Προσφυγή στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για το προσφυγικό;
Του πρέσβη επί τιμή Αλέξανδρου Π. Μαλλιά
Η σκοπιμότητα προσφυγής στα Ηνωμένη Έθνη δεν φαίνεται να είναι στο τραπέζι. Εν τούτοις, οι προσφυγικές ροές πλέον κατευθύνονται μέσω Τουρκίας επιθετικά προς την Ελλάδα και τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης. Ας θυμίσω λοιπόν ότι υπάρχει καθαρό προηγούμενο πρωτοβουλίας χωρών (Τουρκίας, Γαλλίας και Ιράν) προσφυγής στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Έχει δε καταγραφεί ως το κατ’ εξοχήν ιστορικό προηγούμενο.
Τον Μάρτιο-Απρίλιο του 1991, ο Σαντάμ Χουσεΐν, αμέσως μετά το τέλος της πολυεθνικής επέμβασης υπό την ονομασία «Desert Storm» (Καταιγίδα της Ερήμου), χρησιμοποίησε στρατιωτική βία κατά των Κουρδικών πληθυσμών κυρίως, αλλά και κατά των Σιϊτικών πληθυσμών στο Νότιο Ιράκ. Χιλιάδες Κούρδοι πρόσφυγες εγκατέλειψαν τις εστίες τους αναζητώντας καταφύγιο στην Τουρκία. Δημιουργήθηκαν συνθήκες απελπισίας και χάους στα σύνορα Ιράκ-Τουρκίας. Μας θυμίζει κάτι;
Η Τουρκία, πρώτη, στις 2 Απριλίου 1991 , στη συνέχεια η Γαλλία στις 4 Απριλίου και το Ιράν στις 3 και 4 Απριλίου με επιστολές τους προς τον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, αφού κατέγραψαν την κρισιμότητα της κατάστασης και την απειλή για την ειρήνη και ασφάλεια –όροι κλειδιά του Χάρτου– ζήτησαν την λήψη επειγόντων μέτρων και την σύγκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Στις 5 Απριλίου του 1991, το Συμβούλιο Ασφαλείας υιοθέτησε ομόφωνα την Απόφαση 688(1991), η οποία έκτοτε αποτελεί ένα θεσμικό διεθνές νομικό και πολιτικό προηγούμενο και κεκτημένο που αφορά στην λεγόμενη «Διεθνή Παρεμβατικότητα» για ανθρωπιστικούς λόγου .Χωρίς να θεωρηθεί ότι παραβιάζει το Άρθρο 2 Παράγραφος 7 του Χάρτου ( κυριαρχία και επέμβαση στα εσωτερικά κρατών) .
Παραθέτω αυτολεξεί την Παράγραφο 1 του Διατακτικού της Απόφασης 688. Ίσως θα μπορούσε να αποτελέσει τροφή για σκέψη. Υπάρχει προηγούμενο...
1. Condemns the repression of the Iraqi civilian population in many parts of Iraq, including most recently in Kurdish populated areas, the consequences of which threaten international peace and security in the region; (. . . )
Η ουσία είναι ότι προσφυγικές ροές που οφείλονται στη χρήση βίας αποτελούν απειλή κατά τις Διεθνούς Ειρήνης και Ασφάλειας στην περιοχή. Δεν αποτελεί άραγε αφορμή αναγκαία και ικανή για να εξετάσει η Ελλάδα σε συνεργασία και με άλλες ευρωπαϊκές χώρες( Γαλλία ,Γερμανία) την σκοπιμότητα και δυνατότητα μιας πρωτοβουλίας ανάλογης με την προσφυγή το 1991 της Τουρκίας, της Γαλλίας και του Ιράν;
Να θυμίσω επίσης σε όσους επιθυμούν να συμβουλευθούν τα αρχεία ότι η Ελλάδα με ομιλία του Μονίμου Αντιπροσώπου της στον ΟΗΕ τον Απρίλιο του 1991 πήρε μέρος στη επίσημη συζήτηση ενώπιον του Συμβουλίου Ασφάλειας στηρίζοντας πλήρως την Απόφαση. Άρα;
