Βραβευμένοι αρχιτέκτονες που θέλουν να σώσουν τον κόσμο στην εποχή της πανδημίας
Ένα παγκόσμιο think tank για τους τρόπους με τους οποίους η αρχιτεκτονική μπορεί να σώσει τον κόσμο σε περίπτωση πανδημίας μόλις ξεκίνησε, με επίκεντρο την Ελλάδα. Ο διαγωνισμός Pandemic Architecture, από την Design Ambassador και το Archisearch.gr ολοκληρώθηκε, με 2 νικητήριες προτάσεις, 2 διακρίσεις και 8 επαίνους.
«Ο διαγωνισμός ολοκληρώθηκε αλλά η κριτική σκέψη και ο διάλογος τώρα μόλις αρχίζει», λέει ο ιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος της Design Ambassador Βασίλης Μπαρτζώκας. « Είναι σημαντικό κάθε πρόταση να θεωρηθεί μέσα στην κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα της χώρας που την έχει γεννήσει, αλλά και υπό το πολυπολιτισμικό χαρακτήρα της κριτικής επιτροπής. Η πανδημία μας έχει αποκαλύπτει ότι είμαστε ένας πλανήτης και μία ανθρωπότητα παρά τις επί μέρους διαφορές. Η κάθε διαφορετική οπτική έρχεται να διευρύνει τον ορίζοντά μας, να ενισχύσει τα επιχειρήματά μας αλλά και να μας επιστήσει την προσοχή σε όλα όσα έχουμε να διασφαλίσουμε για μία ελεύθερη, δημοκρατική και ασφαλή ζωή», καταλήγει.
Για σινεμά ή βαρκάδα στη Νέα Υόρκη – και όχι μόνο
Το έργο «Big Apple - Small Plug-in» από τους Gangdond Cai και Mingjie Cai έρχεται από τις ΗΠΑ και αναφέρεται στη Νέα Υόρκη, την μητρόπολη που υπέφερε περισσότερο από κάθε άλλη από τις συνέπειες της πανδημίας. Η πρόταση περιλαμβάνει τρία μέρη: τη συσκευή Small Plug-in, ένα κιτ εργαλείων και τον χάρτη της πόλης. Οι αρχιτέκτονες είχαν προβλέψει ότι το εκ νέου άνοιγμα του δημόσιου χώρου δε θα σήμαινε τη χαλάρωση των μέτρων που αφορούν τις αποστάσεις ασφαλείας. Έτσι η φορητή μικρή συσκευή, με χρήση τεχνολογίας AR μπορεί να προβάλλει στο έδαφος ένα “SocialTerritory” - το χώρο ασφαλούς δραστηριότητας – όσο ο χρήστης απολαμβάνει τη δημόσια ζωή.
Η ακτίνα του χώρου καθορίζεται από τον αριθμό των ατόμων σε μία παρέα για να ζούμε μαζί αλλά και ασφαλώς. Και ενώ οι δημόσιοι χώροι ανοίγουν υπό όρους, πολλές δημόσιες δραστηριότητες δεν είναι ακόμη διαθέσιμες, όπως η προβολή μιας ταινίας, η συμμετοχή σε μια συναυλία ή η επίσκεψη σε ένα δημοφιλές ορόσημο της πόλης. Το κιτ εργαλείων της συσκευής SPI είναι μια σειρά αντικειμένων με σκοπό να ενισχυθεί η εμπειρία του χρόνου που περνά κανείς έξω. Μπορεί να είναι ένα προσωρινό σινεμά εύκολης εγκατάστασης στο BryantPark ή μία πλωτή επιφάνεια στην ακτή του GovernorIsland για να κοιτάζει κανείς το Άγαλμα της Ελευθερίας.
Το κιτ της συσκευής SPI δίνει σε κάθε Νεοϋορκέζο, αλλά και πολίτη άλλης χώρας, την ελευθερία να ανακατασκευάσει την ιδανική για αυτόν ζωή υπό τη νέα κανονικότητα. Στο τρίτο σκέλος της πρότασης, ο χάρτης SPI δίνει τη δυνατότητα στους χρήστες να επιλέξουν τα μέρη που μπορούν να κλείσουν τα ραντεβού τους σου ανάλογα με τη διαθεσιμότητα των ασφαλών θέσεων - πριν φέρουν τα άτομα τη συσκευή SPI και το κιτ εργαλείων σε ένα συγκεκριμένο πάρκο, χρειάζεται να εγγραφούν σε μια θέση μιας εφαρμογής που λέγεται χάρτης SPI. Κάθε μέρα ελευθερώνονται θέσεις σε όλες τις γειτονιές της πόλης ανάλογα με τον πληθυσμό και την απόσταση από τον κοντινότερο δημόσιο χώρο. ’Oλες οι πληροφορίες για τα διαθέσιμα πάρκα, τις ώρες και τις συνθήκες, εμφανίζονται στο χάρτη ώστε να μπορούν οι χρήστες να αποφασίσουν την τοποθεσία και την ώρα που θα βγουν να απολαύσουν τη δημόσια ζωή.
