Ένα «τέρας των ποταμών» αλλάζει όσα ξέρουμε για τους δεινόσαυρους
Η ιδέα πως οι δεινόσαυροι ζούσαν σε υδροβιότοπους ήταν απορριπτέα για πολύ καιρό από πολλούς επιστήμονες- ωστόσο διεθνής ομάδα επιστημόνων, με επικεφαλής των καθηγητή του Πανεπιστημίου Ντιτρόιτ Μέρσι και National Geographic Explorer Νιζάρ Ιμπραχίμ, έφερε στο φως στοιχεία που αποδεικνύουν με βεβαιότητα πως ο σπινόσαυρος (Spinosaurus aegyptiacus), ένας από τους μεγαλύτερους γνωστούς θηρευτές δεινοσαύρους, ήταν υδρόβιος, και χρησιμοποιούσε την ουρά του για να κινείται σε συστήματα ποταμών και να κυνηγά θηράματα. Όπως τονίζεται σε ανακοίνωση του πανεπιστημίου, είναι η πρώτη φορά που αναφέρεται τέτοιου είδους προσαρμογή σε δεινόσαυρο.
Τα ευρήματα αυτά δημοσιεύτηκαν στο Nature και παρουσιάστηκαν στο nationalgeographic.com, και βασίζονται σε εκτενή μελέτη του μοναδικού υπάρχοντος σκελετού σπινόσαυρου στον κόσμο, ο οποίος είχε βρεθεί στο Κεμ Κεμ της μαροκινής Σαχάρα. Ο σκελετός αυτός είναι επίσης ο πιο ολοκληρωμένος που υπάρχει για θηρευτή δεινόσαυρο από την Αφρική.
«Η ανακάλυψη αυτή στα αλήθεια ανοίγει τα μάτια μας σε έναν ολόκληρο νέο κόσμο πιθανοτήτων για τους δεινόσαυρους» είπε ο Ιμπραχίμ. «Δεν ενισχύει απλά ένα υπάρχον αφήγημα, αρχίζει ένα ολόκληρο νέο και δραστικά αλλάζει τα πράγματα από άποψης αυτών που γνωρίζουμε πως μπορούσαν να κάνουν οι δεινόσαυροι. Δεν υπάρχει τίποτα σαν αυτό το ζώο σε 220 εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης των δεινοσαύρων» τόνισε.
Σε προηγούμενη μελέτη ο σπινόσαυρος είχε χαρακτηριστεί ως ένας ιχθυοφάγος δεινόσαυρος, με προσαρμογές για έναν αμφίβιο τρόπο ζωής. Ωστόσο, ο εικασίες πως μπορεί να ήταν ένας δεινόσαυρος που ζούσε στα αλήθεια στο νερό προκάλεσαν σημαντικές αντιδράσεις, σε μεγάλο βαθμό επειδή τα διαθέσιμα σε αρχική φάση τμήματα σκελετού δεν παρείχαν στοιχεία ύπαρξης προωθητικής δομής που χρειαζόταν για να κινείται στο νερό ένας τόσο γιγαντιαίος δεινόσαυρος. Μεταξύ του 2015 και του 2019 η ομάδα του Ιμπραχίμ ανέσυρε πολλά περισσότερα απολιθώματα του σκελετού, μεταξύ των οποίων μια πολύ καλά διατηρημένη ουρά ικανή για μεγάλες κινήσεις.
Στο πλαίσιο ψηφιακής ανάλυσης και επεξεργασίας, ερευνητές του Χάρβαρντ δημιούργησαν ένα εύκαμπτο μοντέλο της ουράς και το προσάρμοσαν σε ένα ρομποτικό σύστημα που μιμείται κινήσεις κολύμβησης. Το σύστημα αυτό, που αναπαριστούσε την ουρά του σπινόσαυρου, συγκρίθηκε με μοντέλα ουρών από άλλα ζώα, μεταξύ των οποίων άλλοι δεινόσαυροι, κροκόδειλοι, σαύρες κ.α. Τα αποτελέσματα υποστήριζαν την ιδέα ενός πραγματικά υδρόβιου, κινούμενου χάρη στην ουρά του, «τέρατος των ποταμών».
«Η ανακάλυψη αυτή είναι το καρφί στο φέρετρο της ιδέας πως “non-avian” δεινόσαυροι ουδέποτε εισέβαλαν στο βασίλειο των υδάτων» είπε ο Ιμπραχίμ. «O δεινόσαυρος αυτός κυνηγούσε ενεργά θηράματα στο νερό, δεν καθόταν απλά στα ρηχά περιμένοντας να περάσουν ψάρια. Πιθανότατα περνούσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στο νερό».
Η ανακάλυψη αυτή υποδεικνύει το ενδεχόμενο μιας συνεχούς και ευρείας εισβολής σε υδροβιοτόπους από συγγενείς του σπινόσαυρου. «Η νέα αυτή ανακάλυψη αλλάζει αυτά που κατανοούμε για τους δεινόσαυρους» είπε ο Άλεξ Μοξέν, αντιπρόεδρος προγραμμάτων εξερεύνησης στο National Geographic Society.
Όπως προαναφέρθηκε, ο σπινόσαυρος ήταν ένας από τους μεγαλύτερους θηρευτές/ σαρκοφάγους δεινοσαύρους- και τα απολιθωμένα απομεινάρια που έχουν βρεθεί ανήκουν σε έναν μάλλον μικρής ηλικίας πλάσμα, το οποίο ωστόσο ήταν και πάλι μήκους δέκα μέτρων.
