Τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα μετά το συμφωνητικό συνεργασίας Τουρκίας - Λιβύης
Μια επισήμανση σχετικά με το συμφωνητικό συνεργασίας Τουρκίας-Λιβύης (την οποία έχω κάνει σε όλες τις δημόσιες παρεμβάσεις μου ήδη από την περασμένη Πέμπτη):
Μεταφέροντας τις διεκδικήσεις της από το Καστελόριζο στην Κρήτη*, η Τουρκία θέλει να δημιουργήσει μία αθεμελίωτη νομική βάση που της είναι, ωστόσο, αρκετή για να την επικαλεστεί εφόσον κληθεί να την εφαρμόσει στο πλαίσιο της συμφωνίας (αν τελικά αυτή πραγματοποιηθεί).
Το μοντέλο των Τουρκοκυπρίων, όπου το 2011 κατόπιν υποτιθέμενης υπογραφής ΑΟΖ, δόθηκαν άδειες από το «ψευδοκράτος» για να ξεκινήσει η TPAO σεισμικές έρευνες και εν συνεχεία ερευνητικές γεωτρήσεις και ασφαλώς να έχει η Τουρκία συνεχή παρουσία στην περιοχή (ως προς τη Λιβύη τη διευκολύνει η υπογραφή στρατιωτικής συνεργασίας), πρόκειται να ακολουθηθεί και στην περίπτωση της Λιβύης.
Συνεπώς, διόλου δεν αποκλείεται να κληθεί η τουρκική κρατική εταιρεία πετρελαίων από την κυβέρνηση της Λιβύης (ή τελοσπάντων μία εξ’αυτών) για να ερευνήσει για υδρογονάνθρακες νοτίως της Κρήτης (στα νοτιοανατολικά)**.
Πρέπει οπωσδήποτε να αποτρέψουμε αυτή την εξέλιξη. Προς τα που κοιτάμε/κινούμαστε;
-ΕΕ (σημαντική για ένα ασταθές καθεστώς η αναγνώριση αλλά και η άρση αυτής)
-ΗΠΑ (να δοκιμάσουμε πως εννοεί η Ουάσιγκτον τη στρατηγική μας σχέση)
-Αίγυπτος (πιέζουμε εδώ και καιρό το Κάιρο ανεπιτυχώς για οριοθέτηση, ίσως ήρθε η ώρα να δούμε ακόμη και την τμηματική, αν πρόκειται να καμφθούν οι αντιστάσεις της γραφειοκρατίας του αιγυπτιακού ΥΠΕΞ, όμως τώρα είναι η ευκαιρία να διευθετήσουμε συνολικά το ζήτημα)
-Τις δύο εκδοχές της Λιβύης, αν και ο Σαράζ είναι απολύτως εξαρτημένος από την Τουρκία, αλλά ο Χάφταρ καραδοκεί, και
-Επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στο Ιόνιο (κακώς η προηγούμενη κυβέρνηση δεν την προχώρησε).
Επίσης, πρέπει, έστω και υπό την πίεση των συνθηκών, να εντείνουμε τις προσπάθειες για καθορισμό ΑΟΖ με την Ιταλία και την Αλβανία (διαφορετικά εργαλεία έναντι κάθε χώρας).
Όσο η οριοθέτηση των θαλασσίων συνόρων μας παραμένει σε εκκρεμότητα, εκτός από αδυναμία και αναποφασιστικότητα, δημιουργείται η εντύπωση ότι δεν είμαστε σε θέση να συμφωνούμε με τους γείτονες μας, να κάνουμε χρήση των δικαιωμάτων που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας, ενώ αφήνεται κενό που εκμεταλλεύονται τρίτες δυνάμεις (π.χ. η Τουρκία οπωσδήποτε έχει παίξει ρόλο στην υποχώρηση της Αλβανίας από τη συμφωνία για την ΑΟΖ).
Αναδημοσίευση από το FB του κ. Κωνσταντίνου Φίλη (με την άδεια του συγγραφέα)