Σύμφωνα με την κριτική επιτροπή, το έργο ξεχώρισε επειδή αποτελεί «μια σαφή αφήγηση απλών ιδεών που συνδυάζουν την εφευρετικότητα με την κοινωνική ευαισθησία. Οι προτεινόμενες λύσεις έχουν χαρακτήρα DIY που φαίνεται να αποφεύγει σκόπιμα την επεξεργασία της αισθητικής». Όπως συμπληρώνουν οι κριτές, « το έργο στοχεύει στη δημιουργία ενός νέου κώδικα για ευχαρίστηση και ασυνήθιστες δραστηριότητες σε μια εποχή μετά την πανδημία». Γι’ αυτό και η βράβευση επισφραγίστηκε με το ποσό των 2.000 από την εταιρεία χορηγό Kilada Hills.
Το «εγγόνι» του Σινικού Τείχους βραβεύεται
Η δεύτερη νικητήρια πρόταση λέγεται Wall – being και ταξιδεύει ως την Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο από το Χονγκ Κονγκ, όπου την εμπνεύστηκαν οι αρχιτέκτονες Clara Fung Ka Yee, Cherene Hui και Jennifer Yip. Ένας τοίχος ενσωματώνει ποικίλα layers με διαφορετικές τεχνολογίες. Έτσι επικοινωνεί, μετρήσεις και αποτελέσματα που ενδιαφέρουν τους ανθρώπους, για την προστασία τους. Πρόκειται για έναν τοίχο που ανιχνεύει τα μικρόβια και βακτήρια – με την ενσωμάτωση στρωμάτων βιολογικής ανίχνευσης - , μετρά τη θερμοκρασία – με τη χρήση υπέρυθρων ακτίνων - και ενσωματώνει βέβαια και το τσιμέντο σε διαφορετικά στρώματά του. Μία πόλη που είναι χτισμένη από έναν τέτοιο τοίχο μας καλεί να βγούμε έξω. Γιατί η ίδια η πόλη συνομιλεί μαζί μας όταν πρέπει να προσέξουμε την υγεία μας ή να αυτοπεριοριστούμε, χωρίς να χρειάζεται να το πράξουμε «προληπτικά» και με αποτέλεσμα την παράλυση της ροής της καθημερινότητας. Ο τοίχος έχει σκοπό να παρέχει έναν νέο τύπο προστασίας προς την κοινωνία, διαμοιράζοντας στο κοινό τη γνώση για τα νέα δεδομένα που αφορούν την υγεία. Έτσι καθίσταται δυνατή η αλληλεπίδραση μεταξύ των ατόμων στο πλαίσιο μιας έξυπνης κοινωνικής απόστασης, υπό ένα διαυγές σύστημα δεδομένων.
Σύμφωνα με την κριτική επιτροπή, «η χρήση ενός αρχιτεκτονικού στοιχείου ικανού να επικοινωνεί ενεργά με τους ανθρώπους είναι πραγματικά έξυπνη», γι’ αυτό και η πρόταση βραβεύτηκε επίσης με το ποσό των 2000 ευρώ από την εταιρεία χορηγό Orama Minimal Frames.
Ένα κόκκινο μπαλόνι πάνω από ένα σύμπλεγμα ασφαλών διαδρομών
Η κριτική επιτροπή χαρακτήρισε το Red Balloon Plan από τους Ningxin Zhang, Yue Peng, Boliang Du, από την Κίνα ως «ένα έργο όπου η δύναμη των σχεδίων δημιουργεί μια τέλεια ποιητική ψευδαίσθηση της τεχνικής του δυνατότητας». Τι είναι το Red Balloon Plan; Μία μέθοδος για να μένει όλη η οικογένεια μαζί στο σπίτι, χωρίς να κολλάει ο ένας τον άλλο και φροντίζοντας ενεργά, με παρουσία και στοργή τον άρρωστο μέχρι να αναρρώσει. Το «Κόκκινο Μπαλόνι» στηρίζεται στο «Venturi Effect», δηλαδή τη μείωση της πίεσης υγρού, που προκύπτει όταν ένα ρευστό, ρέει μέσω ενός περιορισμένου τμήματος κάποιου σωλήνα. Έτσι οι αρχιτέκτονες κάνουν το «Κόκκινο Μπαλόνι» έναν εσωτερικό χώρο αρνητικής πίεσης που βασίζεται στον παθητικό αερισμό. Η εγκατάσταση διατίθεται σε ένα πλήρες πακέτο με εύκολες οδηγίες αυτόματης εγκατάστασης, ενώ τα στοιχεία που χρησιμοποιούνται για τη συναρμολόγηση του «Red Balloon» είναι οικονομικά, αποδοτικά, ευρέως διαθέσιμα και ανακυκλώσιμα.
