Scaligero: Ένα αβύθιστο κάστρο βγαλμένο από παραμύθι στον ιταλικό βορρά
Είμαι από τους ανθρώπους που μου αρέσουν τα ταξίδια, στην πραγματικότητα ζω για τα ταξίδια, τόσο εντός όσο και εκτός της χώρας μας. Άλλωστε το έχω ξαναπεί ότι θεωρώ πως η ζωή μας είναι ένα βιβλίο με λευκές σελίδες που ο καθένας μας έχει την υποχρέωση να το γεμίσει με εικόνες, ωστόσο πρέπει να το εμπλουτίσει και με αρώματα, χρώματα, ήθη, έθιμα, παραδόσεις, εμπειρίες, γνωριμίες, χαρά, γέλιο, ευτυχία και κυρίως αγάπη!
Και ενώ μπορεί να μη με ελκύουν οι ιστορίες για βασιλιάδες και βασίλισσες, ακούγοντας όμως για ένα αβύθιστο κάστρο, το κάστρο Scaligero, μου γεννήθηκε η απορία να το γνωρίσω από κοντά...
Έκανα λοιπόν την απαραίτητη έρευνα και λίγες ημέρες μετά, καθισμένος αναπαυτικά με την οικογένειά μου στο αεροπλάνο με προορισμό το Μιλάνο, σκεφτόμουν πόσα πράγματα δεν γνωρίζει ο άνθρωπος, τα οποία βρίσκονται τόσο κοντά του μα και τόσο μακριά του ταυτόχρονα.
Η διαδρομή με το αμάξι που νοικιάσαμε από το αεροδρόμιο πέρασε γρηγορότερα από όσο είχα φανταστεί και η λίμνη Γκάρντα με τα σκούρα για την ώρα νερά της λόγω της έντονης συννεφιάς, φάνηκε μπροστά μας προαναγγέλλοντας την άφιξή μας. Παρκάραμε έξω από το κατάλυμά μας και αφού ξεφορτώσαμε τις αποσκευές μας, κατευθυνθήκαμε αμέσως προς την παλιά πόλη Sirmione, θέλοντας να δούμε το Scaligero, το ”αβύθιστο κάστρο” όπως το αποκαλούν οι ντόπιοι, και να πιούμε έναν cappuccino στην Piazza del Borgo όπως ακριβώς το είχα φανταστεί.
Κατά τη διαδρομή μας στο κάστρο εξιστορούσα στην κόρη μου μερικά πράγματα από όλα όσα είχα διαβάσει κατά την έρευνά μου για την ιστορία της πόλης, η οποία μάλιστα χρονολογείται από την αρχαιότητα.
″Ήταν ένας μικρός αλιευτικός οικισμός, ο οποίος οχυρώθηκε κατά τη διάρκεια της εποχής της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας θέλοντας να προστατεύσει το λιμάνι και τα σπίτια των πλουσίων της εποχής, κάτι που βέβαια δεν βοήθησε ώστε να σωθεί η πόλη από την μετέπειτα καταστροφή των Βαρβάρων”...
Ωστόσο οι άγνωστες λέξεις για την μικρή ήταν πολλές, αλλά εγώ είχα πάρει φόρα μήπως και ξεχάσω κάτι και δεν το αναφέρω...
″Μετά λοιπόν από πολλά χρόνια”... έξυπνος τρόπος για να αποφύγω και άλλες άγνωστες στην Ιωάννα λέξεις... ”όταν πλέον η Sirmione ήρθε στην κατοχή της οικογένειας della Scala {Scaliger} από τη Βερόνα, περίπου στα μισά του 13ου αιώνα, χτίστηκε το κάστρο ως ένδειξη δύναμης, το οποίο περιβαλλόταν από όλες τις πλευρές του από νερό ,με ψηλούς οδοντωτούς τοίχους και τεράστιους πύργους ώστε να αντισταθεί σε οποιαδήποτε επίθεση, ενώ ο δρόμος προς αυτό ήταν μια γεφυροπλάστιγγα”.
