Mίνα Τσολάκη: Έχω μια άρνηση για αυτό το γεγονός, νιώθω σαν να μην συνέβη ποτέ
«Έχασα παιδικούς φίλους, τα παιδιά τους και γνωστούς. Είχα δυο δικούς μου ανθρώπους στο νοσοκομείο, ένας ήταν στην εντατική».
Η Μίνα Τσολάκη, κάτοικος στο Μάτι και μέλος του Συλλόγου «Εξωραϊστικός Σύλλογος για το ΜΑΤΙ», μιλά στη HuffPost Greece για τον δυσκολότερο χρόνο της ζωής της. Πώς έζησε την τραγωδία, πώς άλλαξε η καθημερινότητά των ανθρώπων και πόσο δούλεψαν για να προχωρήσουν. Τα σημάδια που άφησε η φονική πυρκαγιά και οι ευθύνες που δεν έχουν αποδοθεί.
Για την ημέρα της τραγωδίας:
«Ήμουν στο σπίτι μου, 100 μέτρα από την Αργυρά Ακτή με το βαφτιστήρι μου που τότε ήταν πέντε ετών, όταν είδαμε το πρώτο μέτωπο της φωτιάς μακριά, στη Νταού Πεντέλης. Σχεδόν κάθε χρόνο έχουμε φωτιές στην περιοχή κατά την περίοδο των καλοκαιρινών μηνών. Σκεφτήκαμε πως ούτε αυτή τη φορά δεν θα έρθει προς τα κάτω, προς το σπίτι μας. Έτσι, έκλεισα τα παράθυρα για να μην μπει ο καπνός και περίμενα να τη σβήσουν οι πυροσβέστες. Πάντα, τέτοια εποχή, υπάρχουν πυροσβεστικά οχήματα στην περιοχή».
«Μερικά λεπτά αργότερα, μου τηλεφώνησε μια φίλη μου και με ειδοποίησε ότι η φωτιά είχε φτάσει στην Μαραθώνος. Εκεί συνειδητοποιώ ότι τα πράγματα είναι σοβαρά. Πήρα το βαφτιστήρι μου και κατεβήκαμε στην Αργυρά Ακτή με ένα μπουκαλάκι νερό. Φτάνοντας, με το που γυρνώ να δω σε ποιο σημείο βρισκόταν η φωτιά, καιγόταν ήδη ο «Κάβος», το bar-restaurant που βρισκόταν μπροστά μας. Ήμασταν πάνω από 400 άτομα στην παραλία. Η νύχτα είχε γίνει ήδη μέρα από τη φωτιά.
«Τα πρώτα φουσκωτά από τη Ραφήνα ήρθαν μετά από αρκετές ώρες. Απορούσαμε γιατί άργησαν τόσο πολύ. Τότε μάθαμε και για τους δικούς μας που είχαν εισαχθεί στα νοσοκομεία».
Για την επόμενη μέρα:
«Ήμασταν πανικοβλημένοι, θυμωμένοι, αγανακτισμένοι. Ανάμεικτα τα συναισθήματα. Δεν ξέραμε πού θα βρούμε τους δικούς μας ανθρώπους. Μας ξέχασαν όλοι. Για 2-3 μήνες ήμουν θυμωμένη».
Για τις ευθύνες που (δεν) έχουν αποδοθεί:
«Ούτε έχουν αποδοθεί ευθύνες, ούτε θα αποδοθούν ποτέ. Όλα παραμένουν ίδια. Το μόνο που έχει γίνει είναι να χωριστούν τα σπίτια σε πράσινα, κίτρινα, κόκκινα. Τα τελευταία έχουν «παγώσει» τελείως. Λένε ότι δεν έχει ανοίξει η πλατφόρμα, ότι έχουν κολλήσει στην πολεοδομία. Πέρα από 1-2 κατεδαφίσεις δεν έχει γίνει τίποτα άλλο».
«Ακόμα και τα μπάζα, που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να έχουν μαζευτεί, παραμένουν εκεί. Μόνο χάρη στη βοήθεια εθελοντών (τόσο Ελλήνων όσο και από το εξωτερικό), έχουν ξεπεραστεί ορισμένα από τα προβλήματα».
Για τις εθελοντικές δράσεις:
«Ό,τι έχει γίνει, είναι χάρη στη βοήθεια εθελοντών και της ΣΕΚΜΑ (Συντονιστική Επιτροπή Κατοίκων – Μάτι Αττικής), και με δωρεές από το ίδρυμα Λάτση. Ακόμα και για τις φυσιοθεραπείες των εγκαυματιών, οι εθελοντές προσφέρθηκαν. Αν δεν υπήρχαν και αυτοί, το Μάτι θα ήταν παρατημένο στη μοίρα του».
Τι είναι αυτό που μένει μετά από έναν χρόνο;
«Παρά τα αρνητικά συναισθήματα που μας κατακλύζουν, έχουμε ελπίδα για αυτόν τον τόπο. Αν χαθεί η ελπίδα, τελείωσε».
«Αυτό που μου αρέσει πολύ στο Μάτι είναι ότι είναι ένα πολύ μικρό χωριό, όπου εμείς οι κάτοικοι παραμένουμε ενωμένοι και θα τα καταφέρουμε να γίνει όπως ήταν πριν».