«Συγκρινόμενη με την κοινωνική επαφή, η επαφή μεταξύ των μελών της οικογένειας, είναι πολύ πιο δύσκολο να αποφευχθεί. Οι οικογένειες περνούν σημαντικό χρονικό διάστημα κοντά, αναπνέοντας τον ίδιο αέρα. Χωρίς αποτελεσματικά μέτρα, η μόλυνση ενός μέλους της οικογένειας θα έχει σχεδόν πάντα ως αποτέλεσμα την επιμόλυνση των άλλων. Η κατάσταση επιδεινώνεται, λόγω της έλλειψης ιατρικών πόρων. Έτσι, η απομόνωση στο σπίτι καταλήγει μοναδική επιλογή για τους περισσότερους ανθρώπους. Για παράδειγμα, στη Νέα Υόρκη, υπήρξαν πάνω από 350 χιλιάδες λοιμώξεις, εκ των οποίων μόλις περίπου το 26% υποβλήθηκαν σε θεραπεία στο νοσοκομείο. Με άλλα λόγια, οι περισσότεροι ασθενείς υποφέρουν στο σπίτι και θέτουν, ακούσια, τις οικογένειές τους σε κίνδυνο. Προβλέπουμε για κάθε νέο ασθενή που έχει διαγνωστεί θετικά στον COVID-19, να λάβει ένα αντίστοιχο πακέτο, μαζί με την ειδοποίηση των αποτελεσμάτων του. Η κύρια δομή, μπορεί να διογκωθεί εύκολα με ήλιο, και να συνδεθεί στο ένα άκρο με ένα στενό σωλήνα, το άλλο άκρο του οποίου, συνδέεται με το παράθυρο του δωματίου που βρίσκεται ο ασθενής, μέσω μιας μονάδας μετάβασης αέρα. Μια πλήρως συναρμολογημένη εγκατάσταση συμβάλλει στον περιορισμό της εξάπλωσης επιδημιών μεταξύ των μελών μίας οικογένειας, καθώς ο μολυσμένος αέρας στο δωμάτιο του ασθενούς αφαιρείται συνεχώς από το διαμέρισμα και αποβάλλεται μέσω του εύκαμπτου σωλήνα», εξηγούν οι αρχιτέκτονες. Όπως συμπληρώνουν οι αρχιτέκτονες, η παρουσίαση της πληροφορίας με τη μορφή ψυχρών δεδομένων οδήγησε στην απευαισθητοποίηση του κοινού. Η πρότασή τους είναι η ιδανική για να υποστηρίξουμε τους ανθρώπους, τον καθένα με την ύπαρξη και το ονοματεπώνυμο του και όχι έναν αριθμό στα στατιστικά. «Η ιδέα του συνδυασμού του φιλτραρίσματος αέρα με μια τεράστια πληθώρα ανθρώπων είναι πραγματικά δημοκρατική», λέει η επιτροπή.
H πρόταση «Isolinetion”
Η δεύτερη διάκριση ανήκει στην ομάδα των Arseniy Bychkov, Sofya Garkusha και Valentin Garkusha από τη Ρωσία, για το έργο τους Isolinetion. Το έργο προτείνει την οργάνωση διαδρομών μέσα στην πόλη, ανάλογα με τα κρούσματα που καταγράφονται για κάθε γειτονιά μέσα από μία βάση δεδομένων. Έτσι κάθε πολίτης μπορεί να περιηγείται χωρίς ιδιαίτερους περιορισμούς – ίσως όχι πάντα από την πιο σύντομη διαδρομή, αλλά σίγουρα από την πιο ασφαλή διαδρομή. Με μία φράση, η πρόταση «Isolinetion” ανάλογα με τα επιβεβαιωμένα περιστατικά ανοίγει ή αποκλείει περιοχές διαδρομών περιοχές διαδρομών και αποκλείονται άλλες. « Δεδομένου ότι η Μόσχα είναι μια μεγάλη μητροπολιτική πόλη, με ραγδαία μεταβαλλόμενη επιδημιολογική κατάσταση, αποφασίσαμε να χρησιμοποιήσουμε μία από τις κεντρικές περιοχές της πόλης, ως τοποθεσία-τεστ για το έργο μας. Ωστόσο, η συνθετική ιδέα που προτείνεται, μπορεί να εφαρμοστεί παγκοσμίως, και σε όλες τις κλίμακες- από μία μικρή περιοχή μέχρι μία ολόκληρη πόλη», λένε οι αρχιτέκτονες.
