παρακάτω ρίχνοντας ματιές στο σήμερα.
Το πρώτο βήμα βρίσκεται (κατά τη γνώμη μας) στη συνειδητή απομυθοποίηση του εαυτού μας. Όταν σταματήσεις να αυτοχαρακτηρίζεσαι σαν μικρός θεός ολοένα και πλησιάζεις να αναγνωρίζεις και να χαίρεσαι εκείνα που ο (όπως τον καταλαβαίνει ο καθένας) θεός του έδωσε.
Τον επόμενο καφέ σου δοκίμασε να τον πιείς δίπλα στη θάλασσα μαζεύοντας ήλιο ενώ η σκέψη θα ταξιδεύει στις ρότες της απεραντοσύνη της (25 χιλιόμετρα για μια διαφορετική Κυριακή) .
Η συνηθισμένη (από τα παλιά) φωνή μέσα σου θα σε στείλει στο Κολωνάκι..αλλά μην την ακούσεις.
Προσπάθησε να θυμηθείς (πριν την απογείωση σου..) με ποιο τρόπο προσέγγιζες ένα άτομο που ήθελες να γνωρίσεις.
Βγάζει πολύ ενδιαφέρον η (αμιγώς) ανθρώπινη και όχι η εύκολη (ενίοτε δε και πληρωμένη) προσπάθεια έλξης της / του άλλης / ου.
Η τόσο σύντομη διάρκεια ζωής [..] δεν αποτελεί χαρακτηριστικό της πραγματικής έννοιας των λέξεων αγάπη, έρωτας και πάθος..
Όταν ήσουν εσύ φοιτητής εργαζόσουν 4 ώρες και με τα χρήματα που έβγαζες κάλυπτες τις προσωπικές σου ανάγκες. Αν δεν το θυμάσαι, το θυμάμαι εγώ πολύ καλά!
Οι λέξεις ανάγκες και επιθυμίες η αλήθεια είναι ότι μοιάζουν (Όταν οι επιθυμίες ονομάσθηκαν ανάγκες) μόνο που η κάλυψη (ικανοποίηση) της δεύτερης ξεπερνά τα όρια και αυτής της ουτοπίας.
Το να μαθαίνεις κάτι σε δυναμώνει σε πραγματικό επίπεδο ενώ ταυτόχρονα η απόρριψη του τίτλου του παντογνώστη σε απομακρύνει από την ατμόσφαιρα της αλαζονείας.
Δεν ξέρουμε να ακούμε.. στα «πλασματικά» προηγούμενα χρόνια μάθαμε μόνο να μιλάμε. Αφού τα ξέραμε όλα [..] τι να τον θέλαμε τον διάλογο; Γιατί να ακούσουμε;
Κλείνοντας τις σκέψεις μας
Οι αλλαγές στον τρόπο ζωής (Δημιουργώντας τις καλύτερες μέρες) ποτέ δεν είναι εύκολες. Αρκετές φορές έρχονται αναγκαστικά κάτι σαν μονόδρομος. Αν ανήκουμε σε εκείνους που δεν αποδέχονται τη μοιρολατρία ή δεν ενθουσιάζονται από τη μιζέρια και τις τοξικές σχέσεις ας κοιτάξουμε τον τρόπο που εμείς θα αλλάξουμε μέσα σε ένα πλαίσιο κινήσεων που οι ίδιοι θα ορίσουμε.
Σε αυτή την προσπάθεια διαφυγής από την αρνητική ατμόσφαιρα του σήμερα ένα περπάτημα της σκέψης στο παρελθόν δεν είναι απαραίτητα οπισθοδρομική κίνηση.
