Πέντε Χρόνια HuffPost: Οι καλύτερες ταινίες

Tο Spotlight (2016) δεν κέρδισε μόνο το Όσκαρ καλύτερης ταινίας το 2016. Εδειξε στους ανθρώπους πώς μία φωτισμένη ομάδα δημοσιογράφων έθεσε εαυτόν στην υπηρεσία της αλήθειας και του Δικαίου - αυτό που πρέπει να κάνουν όλοι οι δημοσιογράφοι του κόσμου, χωρίς φόβο και χωρίς πάθος.

Γκέλη Βούρβουλη

The Martian (2015). Ο Ματ Ντέιμον κατάφερε να επιζήσει στον Αρη φυτεύοντας πατάτες, αλλά στα Οσκαρ τον έφαγε η αρκούδα του Ινιαρίτου.

Ειρήνη Ορφανίδου

«Joker» του Τοντ Φίλιπς, Χρυσό Λιοντάρι Φεστιβάλ Βενετίας 2019. Η καλύτερη ταινία της πενταετίας, κατά τη γνώμη μου, μαζί με το «Roma» του Αλφόνσο Κουαρόν.

Δημοσθένης Γκαβέας

Αρκαδία χαίρε (Ντοκιμαντέρ - Ελλάδα 2015). Είναι αδύνατο να περιγράψεις το έργο ενός ποιητή, όπως αυτό του Φίλιππου Κουτσαφτή. Επτά χρόνια γυρισμάτων για να μας βάλουν σ΄ένα κόσμο υπέροχα λιτό και έντονα υπαρξιακό.

Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος

Roma (2018). Όταν τα ατομικά βιώματα ενός σκηνοθέτη γίνονται μια συλλογική κινηματογραφική εμπειρία. Η δύναμη του (αληθινά) μεγάλου κινηματογράφου. Ένα κλασικό αριστούργημα.

Αγγελική Κουγιάννου

Green Book (2018). Πήρε το Όσκαρ και δικαίως. Μια βαθιά αντιρατσιστική ταινία με φόντο τον αμερικανικό νότο του ρατσισμού κατά τη δεκαετία του ’60, βασισμένη στην αληθινή ιστορία του σπουδαίου Αφροαμερικανού μουσικού, Ντον Σίρλεϊ. To ’60 δεν είναι πολύ μακριά και ο ρατσισμός είναι -δυστυχώς- ακόμα εδώ.

Κώστας Μαυραγάνης

Interstellar (2014) Ήμουν ανάμεσα σε αυτό και στη «Δουνκέρκη», επικράτησε τελικά αυτό.

Κατερίνα Πρίφτη

Αστακός (2015). Για όσους πήγαμε και το είδαμε στους κινηματογράφους νομίζω πως η εμπειρία σε γενικές γραμμές ήταν κοινή. Μετά από χρόνια καθίσαμε έξω από τα σινεμά συζητώντας, συμφωνώντας, διαφωνώντας για μια εκπληκτική ταινία, ενός έλληνα δημιουργού που επιτέλους. Λάτρεψα αυτό το που πολλοί αποκάλεσαν «παράλογο, ασυνάρτητο παραμύθι» αλλά όλοι καταλάβαμε πολλοί καλά τι είχε να μας πει. Για το πως βάζουμε τους ανθρώπους σε κουτάκια, για τη μοναξιά, τη συντροφικότητα, τις ακραίες αντιλήψεις. Και φυσικά λάτρεψα τη σκηνή που παίζει το τραγούδι «Where The Wild Roses Grow». Όσοι δεν το θυμάστε, ιδού:

Κυριακή Αξιώτη

Μετά από μεγάλο δίλημμα, καταλήγω στο “Ι, Daniel Blake” (2016). Κατά τη γνώμη μου, από τις καλύτερες ταινίες της πενταετίας. Καταλήγω στην συγκεκριμένη πρώτον για την εξαιρετική ερμηνεία του Ντέιβ Τζονς και δεύτερον γιατί λίγο πολύ Daniel Blake είμαστε όλοι μας. Πρωταγωνιστές της καθημερινότητας που γεννιούνται, ζουν, εργάζονται αλλά όταν γίνουν μη παραγωγικοί, ίσως τεθούν στο περιθώριο. «Είμαι εδώ και αρνούμαι να υποταχθώ», το μήνυμα του Blake, πάντα επίκαιρο.

Σωτήρης Βαλάρης

Οίκτος (2018). Η ιστορία ενός άνδρα που νιώθει χαρούμενος μόνο όταν είναι δυστυχισμένος. Μια ταινία που, κόντρα στη νόρμα της ελληνικής βιομηχανίας ταινιών, βλέπεται κι εκούγεται ευχάριστα.

Γιάννης Γεωργακόπουλος

Ο Ιρλανδός (2019). Ούτε για τους ηθοποιούς, ούτε για τοn σκηνοθέτη. Αλλά για τον Τζίμη Χόφα.

Δημήτρης Μπούρας

Το Πράσινο Βιβλίο (Green Book, 2018). Ενα συγκινητικό οδοιπορικό κόντρα στον ρατσισμό και τις φυλετικές προκαταλήψεις, βασισμένο σε αληθινά γεγονότα και πρόσωπα, που καταφέρνει να περάσει χρήσιμα μηνύματα και διδάγματα.

Αλεξάνδρα Σκαράκη

Shoplifters, 2018. Σκηνοθεσία: Χιροκάζου Κόρε-Εντα. Βραβείο Χρυσού Φοίνικα στις Κάννες 2018. Μια τρυφερή ιστορία με επίκεντρο τους ανθρώπους, τη δομή και την αξία της οικογένειας. Μια ταινία χαμηλών τόνων, χωρίς δράμα ή «εκρήξεις» χαρακτήρων, που μου δημιούργησε πολλά συναισθήματα και ακόμα και σχεδόν ένα χρόνο μετά την προβολή, συζητάω με τον ίδιο ενθουσιασμό μερικά από τα πανέμορφα κάδρα της.

Ολγα Παράι

Spotlight (2016). Υποψήφια για 6 Όσκαρ και όχι άδικα. Η ταινία θίγει το το ζήτημα της παιδεραστίας στους κύκλους της Καθολικής Εκκλησίας, το οποίο αποκαλύφθηκε μετά από επίπονες έρευνες μιας δημοσιογραφικής ομάδας της εφημερίδας Boston Globe. Όλα όσα θα δείτε απλά συγκλονίζουν.

Κώστας Πουλακίδας

Interstellar (2014). Οπτικοποιήθηκε η θεωρία της σχετικότητας.

Πάνος Τουμάσης

Ξεχωρίζω τη γερμανική «Ο λαβύρινθος της σιωπής» (2014). Εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα, δείχνει πως μία κοινωνία - μόλις 13 χρόνια από το τέλος του Β΄Π.Π.- προσπαθεί να ξεχάσει το ένοχο παρελθόν της και τους ναζί. Πολλοί ήξεραν, λίγοι μιλούσαν...