Επειδή ο στρατιώτης πρέπει να πολεμάει συνέχεια, να πολεμά με απελπισία, να σκοτώνει διαρκώς για να μη σκοτωθεί, έτσι πρέπει κι ο ιερέας να προσεύχεται για τις ψυχές που θέρισε ο στρατιώτης μα και για τις ζωές όλων των άλλων που επέζησαν από τύχη, γιατί αυτή είναι η δουλειά του, κι ο γεωργός το χωράφι του να σπέρνει, το χωράφι του να θερίζει, το χωράφι του να ξανασπέρνει με μόχθο όπως τις νύχτες τη γυναίκα του κι ο βοσκός να ψάχνει το απολωλός και ν′ αφήνει τα υπόλοιπα πρόβατα αλαφιασμένος κι η πουτάνα να τους δέχεται όλους αυτούς αγόγγυστα σαν τον Χριστό και να τους αγαπά το ίδιο επειδή αυτή είναι η δουλειά της. Έτσι, λένε, πρέπει. Από αιώνας αιώνων..
Κι έπειτα πάλι από την αρχή: Κι ο βοσκός κι ο στρατιώτης κι ο ιερέας κι ο γεωργός κι η πόρνη με τα θλιμμένα μάτια, η πουτάνα με τα πληρωμένα φιλιά. Ιδίως αυτή. Να μην βαρυγκομά έτσι πρέπει, αλλά ν′ αγαπάει όλους το ίδιο. Κι ας την σταυρώνουν σαν τον Χριστό, γνωστά πράγματα.Κι όλα πάλι απ′ την αρχή να γίνουν και να ξαναγίνουν, αυτό ήταν, αυτό είναι των ανθρώπων η ιστορία ... όλη κι όλη.
Γράφω διάφορα, κατά καιρούς, για την αριστερά και θυμώνω πρώην και νυν φίλους μου. Προφανώς και σέβομαι την κοινωνική και την οικονομική θεωρία της, την ιστορία της που άλλαξε την ιστορία του κόσμου. Από τους Σάκκο και Βαντσέτι ως τον Λαμπράκη και τον Παναγούλη. Γράφω τα ίδια πάνω κάτω που υποστήριζαν ο Κοροβέσης κι ο Κωστής Παπαγιώργης.
Με τον ίδιο σκεπτικισμό ως προς τον μεσσιανισμό και το έτοιμο μοντέλο ιστορίας ένιων μαρξιστών ( υπενθυμίζω ότι ο Μαρξ δήλωνε ότι δεν είναι μαρξιστής). Αντίθετα, είμαι πιο κοντά στην κριτική του σταλινισμού από τον Καστοριάδη και στην ”θέωση” της ιστορίας όπως διατυπώθηκε από τον Κώστα Παπαϊωάννου. Για μια Αριστέα με ανθρώπινο πρόσωπο. Που να μην βλέπει την κοινωνία σαν μάζα αλλά ως ξεχωριστές, ανθρώπινες περιπτώσεις. Που να μιλάει για τον έρωτα που είναι η διαρκής επανάσταση. Πολύ περισσότερο από ό τι η βία είναι η μαμμή της ιστορίας.
Κι αν καταλογίζω κάτι στον Αλέξη και την παρέα του είναι, όλα αυτά τα χρόνια της απογοήτευσης και της ”προσγείωσης” ότι δεν διακατέχεται από τρόμο Ιστορίας. Γιατί χωρίς δέος και φαντασία δεν υφίσταται αριστερό όραμα.Τα θυμήθηκα πάλι όλα αυτά λόγω της ημέρας... Αλλά και λόγω των πρωτόγνωρων νέων συνθηκών που ζούμε.Δεν είναι η πανδημία είναι το καταναλωτικό μοντέλο και ο τρόπος ζωής μας που οδηγούν στην καταστροφή της ζωής στον πλανήτη. Αυτή η σύγκλητος διάσταση της ανθρώπινης συνθήκης θα μπορούσε να καταστεί το πρόταγμα μιας νέας αριστεράς. Η οικολογική συνείδηση ως καθολική, πολιτική θεωρία. Πώς θα γραφόταν το Μανιφέστο αν ο Μαρξ το συνέτασσε σήμερα; Θα συμφωνούσε με τον Πικετί ως προς την ιστορική παρακμή του καπιταλιστικού μοντέλου;
ΥΓ. Η μία φωτογραφία είναι του Αριστείδη Κοντογιώργη από ένα ιερό Άλσος Ζεν στην νότια Κίνα (2017). Από εκεί που ξεκίνησε το κακό. Αφορά στην επίμοχθη ισορροπία του ζην.
Και η ετέρα, κάτι δικό μας που όμως παραπέμπει στον Θόδωρο Αγγελόπουλο. Ένας οικισμός που βυθίζεται για να γίνει ένα μεγάλο έργο. Κάτι τόσο συμβολικό.
Ο μύθος της γυναίκας του Πρωτομάστορα. Αφορά στην θυσία και την απώλεια. Της μνήμης, της παράδοσης, της ζωής μας της ίδιας τελικά. Στην αποστέρηση των ζωτικών συμβόλων τα οποία καταντούν απλώς εικόνες ευτελούς, συναισθηματικής αξίας. Εύκολης συγκίνησης. Του δράματος που δεν πρόλαβε να καταστεί βίωμα. Του Μύθου που δεν κατάφερε να γίνει ιστορία.
