Είναι προφανές πως εδώ και πάρα πολύ καιρό, ζούμε σε μια “νέα κανονικότητα”. Και η αναφορά μου σε αυτόν τον όρο δεν γίνεται για τους γνωστούς υγειονομικούς λόγους μιάς πανδημίας πρωτοφανούς για τα δεδομένα της εποχής μας μεν αλλά οχι πρωτόφαντης για την ανθρωπότητα.
Τώρα τελευταία με τους επιβαρυντικούς παράγοντες ενός αναγκαστικού λόγω των συνθηκών force majeure αυτοπεριορισμού, σημειώνονται και επεισόδια τα οποία μας καταδεικνύουν πως ενυπάρχουν στον ανθρώπινο ψυχισμό παγκοσμίως ιοί που δεν συναντώνται στο πεδίο αυτό της ύλης. Κι αυτής η μορφής ιοί, αυτές οι “ψυχικές πανδημίες” είναι και οι χειρότερες μορφές πανδημίας, ανίατες που ποτέ δεν θα βρεθεί το αντίδοτο προκειμένου να καταπολεμηθούν ουσιαστικά.
Οι πανδημίες αυτές έχουν όνομα. Είναι ο ρατσισμός, η ομοφοβία η απαξίωση με κάθε τρόπο της ανθρώπινης ύπαρξης “ελέω Θεού”. Το ποιού Θεού δεν είναι της παρούσης. Ίσως του Θεού του άκρατου Εγωισμού για τα πάντα.
Ο θάνατος, μια δημόσια εκτέλεση θα έλεγε κανείς προσφάτως του αφροαμερικανού Georg Floyd, επέδρασε ως καταλύτης για τις ταραχές στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής που αυτή την ώρα συμβαίνουν και που ο όλος ο κόσμος παρατηρεί σαστισμένος. Και εκεί έρχεσαι να σκεφθείς το εξής. Είναι ποτέ δυνατόν μια δολοφονία, όσο ειδεχθής μπορεί να είναι η κάθε δολοφονία, να επιφέρει τέτοιο κίνημα αντιδράσεων βίας από ένα μέρος των πολιτών, δίχως να ενυπάρχει, δίχως να βρίσκεται κάτι πολύ πιο μεγάλο για πολύ μεγάλο διάστημα εν ύπνω;
Είναι το γεγονός της δημόσιας αυτής εκτέλεσης, από μόνο του ικανό να σημειώσει μια τέτοια αντίδραση και σε τόσο σημαντικό βαθμό; Που οδηγείται η ανθρωπότητα με περιστατικά όπως αυτό εδώ το τελευταίο και που αρχίζει και παίρνει διαστάσεις φυλετικού πολέμου και πολέμου των κόσμων;
Κι ας αφήσουμε το συγκεκριμένο γεγονός. Ας μιλήσουμε για την εδώ κοινότητα μας.
Η δολοφονία και η εγκατάλειψη του θύματος να πεθάνει αβοήθητο και η αναφορά μου έχει να κάνει στην πρόσφατη επίσης υπόθεση της Ελένης Τοπαλούδη ή παλιότερα του Παύλου Φύσσα ή πόσων άλλων υποθέσεων που είναι λιγότερο ή περισσότερο γνωστές στο πανελλήνιο μήπως είναι αποτέλεσμα του εκβαρβαρισμού που βιώνει η νεοελληνική και όχι μόνο κοινωνία μας και δεν πρέπει να εξετάζονται ως αυτόνομα περιστατικά βίας και κακοποίησης ;
Μήπως όλα αυτά είναι αποτέλεσμα κακών νοοτροπιών εν τέλει ;
Ο θάνατος ακόμα και του Ζάκ Κωστόπουλου παλιότερα, ενός ανθρώπου με την ιδιαίτερη ζωή που ζούσε αλλά ανθρώπινου πλάσματος και εκείνου με τον τρόπο που συνέβη δεν είναι ένα ακόμα δείγμα του συνεχούς αόρατου εκβαρβαρισμού μιάς κοινωνίας που προσποιείται την σύγχρονη;
Η καταστροφή μιάς νέας κοπέλας με βιτριόλι πάλι; Το εκ προμελέτης έγκλημα με το απύθμενο μίσος ; άλλη μια τραγική εικόνα στο εφιαλτικό πάζλ που στήνουμε μέσα στις ψυχές μας.
Στις παραπάνω περιπτώσεις δεν εξετάζω τις ιστορίες όπως αυτές συνέβησαν ή όπως τις γνωρίζουμε εμείς. Εξετάζω όμως το γεγονός πως κάποιος φτάνει στο σημείο να θεωρεί την ζωή του συνανθρώπου του, όποια και αν είναι αυτή η ζωή του ως κάτι δεύτερο, ως κάτι λιγότερο σημαντικό από την δική του ζωή.
Δεν εξετάζω αν οι δράστες μεταμελήθηκαν από τις πράξεις τους ή από τις συνέπειες των πράξεων τους. Εξετάζω όμως ότι λέρωσαν τα χέρια τους με αίμα συνανθρώπων τους για την όποια αφορμή.
Δεν εξετάζω τέλος το πως έγιναν όλα αυτά. Εξετάζω όμως όλους εμάς που τα παρατηρούμε σχεδόν απαθείς, σχεδόν ανίκανοι να αντιδράσουμε επί της ουσίας. Παρατηρούμε απλώς μέσα στο σύγχρονο Κολοσσαίο των μέσων μαζικής επικοινωνίας, των εφημερίδων και των τηλεοράσεων, την σφαγή των συνανθρώπων μας και το χειρότερο όλων είναι πως συνηθίζουμε στην έκθεση μας σε όλη αυτή την αγριότητα.
Γινόμαστε βάρβαροι μέσα μας, εξακολουθώντας να είμαστε ντυμένοι με τα ωραία μας ρούχα, καθαροί και με τρόπους, αλλά αφήνουμε όλο αυτό να συμβαίνει διότι “δεν μας αφορά”, ως να έρθει ή ώρα που θα μας αφορά και εμάς.
Μόνον τότε καταπιανόμαστε με την άγρια, σκοτεινή πλευρά της φύσης μας. Τροφή για σκέψη. Τροφή για προβληματισμό επί της ουσίας, που ως άνθρωπος του πνεύματος με απασχολεί πάρα πολύ τελευταία. Και θα πρέπει να απασχολήσει και εσάς.
QUO VADIS