Γεφυροπλάστιγγα; η επόμενη άγνωστη λέξη της Ιωάννας, αλλά ευτυχώς για εμένα, το ότι είχαμε ήδη φτάσει με έβγαλε από μια ακόμα περιγραφή...
Το πρώτο πράγμα που αντικρίσαμε ήταν η άριστη οχύρωση ολόκληρης της πόλης. Ο πέτρινος τοίχος γύρω από το λιμάνι και το φρούριο δεν άφηνε αμέσως την έκθεση ολόκληρου του κάστρου, αλλά και ολόκληρης της πόλης στα μάτια μας. Έτσι λοιπόν, περνώντας πάνω από τη γέφυρα, ανάμεσα σε μικρά αλιευτικά σκάφη και πανέμορφα λουλούδια εισήλθαμε στην παλιά πόλη ενώ στα δεξιά μας απλώνονταν το μισοβυθισμένο κάστρο.
″Αυτή λοιπόν Ιωάννα μου είναι η γεφυροπλάστιγγα που σου έλεγα...”, βρήκα την ευκαιρία να συνεχίσω την εξιστόρησή μου, δείχνοντας της την γέφυρα στην είσοδο του κάστρου, ”...και αυτοί εκεί ψηλά είναι οι πύργοι που αργότερα χρησιμοποιούνταν ως φυλακές, μιας και ήταν αδύνατον να ξεφύγει κάποιος από εκεί πάνω”, συνέχισα λέγοντας.
Όσο για όλα τα υπόλοιπα που διάβασα, δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να τα πω στην Ιωάννα, μιας και η μικρή παραλία στα πλάγια του κάστρου με τα ατελείωτα μαυρόασπρα κοχύλια αλλά και οι πανέμορφες βίλες στα σοκάκια της παλιάς πόλης, κέντρισαν το ενδιαφέρον της και δεν ήθελε να ακούσει τίποτα άλλο.
Το εντυπωσιακό όμως βλέποντας αυτή την ιδιαίτερη πόλη είναι ότι ουσιαστικά άρχισε να ανθίζει μετά το τέλος του 19ου αιώνα, όταν βρέθηκαν εκεί θερμές ιαματικές πηγές και έτσι η πόλη έγινε ένα θέρετρο και ένα τεράστιο κέντρο σανατόριου, ακριβώς όπως στην εποχή της αρχαίας Ρώμης. Όσο για την εμφάνιση του κάστρου, τα εσωτερικά νερά θάφτηκαν από τη συσσώρευση συντριμμάτων κατά τη διάρκεια των αιώνων, και μόνο μετά τα έργα αποκατάστασης που ξεκίνησαν το 1919 όπου ξαναχτίστηκαν και οι πυργίσκοι του κτιρίου, τα νερά της λίμνης επέστρεψαν.
Το ίδιο βράδυ, η ίδια εικόνα έμοιαζε στα μάτια μας διαφορετική... πιο απόκοσμη μα συνάμα πιο μυστηριακή. Η βόλτα μας στην παλιά πόλη είχε κάτι από μια άλλη εποχή, όταν βασίλισσες και βασιλιάδες περπατούσαν στα σοκάκια της και οι βαριές στολές των ιπποτών γυάλιζαν κάτω από το κιτρινισμένο φως του φεγγαριού σαν πολύτιμα στολίδια.
Για δύο ολόκληρες ημέρες σεργιανίζαμε σε αυτή την όμορφη μεσαιωνικού ενδιαφέροντος πόλη, με τον αέρα του Ιταλικού βορρά να γεμίζει τα ρουθούνια μας, και την λίμνη Γκάρντα να μας κρατά συντροφιά κάνοντας τις ώρες μας να περνούν ευχάριστα, ενώ άλλη μια λευκή σελίδα του βιβλίου της ζωής μας γέμιζε από όλα αυτά που εκείνη είχε ανάγκη ώστε να έχει να θυμάται...
...όμορφες εικόνες, μοναδικές μυρωδιές, αστείρευτη γνώση, ιδανική συντροφιά, ευτυχία, χαρά, γέλιο και κυρίως αγάπη!!!
