Γεύση από κρουαζιέρα
Ένα κυριακάτικο πρωινό που ανέμενα πως και πως. Δεν έχει ακόμη φτάσει πέντε το πρωί και είμαι ήδη στο αεροδρόμιο. Με την πρωινή πτήση της Alitalia, πετάμε για Ρώμη και από εκεί κατευθείαν για τη Βενετία. Η ώρα είναι 11 και έχουμε φτάσει ήδη στο αεροδρόμιο Marco Polo της Βενετίας. Oι άνθρωποι της MSC Cruises, αναμένουν πολύ κόσμο. Πολύ εύκολα, καθώς όλη η διαδικασία είναι αυτοματοποιημένη βρεθήκαμε στο λεωφορείο που θα μας μετέφερε στο πλοίο. MSC Magnifica, το όνομα του πλοίου που μας περιμένει στο λιμάνι. Παιρνάμε τους απαιτούμενους ελέγχους, και μετά από λίγο βρίσκομαι ήδη στην καμπίνα μου. Η Cruiseway είχε τακτοποιήσει τα πάντα. Και το ταξίδι αρχίζει… με τη Βενετία, στο προσκήνιο.
Μία μεγαλιώδη ανατροπή
Δυστυχώς δεν επισκέφθηκα τη Βενετία στην ... πρώτη μου νιότη. Όταν πάτησα το πόδι μου για πρώτη φορά στη Γαληνοτάτη, είχα ήδη εκτεθεί σε εκατοντάδες φωτογραφίες, ντοκιμαντέρ, ταινίες, κλισέ εικόνες με γονδολιέριδες, χιλιοπαιγμένες πλάνα με την Πλατεία του Αγίου Μάρκου. Αισθάνθηκα σαν να είχε «καεί» για μένα αυτός ο τόπος. Δεν με συνεπήρε η μαγεία της και γι αυτό είχα μέσα μου έναν μικρό θυμό. Σαν να ευθυνόταν αυτή που δεν έπεσα θύμα της γοητείας της.
Μου το κράταγε όμως η Βενετία. Και έκανε μια ανατροπή μεγαλιώδη. Το πλοίο ξεκίνησε και μεσώ του μεγάλου καναλιού πήραμε το δρόμο καθόδου στην Αδριατική. Και αυτό που αντίκρυσα την ώρα του δειλινού, ενώ αναχωρούσε το πλοίο καταγράφηκε μέσα μου ως μία από τις πιο έντονες ταξιδιωτικές εμπειρίες της ζωή μου.
Το λιμάνι που καθόρισε την ευρωπαϊκή ιστορία
Το πλοίο απομακρυνόταν και μπροστά μας ξετυλίγονταν μία από τις πιο εμβληματικές εικόνες που είχαμε αντικρύσει ποτέ. Ένα τεράστιο θαλάσσιο μέτωπο που ορίζεται από τις εκβολές των ποταμών Πάδου και Πιάβε με τη ιστορία της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής σε όλο της το μεγαλείο. Ένα λιμάνι που ουσιαστικά καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την ευρωπαϊκή ιστορία. Και όρισε τις έννοιες του εμπορίου, της μεταφοράς προϊόντων, ιδεών και ανθρώπων. Μεγαλειώδη κτίρια που βάλαν τη σφραγίδα τους στην εξέλιξη της μηχανικής και της αρχιτεκτονικής όπως τις βιώνουμε σήμερα.
Το κρουαζιερόπλοιο ταξίδευε και εγώ σαν όνειρο σκεφτόμουν ότι αντίκρυζα την ίδια εικόνα με τους Σταυροφόρους την ώρα που αναχωρούσαν για τους Άγιους Τόπους, τους ναυάρχους να ετοιμάζονται για τη ναυμαχία της Ναυπάκτου, αλλά και εκατοντάδες τολμηρούς καπετάνιους να φτάνουν με τα καράβια τους γεμάτα μπαχαρικά, μετάξια και σιτηρά και να αλλάζουν με το τρόπο τους ολόκληρη την Ευρώπη.
Η εικόνα από τα Αρσενάλια όπου λαμβάνει χώρα η περίφημη Μπιενάλε της Βενετίας, μία από τις μεγαλύτερες εκθέσεις σύγχρονης τέχνης παγκοσμίως μας θύμιζε ότι όλη η πόλη είναι ένας ναός της τέχνης. Έτσι ξεκίνησε η κρουαζιέρα μου και μου ανέτρεψε την αρκετά μαγκωμένη διάθεση που είχα για τη Βενετία.
