Ο πιθανός φόβος εξόδου από το σπίτι ακόμα κι αν τελειώσει η πανδημία
Η κοινωνική αποστασιοποίηση έχει μετατρέψει την έξοδο από το σπίτι σε νέο εμπόδιο της καθημερινότητας. Για καλό ή κακό, πολλοί από εμάς αισθανόμαστε περισσότερο άνετοι στα σπίτια μας παρά οπουδήποτε αλλού και υπάρχουν και άνθρωποι οι οποίοι φοβούνται ότι η κρίση του κορονοϊού μπορεί να τους κάνει αγοραφοβικούς. Το ερώτημα είναι: θα πρέπει να φοβόμαστε ότι ίσως δεν θελήσουμε να αφήσουμε τα σπίτια μας ξανά μετά από τόσες ημέρες εγκλεισμού;
Πρώτον, ο όρος αγοραφοβία είναι μια λέξη που χρησιμοποιούμε συχνά, η οποία όμως έχει μια πολύ συγκεκριμένη κλινική έννοια. Εχουμε την τάση, για παράδειγμα, να αποκαλούμε «αγοραφοβικούς» όσους αρέσει να περνούν τις ώρες τους στο σπίτι και να μην βγαίνουν πολύ έξω, όμως στην πραγματικότητα δεν είναι αυτή η σημασία του όρου. «Η αγοραφοβία είναι ο φόβος να πάμε κάπου από όπου δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε ή να βρούμε βοήθεια», λέει η ψυχοθεραπεύτρια Εϊμι Νταράμους. «Η αδυναμία να βγούμε από το σπίτι είναι μια σοβαρή μορφή της διαταραχής».
Αγοραφοβία δεν σημαίνει ότι δεν θέλουμε να φύγουμε από το σπίτι, σημαίνει ότι έχουμε μια ψυχική ασθένεια που κάνει την ιδέα του να βρεθούμε σε πιθανές ανασφαλείς τοποθεσίες, τρομακτική σε βαθμό να τις αποφεύγουμε γενικά.
Κι επειδή η αγοραφοβία, με την κλινική έννοια, είναι μια αγχώδης διαταραχή, μπορεί να διαγνωστεί αυτόνομα, αλλά συχνά δεν γίνεται αυτό. Επομένως, δεν παρουσιάζεται αυθόρμητα σε κάποιον σωματικά και πνευματικά υγιή, εκτός αν υπάρξει ψυχικό τραύμα. Κι ενώ αυτή η πανδημία είναι τραυματική για πολλούς, «η απόκτηση αγοραφοβίας δεν είναι κάτι τυπικό», εξηγεί η ψυχοθεραπεύτρια Στέφανι Γκέρλιχ.
Για αυτούς που δεν πάσχουν ήδη από κάποια αγχώδη διαταραχή, οι ειδικοί δίνουν συμβουλές που θα βοηθήσουν να μην γίνουν μόνιμα «σπιτόγατοι». Με την επερχόμενη λήξη της καραντίνας, τώρα είναι μια καλή ευκαιρία να σχεδιάσουμε την επιστροφή μας στην καθημερινότητα.
Ας είμαστε έντιμοι και συγκεκριμένοι με τον εαυτό μας, όσον αφορά τους φόβους ώστε να μην μοιάζουν μη διαχειρίσιμοι, προτείνει η Νταράμους. Σε περίπτωση που φοβόμαστε, για παράδειγμα, να επιστρέψουμε στην εργασία μας και να είμαστε σε στενό συγχρωτισμό με άλλους, ας μιλήσουμε με το αφεντικό ή το τμήμα Ανθρώπινου Δυναμικού για το πώς μπορούμε να διαμορφώσουμε ένα σύστημα στο οποίο θα νιώθουμε ασφαλείς. Μερικές εταιρείες θα συμφωνούν – ή ακόμα προτιμούν – οι υπάλληλοί τους να επιστρέψουν σταδιακά και όχι όλοι μαζί.
Ας συμβουλευτούμε τον ψυχοθεραπευτή μας για επιπλέον τρόπους που μπορούμε να προετοιμαστούμε. Η επιστροφή δεν χρειάζεται να είναι επώδυνη. Κι ενώ ίσως αποτελεί πρόκληση, θα μπορούσαμε να την αντιμετωπίσουμε ως ένα διασκεδαστικό και δημιουργικό πρότζεκτ.
Πηγή: Mic
