Η ανθρώπινη συνθήκη αρχίζει και τελειώνει κάθε φορά με ένα πάσχον σώμα που υπερβαίνει τη φθορά και τον θάνατο μέσα από την περιφρόνηση του θανάτου. Άλλοι τον είπαν Ιησού άλλοι Τσε. Η θυσία είναι αυτό που μετράει στο τέλος. Η απόλυτη προπύλαια για τη λύτρωση.
”... Και φραγγελώσαντες απήγαγον αυτόν εις το σταυρώσαι... Και ιδού αι πέτραι εσχίσθησαν και τα μνημεία ηνεώχθησαν και πολλά σώματα κεκοιμημένων αγίων εφάνησαν πολλοίς. Ην δε η μήτηρ αυτού παρεστώσα και Ιωάννης, ο μαθητής ον ηγάπα.
Και είπεν αυτή: Γύναι ιδού ο υιός σου. Και τω μαθητή: Ιωάννη, ιδού η μήτηρ σου...
Και ην περί ώραν έκτην. Και η γη εσείσθη και αι πέτραι εσχίσθησαν και ο ήλιος εσκοτίσθη...και διερράγη το καταπέτασμα του ναού άνωθεν έως κάτω. Εκατόνταρχος ιδών τα γενόμενα ανεφώνησε ότι αληθώς Θεού υιός ην ούτος. Ο δε Ιησούς ιδών ότι Πάντα ήδη τετέλεσται, φωνήσας φωνήν μεγάλην παρέδωκε το πνεύμα...”
Τα υγρά σύννεφα της δύσης ήσαν αλλιώς πριν τα ζωγραφίσει ο Tiepolo. Ομοίως και οι θάλασσες του βορρά πριν τον Turner. Γενικά ο κόσμος δεν είναι ο ίδιος μετά την μεγάλη, ευρωπαϊκή ζωγραφική. Ομοίως και με την μεγάλη, ευρωπαϊκή μουσική. Ούτε βέβαια είναι ίδια η αρχιτεκτονική μετά τον ναό της Απτέρου Νίκης. Ποιός να Το έλεγε; Το κολοσσικό Κολοσσαίο δεν είναι παρά η τεχνολογική εφαρμογή αυτής της κομψής, λιλιπούτειας κατασκευής. Σ′ ολόκληρη την ιστορία της τέχνης το θρησκευτικό βίωμα κρύβεται πίσω από κάθε μεγάλη δημιουργία.Είτε μιλάμε για τον τυχοδιώκτη φονιά Καραβάτζιο είτε για τον πιστό, καθολικό Μπιλ Βαϊόλα. (Όπως και για τον Σκορτσέζε εξάλλου).
Το πρόβλημα της τέχνης σήμερα είναι ότι παραπαίει χωρίς μεταφυσική άλω, χωρίς αίσθηση του τραγικού απλώς διαθέτοντας... ντοκουμέντα! Κι ο κόσμος της, απομαγευμένος, επιχειρηματολογώντας ανιαρά ως προς το αυτονόητο, δεν κρύβει πλέον κανένα μυστήριο. Δεν διαθέτει κανένα αίνιγμα.
ΥΓ.1 Και κάτι που αφορά στα καθ′ ημάς. Τί είναι πιο δύσκολο, να απομυθοποιήσεις την παράδοση καθιστώντας την φολκλόρ ή να την φορτίσεις με την αποδυναμωμένη της πνευματικότητα;
Η Μεγάλη Πέμπτη, η Μεγάλη Παρασκευή είναι ημέρες πένθους αλλά και χαρμολύπης. Διαθέτουν μοναδική, πνευματική διάσταση. Είναι αντιαισθητική οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση.Ομοίως είναι ανόητο να χαρίζουμε την ποίηση των ημερών αυτών αποκλειστικά στο ιερατείο. Ή τους θρησκόληπτους.
Διαπράξαμε την ίδια ηλιθιότητα εγκαταλείποντας την πολιτική αποκλειστικά στους πολιτικούς. Σε επαγγελματίες αριστερούς ή δεξιούς αδιάφορο. Σε τεχνοκράτες και τραπεζίτες. Ενώ η τέχνη τρέφεται σαν αγρίμι με τους κυνόδοντες.
Η εξορθολογισμένη, εκ του πονηρού, ομοιομορφία της παγκοσμιοποίησης αποτελεί τον καρκίνο του πλανήτη. Σήμερα υφιστάμεθα με την πανδημία κάποια από τα συνεπακόλουθα αυτής της ισοπέδωσης. Ας προσπαθήσουμε να δούμε ολόκληρο το κάδρο αποφεύγοντας την μονοδιάστατη ερμηνεία των συστημικών ΜΜΕ. Επειδή τα χειρότερα έπονται...
ΥΓ.2 Στα καλά του εγκλεισμού προσμετρώ το γεγονός ότι δεν θα βγουν αύριο κάποιοι ηλίθιοι, δήθεν ”προοδευτικοί”, να σουβλίζουν αρνιά δημοσίως! Ή, να τρώνε επιδεικτικά κρέας ως δείγμα συναισθηματικής αρτηριοσκλήρυνσης και νοητικού κανιβαλισμού.
Προσωπικά νηστεύω πειθαρχώντας σε μια συλλογική παράδοση που ατομικά με υπερβαίνει αφενός αλλά και στη μνήμη της μάνας μου που θρησκευόταν αφετέρου. Τόσο απλά ...
ΥΓ. 3 Πάντα στην συνείδηση μου η Μαρία έχει την μορφή είτε της παλαιολόγειας Παναγίας του Μέρωνα στο Ρέθυμνο είτε της Ειρήνης Παππά όταν ερμήνευε στη Ρώμη μεταξύ των άλλων - stabat mater dolorosa, ” έστη η μήτηρ δάκρυ χέουσα”, μονόλογος της Μήδειας κλπ. - κι ένα δικό μου κείμενο (!) σχετικό με το πένθος του έρωτα και την Σεμέλη, την ερωμένη του Δία που κάηκε από το ίδιο της το πάθος.
Τέλος της δεκαετίας του ’80 στο Κολοσσαίο! Φορώντας το εκπληκτικό ένδυμα του Γιάννη Μετζικώφ. Δεν θυμάμαι το όνομα του Ιταλού φωτογράφου. Εκεί, στη ρίζα του Σταυρού, θρηνώντας τον αγαπημένο άντρα, τον συμβολικό γιό και νυμφίο - πόσο μεσογειακά φροϋδικό! - η Ειρήνη ένωσε στο ίδιο πρόσωπο την Παναγία και τη Μαγδαληνή. Σε κοινό, λυτρωτικό δάκρυ...
Αχ Ειρήνη, ποτέ δεν κατάφερα να σού πω όπως και όσο θα έπρεπε, το τεράστιο ευχαριστώ που σού οφείλω.