Πλεύσαμε ήρεμα στην Αδριατική απολαμβάνοντας το μοναδικό προνόμιο του ταξιδιού με κρουαζιερόπλοιο να ταξιδεύεις, ενώ ξεκουράζεσαι, γευματίζεις, αθλήσε και κυρίως απολαμβάνεις ατέλειωτες ώρες με την παρέα σου.
Φύγαμε για Alberobello
Επόμενη στάση το πανέμορφο και σε πολλές του γωνιές, ανατρεπτικό Μπάρι. Δεν έμεινα εκεί γιατί μου είναι αρκετά γνώριμο, αλλά έφυγα για το ιδιαίτερο Alberobello με τα σπίτια με τις κωνοειδείς σκεπές. Μία ώρα περίπου χρειάστηκε και στριφιγύριζα στα στενά.
Έψαχνα την κατάλληλη σκηνή για την καλύτερη φωτογραφία. Γύρισα όλο το χωριό. Μία αίσθηση φιλοξενίας με πλημμύρισε και μάλιστα σε έναν οικισμό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και τουριστικός. Παρόλα αυτά όμως, καταφέρνει και κρατάει καλά το χρώμα του και το χαρακτήρα του.
Χάθηκα στα στενά του και μεταξύ άλλων ξεχώρισα το πανέμορφο Martinucci, το οποίο από το 1950, σερβίρει το πιο νόστιμο ιταλικό παγωτό, αλλά και πολλά ακόμη πεντανόστιμα γλυκα. Στην άλλη πλευρά του Alberobello, σε αυτή που θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε λιγότερο τουριστική, στο ήρεμο Quantobasta, επιλέξτε μία αυθεντική ιταλική πίτσα.
Διαβάζοντας Πριμαρόλια
Το επόμενο ξημέρωμα μας βρήκε στο κατάστρωμα να χαζεύουμε τις αδρές γραμμές της Ζακύνθου, τις γοητευτικές Στροφάδες και να πιάνουμε Κατάκολο. Πριν φύγω, η φίλη η Δέσποινα, μου έδωσε ένα βιβλίο, για να έχω μαζί μου. Ήταν ένα μυθιστόρημα εποχής, της Αθηνάς Κακούρη, με τίτλο Πριμαρόλια. Αυτό το βιβλίο ζωντάνεψε μπροστά μας όλο το σύμπαν της Δυτικής Πελοποννήσου στο τέλος του 19ου αιώνα, με το εμπόριο σταφίδας να καθορίζει τις τύχες όχι μόνο της περιοχής αλλά και ολόκληρης της Ελλάδας.
Μία αόρατη κλωστή
Η γοητεία της Αρχαίας Ολυμπίας, στην εκδρομή που ακολούθησε, μας τύλιξε μ’ έναν τρόπο τελεσίδικο. Για πολλοστή φορά σταθήκαμε στο σημείο όπου γινόταν η αφή της Ολυμπιακής φλόγας, και ξαποστάσαμε μέσα στο εργαστήριο του γλύπτη Φειδία που μετατράπηκε σε πρωτοβυζαντινή Βασιλική για να μας θυμίζει αυτή την αόρατη κλωστή που μας συνδέει με το παρελθόν μας.
Γέννημα θρέμμα από τον Αγιαννάκη, στα περίχωρα της Κυπαρισσίας, αγνάντεψα για πρώτη φορά στη ζωή μου, τον γενέθλιο τόπο μου από τη θάλασσα, πάνω από ένα τεράστιο καράβι. Όλη η ακτογραμμή με το παράκτιο δάσος του Αγιαννάκη, τους λοφίσκους με την οργιώδη βλάστηση, την ιστορική Κυπαρισσία, αντιπροσώπευε μία ριζικά διαφοροποιημένη οπτική γνωστών πραγμάτων και με γέμισε αισιοδοξία και δημιουργικότητα.
Η εκρηκτική Σαντορίνη
Τελευταίος σταθμός η, όνομα και πράγμα, εκρηκτική Σαντορίνη. Δύσκολα περιγράφει κανείς το συναίσθημα να ξυπνάς και να βλέπεις δίπλα σου τους βράχους του ηφαιστείου. Τα σπίτια λες και πασχίζουν να κρατηθούν στην κορυφή. Η Σαντορίνη είναι ο προορισμός. Παρατηρούσα μία την Καμένη και μία την άλλη πλευρά. Το πλοίο έμεινες πολλές ώρες δεμένο αρόδο κάτω από τα Φηρά. Τι μαγεία Θεέ μου…
Την ώρα που στο λιμάνι έμπαιναν τα πλοία της Κρήτης φτάσαμε και εμείς στον Πειραιά. Το ταξίδι με το κρουαζιερόπλοιο έφτανε στο τέλος του. Και μαζί με αυτό και μία δική μου αλλαγή στον τρόπο που βλέπω το ταξίδι.