8 ιδέες για απεριόριστες σκέψεις
Στους 8 ισοδύναμους επαίνους η συζήτηση για την αρχιτεκτονική της πανδημίας κορυφώνεται. Από τη Μεγάλη Βρετανία, οι Gemma Jones και Malex Salamanqués πρότειναν τη δημιουργία ενός προσωπικού μνημείου σε κάθε σημείο που θυμίζει ένα αγαπημένο πρόσωπο που χάθηκε από τον covid 19. Το έργο Mourning Maps είναι ένα σύνολο από κατασκευές σαν μικρά διαμαντάκια που τοποθετούνται στο παγκάκι της βόλτας, στην θέση του συμμαθητή, στο καφέ του πρώτου ραντεβού… Όλα μαζί δημιουργούν ένα ψηφιδωτό στις πόλεις και δίνουν το ονοματεπώνυμο αλλά και τα συναισθηματικά στοιχεία των ανθρώπων που μεταφέρθηκαν σε αμέτρητα φέρετρα μέσα σε οχήματα του στρατού.
Από το Μεξικό και την ομάδα των Adrián Zavala Moreno, Irlanda Gatica López και Edgar Adrián González Pérez προέρχεται το έργο “Gender Violence in Covid Times”, ένα καταφύγιο για τις γυναίκες και τους ανθρώπους που υφίστανται ενδοοικογενειακή βία. Σε καιρούς καραντίνας, η δομή προστατεύει τις γυναίκες που αναγκάζονται να φύγουν από το σπίτι, προσφέροντάς τους μία κατοικία για λιγότερο ή περισσότερο διάστημα, χωρίς να είναι εκτεθειμένες στον ιό ή άστεγες. Η δομή που αποτελείται από μικρές μονάδες που δημιουργούν ένα σύστημα όταν τις τοποθετείς όλες μαζί ταξιδεύει σε κάθε τόπο. Ανάλογα με το σημείο που τοποθετείται – όπως πχ στην κεντρικότερη πλατεία μίας μητρόπολης, τόσο δυνατά «μιλά» για το κοινωνικό θέμα που αποτελεί την αφορμή της δημιουργίας της. με το που το τοποθετείς θέτεις την κοινωνική ατζέντα της συζήτησης. Μετά την πανδημία, οι αρχιτέκτονες προτείνουν το 30% των μονάδων να διατεθεί για την ανάπτυξη της οικονομίας, το 40% να κρατηθεί για την προστασία από την ενδοικογενειακή βία και το υπόλοιπο 30% να φυλαχθεί για μελλοντική περίπτωση έκτακτης ανάγκης.
Σύμφωνα με τους κριτές, είναι άξια ανάδειξης η πρόταση που ρίχνει φως σε ένα τόσο ευαίσθητο κοινωνικό φαινόμενο.
