Όλοι μιλάμε για την ανάγκη διαρκούς προσαρμογής. Μία ανάγκη ολοένα και αυξανόμενη εξαιτίας των πολλών μεταβολών. Και όχι απλώς είναι η προσαρμογή αναγκαία αλλά αναγκαία αρχίζει να γίνεται και η πρόδραση. Το να αλλάξουμε πρίν χρειαστεί να αλλάξουμε. Το να είμαστε έτοιμοι πρίν να απαιτηθεί να είμαστε έτοιμοι καθώς δε θα έχουμε άλλες εναλλακτικές.
Οι αλλαγές σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο παίρνουν χρόνο. Σχεδιάζονται, επανασχεδιάζονται και σταδιακά εκτελούνται. Φυσικά με υψηλό βαθμό αντίστασης στην αλλαγής. Πολλές φορές μία αλλαγή είναι θέμα επιλογής και η προσαρμογή είναι πίο ανώδυνη. Άλλες όχι. Και όταν η αλλαγή είναι έκτακτη και επιβεβλημένη συνοδεύεται από ένταση και πλήθος συνεπειών. Βέβαια μπορεί να οδηγήσει στην πρόοδο και στην εξέλιξη. Αλλά με τι κόστος σε εμάς και τους αγαπημένους μας; Σίγουρα κόστος μη συγκρίσιμο με το κέρδος.
Για παράδειγμα η σταδιακή εφαρμογή της τηλεργασίας σε κλάδους που μπορεί να υποστηριχθεί, αν και είχε αρχίσει να γίνεται πράξη ήταν πολύ πιο αργή από την άμεση ανάγκη που αναδύθηκε τώρα. Βάση της έκτακτης συγκυρίας που διανύουμε η τηλεργασία θα έχει δοκιμαστεί, θα έχει βελτιωθεί η αποτελεσματικότητά της και ίσως είναι πιο κοντά στο να αποτελέσει το νέο status quo. Αλλά πιο το κόστος αυτής της επιτάχυνσηςεξαιτίας της βίαιης προσαρμογής; Μη υπολογίσιμο και μη αποσβεστεό.
Δυστυχώς στις παρούσες συνθήκες η προσαρμογή δε μπορούσε να είναι ούτε σταδιακή ούτε να είμαστε απόλυτα προετοιμασμένοι. Άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο βρεθήκαμε σε αχαρτογράφητα νερά. Σε μία ταραγμένη τρικυμία…
Προσαρμοζόμαστε ακόμα σε νέες μεθόδους εργασίας, συνεργασίας και κοινωνικοποίησης. Εκτιμάμε περισσότερο την τεχνολογία την οποία κατακρίναμε και εκτιμάμε πολύ περισσότερο την κοινωνική μας ζωής και τις σχέσεις στις οποίες δε δίναμε την απαραίτητη αξία. Προσαρμοζόμαστε ακόμα στη διαχείριση της ελευθερίας του χρόνου που μπορεί να έχουμε και στη διαχείριση της συμβίωσης με άλλους για μεγάλο διάστημα. Προσαρμοζόμαστε στην πειθαρχία που απαιτείται, στην ευθύνη, στο φόβο, στην απώλεια και την ελπίδα …
