Πού οφείλεται το χάσμα επικοινωνίας σε μια σχέση;
Η επικοινωνία, εκτός από το οξυγόνο σε μια σχέση, καλλιεργεί και την εμπιστοσύνη. Γιατί, όμως, συναντάμε τόσο πολλά προβλήματα στην επικοινωνία στις μέρες μας; Τι είναι αυτό που την κάνει τόσο δύσκολη, τι είναι αυτό που την κάνει να είναι τόσο διαφορετική, τι είναι αυτό που την κάνει καμιά φορά να μας εκνευρίζει, να μας δημιουργεί προβλήματα, να νιώθουμε ότι μιλάμε με άλλο κώδικα, ότι μιλάμε σε άλλη συχνότητα; Πώς καταλήγουμε να νιώθουμε ότι μιλάμε ίσως και σε έναν άνθρωπο διαφορετικό από αυτόν που πρωτογνωρίσαμε, διαφορετικό από αυτό που μας συστήθηκε;
Δεν μπορεί να μας φτάνει η δικαιολογία πως εκεί έξω δεν υπάρχουν κατάλληλοι άντρες ή κατάλληλες γυναίκες. Αυτό μας βοηθάει μεν για λίγο να αποφεύγουμε τις ευθύνες μας, αλλά σίγουρα κάποια στιγμή θα βαρεθούμε αυτή την καραμέλα, θα βαρεθούμε τις δικαιολογίες και σίγουρα θα χρειαστεί να εκπαιδευτούμε αν θέλουμε να αλλάξουμε πραγματικά πορεία. Θυμώνω ή φοβάμαι με το αντίθετο φίλο επειδή αναμένω από αυτό να μου φερθεί όπως ακριβώς θα ήθελα να συμπεριφερθώ εγώ. Επιθυμούμε δηλαδή από το άλλο φύλο να θέλει αυτά που θέλουμε και να αισθάνεται όπως αισθανόμαστε εμείς. Θα ρωτήσει κάποιος: Δεν είναι λίγο εγωιστικό αυτό; Και τώρα που το αναλύουμε και το βάζουμε σε slow motion, έχοντας βγει από το συναίσθημα και από την προσωπική ιστορία καθενός μας, μπορούμε να το καταλάβουμε. Δεν μπορούμε;
Τι συμβαίνει και νιώθω παραμελημένος ως άντρας ή γυναίκα; Έρχεται, λοιπόν, η γυναίκα σε έναν άντρα να εκμυστηρευτεί τα προβλήματα της μέρας ή κάτι που την αναστάτωσε ή κάτι που την απασχολεί. Ξέρετε, κάποιος μπορεί να πει: «Ήρθε να μουρμουρίσει να μας μυξοκλάψει». Όχι, μην το πούμε έτσι. Έρχεται η γυναίκα και θέλει να πει τα δικά της. Ο άντρας εκείνη τη στιγμή, μόλις δει τη γυναίκα να έρχεται κοντά του και να έχει ένα ύφος λίγο παραπονιάρικο, προβληματισμένο, αγχώνεται, σκέφτεται Κάτι δεν κάνω καλά, τον κυριεύει άγχος. Τουλάχιστον, οι περισσότεροι άντρες αυτό κάνουν. Επίσης, θέλει να αναλάβει τον ρόλο του ειδικού, να δώσει λύση. Βάζει τον μανδύα, ντύνεται «Mr. Fix it», ο «Κύριος Φτιάχνω». Δηλαδή νομίζει πως η γυναίκα τού πλασάρει το χαλασμένο συναίσθημά της, τον προβληματισμό της, του το βγάζει για να πάρει τα εργαλεία του (αυτά κρατούν ήδη από τη σπηλιά και φτάνουν έως τις μέρες μας), να κατσαβιδώσει, να φτιάξει τα γρανάζια και να λύσει αυτό το πράγμα, και την ώρα που η γυναίκα ανοίγει την ψυχούλα της και την καρδούλα της, έρχεται ο άντρας και, χωρίς να ακούει στην πραγματικότητα, καθώς το μόνο που θέλει η γυναίκα του σε εκείνο το στάδιο, όταν λέει τα προβλήματά της, μοιράζεται τις αγωνίες της, είναι τον άντρα να ακούει.
Έρχεται, λοιπόν, ο άντρας εκεί και αρχίζει να δίνει ασταμάτητα συμβουλές και λύσεις. Ο άντρας κάνει τον Μπομπ τον Μάστορα και στη γυναίκα η οποία βγάζει τα παράπονά της και τις αγωνίες της. Νομίζει πως έτσι θα την κάνει να αισθανθεί καλύτερα, θα της δώσει αγάπη με την καλή του την καρδιά. Έλα, όμως, που αυτό για τη γυναίκα δε φτάνει. Η γυναίκα εκείνη την ώρα δε θέλει λύση. Και ακόμα και τώρα που σας το λέω, μέσα από τη γνώση που έχω πάρει και μέσα από την εκπαίδευση που έχω λάβει, δυσκολεύομαι ο ίδιος να το κατανοήσω. Όλο αυτό, όμως, για τη γυναίκα είναι πολύ εκνευριστικό. Είναι σαν να μην την ακούει ο άντρας. Και δε θα δουλέψει. Και όσο πιο πολύ η γυναίκα συνεχίζει να βγάζει παραπονάκια και να εξηγεί ανησυχίες, τόσο περισσότερο ο άντρας δίνει λύσεις, οπότε σε κλάσματα δευτερολέπτου, έπειτα από λίγα λεπτά, θα βρεθούν και οι δύο παραπονεμένοι. Ο ένας θα λέει «Δε με ακούς», και ο άλλος αποκρίνεται: «Μα σου δίνω τόσες λύσεις, καλή μου. Συνεχίζεις να έχεις πρόβλημα; Συνεχίζεις να μουρμουρίζεις;»
Τι θέλουμε, λοιπόν; Μια σχέση για τον εαυτό μας. Δε θέλουμε μια σχέση ανοιχτή, να «αναπνέει», όπως μου αρέσει να λέω. Θέλουμε μια σχέση στην οποία να έχω εγώ το πρώτο και τον τελευταίο λόγο, είτε είμαι άντρας είτε γυναίκα. Πλάθω μια πεποίθηση πως ο σύντροφός μου δε με αγαπάει. Αυτό είναι το παράπονο. Τι εννοώ με το «δε με αγαπάς»; Τι κρύβεται πίσω από το παράπονο; Η πεποίθηση της προϋπόθεσης να μου συμπεριφέρεται και να αντιδρά με τον συγκεκριμένο τρόπο που θα συμπεριφερόμουνα ο ίδιος ως φύλο, ως γυναίκα ή άντρας. Και έτσι, αυτό το ονομάζω αγάπη. Αντίστοιχα, κάποια στιγμή, αν είμαι εγώ χαλί να με πατήσει ο άλλος, καταπιέζω τις ανάγκες μου, είμαι μια μαριονέτα, και αυτό πάλι δε θα πετύχει, επειδή κάποια στιγμή θα με βαρεθεί, θα είμαι ένα φερέφωνο των αναγκών του. Τι κάνω, λοιπόν; Παίρνω την ευθύνη μου και λέω: «Θα λειτουργήσω ισότιμα».
