Τι ψάχνουμε πραγματικά από τον σύντροφό μας;
Ο έρωτας, το να επιχειρήσουμε να δώσουμε αγάπη, μας φέρνει κοντά στους μεγαλύτερούς μας φόβους. Αυτό συμβαίνει επειδή όταν αγαπάμε, ανοιγόμαστε, μπαίνουμε στη διαδικασία να εμπιστευτούμε και να μοιραστούμε. Γκρεμίζουμε τις αντιστάσεις μας. Τότε λοιπόν είναι που «σκάνε» όλα μας τα προβλήματα και γίνονται ξεκάθαρα. Είναι σαν να βρισκόμαστε επί πολύ καιρό μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και να βγαίνουμε στον ήλιο: δεν αντέχουμε το φως και προστατεύουμε τα μάτια μας με το χέρι. Το χέρι συμβολίζει όλα τα προβλήματα και τις εσωτερικές αντιστάσεις που αναδύονται στη σχέση.
Έτσι, όταν ξεκινάμε μια σχέση, όλα είναι υπέροχα στην αρχή. Όσο, όμως, περνά ο καιρός, οι περισσότεροι από εμάς ψάχνουμε να μας δώσει ο σύντροφός μας αυτό που δεν πήραμε από τους γονείς μας στην παιδική μας ηλικία. Αν δεις με άλλη ματιά τις σχέσεις που έχεις ζήσει στο παρελθόν, το συγκεκριμένο μοτίβο θα σου γίνει σαφές.
Μέσα από τη σχέση μας ψάχνουμε να βρούμε τρόπους για να γεμίσουμε το κενό που δε μας γέμισαν οι γονείς μας. Είμαστε σαν επαίτες που περπατούν με το χέρι απλωμένο και λένε: «Θα μου δώσειςεμπιστοσύνη; Θα μου δώσεις σιγουριά;» Φυσικά, αυτό γίνεται ασυνείδητα. Απλώς κανένας δεν μπορεί να αναπληρώσει αυτό το κενό για εμάς. Μόνο ο εαυτός μας. «Θέλω να σταματήσω να έχω σχέση με τον Γιάννη», μου είπε η Αννέτα. «Δε βγαίνει πουθενά αυτό. Έχω δεχτεί απίστευτα πράγματα, ώσπου τον έπιασα στο σπίτι με μια άλλη. Δεν αντέχω άλλο!» Η Αννέτα και ο Γιάννης είναι μαζί 1 χρόνο και σχεδιάζουν να παντρευτούν το καλοκαίρι.
Ρώτησα την Αννέτα τι σχέση είχαν οι γονείς της μεταξύ τους. «Έχουν χωρίσει εδώ και πολλά χρόνια. Η μαμά άφησε τον μπαμπά όχι επειδή την απατούσε, αλλά επειδή δεν ταίριαζαν. Ήταν φυσιολογικό να έχει εξωσυζυγικές σχέσεις ο πατέρας μου. Ήρθε ως πρόσφυγας από τη Σμύρνη πολύ νέος, παντρεύτηκε και νέος…» Η Αννέτα ψάχνει να βρει τη συναισθηματική σταθερότητα πουδεν της έδωσαν οι γονείς της όταν ήταν μικρή. Ο πατέρας της είχε πολλές εξωσυζυγικές σχέσεις, και η Αννέτα το ένιωθε από μικρή. Τι χρειάζεται από τον Γιάννη; Να είναι πιστός και σταθερός. Κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Σωστά;
Μπορεί να επουλώσει τις πληγές της η Αννέτα σε αυτή την ηλικία; Ναι, μπορεί. Ποιος, όμως, είναι ο μοναδικός άνθρωπος που μπορεί να το κάνει για εκείνη; Ο εαυτός της!
Μόνο αν ξεκινήσει η ίδια και είναι σταθερή και πιστή στον ίδιο της τον εαυτό θα μπορέσει να φέρει δίπλα της έναν Γιάννη που θα είναι πιστός και σταθερός. Αυτή η διαδικασία ονομάζεται «Ξανα-μεγάλωμα». Και τώρα μάντεψε πώς συμπεριφέρεται η Αννέτα μέσα στη σχέση: από τη μια μεριά λέει ότι δεν πρόκειται να ανεχτεί τίποτα παραπάνω από τον Γιάννη, και από την άλλη μένει μαζί του. Το βράδυ φεύγει από το κοινό τους σπίτι και βγαίνει με τις φίλες της, ανεβάζοντας φωτογραφίες στο facebook με τον πρώην της. Πού είναι η πίστη; Πού είναι η σταθερότητα απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό πρώτα και μετά προς τον Γιάννη;
Για να φέρουμε δίπλα μας έναν επαρκή άνθρωπο, το πρώτο βήμα είναι να δουλέψουμε με την επάρκειά μας. Πρέπει εμείς οι ίδιοι να σταθούμε στα πόδια μας και να συμπεριφερόμαστε ως ενήλικες στον ίδιο μας τον εαυτό. Δεν μπορούμε να περιμένουμε από τους άλλους κάτι που οι ίδιοι δε δίνουμε σε εμάς. Τι περιμένεις από τον σύντροφό σου; Να σε φροντίζει; Ξεκίνα να φροντίζεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου. Θέλεις να σε υποστηρίζει στη δουλειά σου; Δες πώς μπο- ρείς εσύ η ίδια να υποστηρίζεις περισσότερο τον εαυτό σου. Τι μπορείς να κάνεις γι’ αυτό;
Ο πατέρας της Αννέτας είχε τη συμπεριφορά που είχε. Απαράδεκτη μεν, πραγματική δε. Τελεία. Αυτό δεν αλλάζει. Και ναι, οι περισσότεροι είχαμε πολύ άσχημα παιδικά βιώματα, μιας και το ποσοστό των δυσλειτουργικών οικογενειών έχει φτάσει το 97%. Σε νιώθω, έχω περάσει η ίδια από εκεί. Καθημερινά ακούω απίστευτες ιστορίες γεμάτες με παιδικά τραύματα. Αλλά μήπως είναι πια αρκετός όλος ο πόνος που έχουμε βιώσει; Μήπως είναι καιρός να αναγνωρίσουμε τι δεν έγινε σωστά κατά την παιδική μας ηλικία και μετά να αρχίσουμε να μας «Ξανα-μεγαλώνουμε» εμείς οι ίδιοι; Θα αφήσουμε τη λάθος συμπεριφορά του μπαμπά ή της μαμάς να μας καταστρέψει την ενήλικη ζωή μας;
Σε ακούω να σκέφτεσαι: «Μα τι μου λες, Τζιλ; Εγώ θέλω να βρω άντρα/γυναίκα, και εσύ μου λες να ανακαλύψω τα παιδικά μου τραύματα;» Ο μόνος λόγος για τον οποίο δουλεύουμε πάνω σε αυτό είναι επειδή θέλουμε να δημιουργήσουμε μια υγιή σχέση. Σωστά; Αυτός είναι ο δρόμος για την υγιή σχέση. Η δουλειά πάνω στη δική σου επάρκεια. Θέλεις να κάνεις όλη τη δουλειά και τελικά να χωρίσεις άδοξα; Είναι κρίμα να περάσεις πάλι το δράμα και τον πόνο. Δε συμφωνείς;
