«Ήμασταν δρακογενιά, μάθαμε να αντέχουμε»
Παρά τις επιφυλάξεις της Τζώρτζιας πείστηκε να πάμε στην Κύμη να μιλήσει για την Αντίσταση στην Εύβοια. Μάιος του 2008. Πέρασα και τον πήρα από το σπίτι και σε όλο τον δρόμο μου μιλούσε πότε για δημοσιογραφία, πότε για Ιστορία, πότε για τις Κυκλαδογραφές του, «Τη συνείδηση της πετραίας γης», την «Εθνική Αντίσταση» στον Στοχαστή, πότε για τις αναβαθμίδες και τις στέρνες στα νησιά και φυσικά για την Άμεση Δημοκρατία, τον μόνιμο καημό του.
Κατά τη διαδρομή προς Κύμη κάναμε εκτενείς αναφορές για τα ολοκαυτώματα στο Κακολύρι και τη θυσία του Βασίλη Μήτρου του ΕΛΑΣ στη Λαμπούσσα.
Φτάσαμε στο σπίτι, πιάσανε με τον πατέρα μου κουβέντα για την Κατοχή και τον Εμφύλιο. Καμένοι και οι δυο. Στο τραπέζι τσίμπησε λιτά, μετά ξεκουράστηκε, ήπιε νερό εκτός ψυγείου όπως πάντα. Κατά τις έξι τραβήξαμε για το Χωνευτικό όπου δίπλα στην εκκλησία είχε στηθεί η ομήγυρη να τον ακούσει, τον περίμενε για χειραψίες και τιμές.
Μίλησε όπως πάντα στις καρδιές μας, χωρίς τον στόμφο των πολιτικών με τη φλόγα της δρακογενιάς που αψηφούσε τον θάνατο, με τη λεβεντιά και την καθαρότητα του Απεραθίτη, με τα φλογέρα μάτια του ταπεινού παρτιζάνου που χαμήλωνε το βλέμμα στους επαίνους που του επιδαψίλευσαν οι Κουμιώτες.
Αγέρωχο τον θυμάμαι από τα χρόνια της προεδρίας του στ’ Απεράθου του, προς θεού μην άκουγε της Απειράνθου. Τακτικός στα γραφτά του ενίσχυε με άρθρα τον «Αυτοπολίτη», το έντυπο της ΤΕΔΚ Κυκλάδων, πατριωτικά, φωνή αντίστασης ναι οι άλλοι όχι εκείνος.
Στον «Καποδίστρια» την πρώτη απόπειρα συνένωσης των ΟΤΑ ειδικά για τα νησιά είχε εκφράσει τις αντιθέσεις του στον Αλέκο Παπαδόπουλο τον υπουργό. Τα επόμενα χρόνια για μεγάλο διάστημα έδινε διαλέξεις για την υδρογεωλογία την αγάπη του, για τη διαχείριση του νερού, για τα πετρώματα.
Στον Καλλικράτη το 2010, ήταν λάβρος κατά του εμπνευστή του Γιάννη Ραγκούση, τότε αρμόδιου υπουργού.
«Ο «Καλλικράτης» απομακρύνει τον πολίτη ακόμα περισσότερο από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Με την αναγκαστική συνένωση καταργεί την ελεύθερη βούληση των πολιτών και τους μετατρέπει σε υπόδουλους. Είναι αντισυνταγματικός και αντιδημοκρατικός».
Είχε βάλει υποψηφιότητα για δήμαρχος Πάρου: «Πατρίδα μου είναι όλη η Ελλάδα, όλη η ανθρωπότητα. Αυτό πιστεύω και έτσι νιώθω. Τ′ Απεράθου της Νάξου είναι όντως η ιδιαίτερη πατρίδα του πατέρα μου και η δική μου γενέθλια γη. Αλλά η Πάρος είναι επίσης η ιδιαίτερη πατρίδα της μάνας μου, Ανδρομάχης Ναυπλιώτου, και η γενέθλια γη του αδελφού Νίκου Νικολάου Γλέζου, που εκτέλεσαν οι ναζί στις 10 Μαΐου 1944. Προσπάθησα πολλά για τ′ Απεράθου της Νάξου, από τα οποία το σπουδαιότερο η άμεση δημοκρατία, η οποία λειτούργησε δώδεκα χρόνια και την κατάργησε ο ”Καποδίστριας”. Γιατί, λοιπόν, να μην προσφέρω και στην Πάρο;»
Πόσο δίκιο είχε. Πόσο αλόγιστα για την εξασφάλιση της δημαρχιακής εξουσίας τόσοι και τόσοι κοντόθωροι υποψήφιοι συναίνεσαν στις συνενώσεις. Έρημα χωριά που αμφιβάλλω αν τα επισκέπτεται έστω μια φορά ο δήμαρχος να μιλήσει και να ακούσει τα προβλήματα.
Δεν πάω μακριά, βλέπω την κατάντια της πατρίδας μου, «Δήμος Κύμης -Αλιβερίου» από την συνένωση των προϋπαρχόντων δήμων Δυστίων, Ταμιναίων, Κονιστρών, Αυλώνα και Κύμης. Έδρα του δήμου ορίστηκε το Αλιβέρι και ιστορική έδρα η Κύμη.
Κατά την άποψή σας, τι είναι ο «Καλλικράτης»; Από μια συνέντευξη που του κάναμε στην Ελευθεροτυπία.
«Είναι κώδικας, ο οποίος καταργεί την αυτοδιοίκηση και την κρατικοποιεί. Διότι: α) Καταργεί τη διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια των οργανισμών της αυτοδιοίκησης, την κατοχυρωμένη από το Σύνταγμα (άρθρο 109 παράγραφος 2). Είναι, συνεπώς, αντισυνταγματικός. β) Καταργεί την ισονομία των πολιτών. γ) Καταργεί την όποια δυνατότητα, όχι συμμετοχής του πολίτη στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, αλλά και συνάντησης με τον δήμαρχο. δ) Με την αναγκαστική συνένωση καταργεί την ελεύθερη βούληση των πολιτών και τους μετατρέπει σε υπόδουλους».
Το σχόλιό του για τα τωρινά;
Μάλλον όσα δήλωσε ο συναγωνιστής του Λάκης Σάντας στον Αλέξη Τσίπρα το 2009 στο «Έψιλον»:
«Εμείς είμαστε δρακογενιά. Κοιμηθήκαμε πάνω στο χιόνι κι ανάμεσα στα σκίνα, δεχτήκαμε ιατρικές επεμβάσεις χωρίς αναισθητικό, ζήσαμε στα ξερονήσια και τις φυλακές, μάθαμε εν ολίγοις ν’ αντέχουμε».
Υ.Γ: Στις 2 Ιουλίου 1959, ο Πικάσο σχεδίασε ένα σκίτσο που δείχνει έναν «Παρθενώνα» και στην κορυφή απεικονίζεται ο Γλέζος να κρατά τη σημαία με το περιστέρι της ειρήνης.
Η ρίζα του βράχου είναι η υπογραφή του Πικάσο. Το σκίτσο έγινε πρωτοσέλιδο στην Humanite με τίτλο «Το μολύβι του Πικάσο σε βοήθεια του ήρωα της Ακρόπολης» και το σχέδιο ήταν να τυπωθεί το σκίτσο σε καρτ ποστάλ, προκειμένου να συγκεντρωθούν χρήματα για τον αγώνα υποστήριξης του Μανόλη Γλέζου.