Μία πολύ συναισθηματική προσέγγιση ακολουθεί και η πρόταση «Cannibalism City: an “imaginary” city under the attack of COVID-19», μία σειρά σχεδίων από γραφίτη, που απεικονίζει μια «φανταστική» πόλη υπό την επίθεση του COVID-19, από την Κίνα και τους αρχιτέκτονες Dalong Li, Weijun Peng και Yueling Lin. Το έργο δεν πραγματοποιεί κάποια αρχιτεκτονική πρόταση ή σκέψη αλλά ασκεί κριτική στον τρόπο που παρουσιάζεται η πανδημία από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τον τρόπο που ο κόσμος αποξενώνεται, σκληραίνει, γίνεται «κανίβαλος». «Όταν βλέπεις νούμερα στην τηλεόραση, τα οποία αντιστοιχούν σε θανάτους, αντιμετωπίζεις σιγά σιγά τους ανθρώπους ως αριθμούς. Ταυτόχρονα, προς τα έξω όλα φαίνονται ότι θεσμικά γίνονται οργανωμένα και άψογα. Όμως στην πραγματικότητα επικρατεί το χάος, όπως στην Wuhan που με την αφορμή της πανδημίας γιγαντώθηκαν οι φυλετικές διακρίσεις και ταξικές συγκρούσεις, κρυμμένες πάντα κάτω από ένα μιντιακό, φαινομενικά φιλικό πρόσωπο» λένε ι αρχιτέκτονες. Η Canibalism city αποτελεί μία σύλληψη που συναντάμε στο «Ημερολόγιο ενός τρελού» του ποιητή και συγγραφέα Lu Xun. Για εκείνον, η ιστορία δεν είναι η συμπόνια και η αγάπη, αλλά ένα πανταχού παρόν μήνυμα: «φάτε ανθρώπους». Η πρόταση καταλήγει με την προτροπή να σώσουμε πάνω απ’ όλα τα παιδιά– αυτά που δεν έχουν φάει ακόμα ανθρώπους. Οι κριτικοί το χαρακτήρισαν ως ένα metaproject που προσφέρει μία αυθεντική και αντισυμβατική άποψη και μπορείτε να το δείτε εδώ:
Επίσης από την Κίνα και την ομάδα των Dalong Li, Weijun Peng και Yueling Lin έρχεται το έργο «A tower for those between healthy and infected». Αφορά τη δημιουργία ενός χώρου για τους ανθρώπους που σχετίζονται με τους ασθενείς. Ο συγκεκριμένος χώρος- πύργος αποσκοπεί στο να τους προστατεύσει από τον κοινωνικό ρατσισμό και τις επιθέσεις που στην Wuhan αποτέλεσαν πάγιο χαρακτηριστικό τα εποχής, αλλά και να τους προσφέρει έναν τόπο φυσιολογικής και ενδιαφέρουσας καθημερινότητας στην περίοδο της 14ήμερης καραντίνας.
Σε μία συμμετοχή από τη Μεγάλη Βρετανία, οι ελληνικής καταγωγής Aglaia Lampropoulou και Myrto Kozaki πρότειναν τη μετατροπή της ταράτσας σε χώρους που συνδέονται μεταξύ τους και λειτουργούν δημόσια ώστε να ενώσουν τους ανθρώπους σε ένα σύνολο σήμερα απαγορευμένων δράσεων. Στις ταράτσες και με τη χρήση pop up κατασκευών μπορούν να δημιουργηθούν bar και συναυλιακοί χώροι – οι χρήστες της ταράτσας θα μπορούν πια να παρακολουθήσουν μία συναυλία μέσα σε μία «φούσκα» που κρατά τις απαραίτητες αποστάσεις και μετά της χρήση της απολυμαίνεται! Οι κριτές επαίνεσαν την εκμετάλλευση του χώρου της ταράτσας με τρόπο και συναισθηματικό αλλά και με όρους φυσικής παρουσίας. Δείτε το video της πρότασης «The roof as an alternative during pandemics».
Από την Ελλάδα, και την ομάδα των Nikolaos Gkrintzos, Angeliki Tziotaki και Anastasia Peslis έρχεται το έργο «Avlea”, που επαναπροσδιορίζει το μπαλκόνι. Η αυλαία- αυτό που χωρίζει τους ανθρώπους από τη σκηνή και τους θεατές - ενισχύει την απομόνωση επιταχύνοντας την κατάσταση απορρήτου και εσωστρέφειας, όταν αυτή είναι απαραίτητη, σε έναν κατά τα άλλα χώρο εξωστρέφειας όπως το μπαλκόνι. Η πρόταση, μία προσωρινή εγκατάσταση με περιστρεφόμενες περσίδες οι οποίες ανοιγοκλείνουν για να κερδίσει ο κάτοικος περισσότερο χώρο, μακριά από τα βλέμματα των γειτόνων. Αφορμή για το concept στάθηκαν οι κατεβασμένες τέντες στα μπαλκόνια στην Αθήνα της καραντίνας.
Μία παρόμοια ανάγκη, την εξασφάλιση περισσότερου χώρου, εκφράζει και το έργο « Self – Help” από τον Yau Kai Shing στο Hong Kong. Πρόκειται για ένα σύστημα που μπορεί ένας κάτοικος να χρησιμοποιήσει για να επεκτείνει τις προεξοχές που υποκαθιστούν τα δικά μας μπαλκόνια στις πολυκατοικίες του Χονγκ Κονγκ – με τα πραγματικά μικροσκοπικά σπίτια. Η λύση είναι μία DIY κατασκευή από τα άφθονα στο Χονγκ Κονγκ μπαμπού, η οποία προσκολλάται στο μπαλκόνι χωρίς την παρέμβαση αρχιτέκτονα και κατασκευαστή. Ο αρχιτέκτονας ορίζει το συγκεκριμένο χώρο που γεννιέται ως κατάλληλο για διαλογισμό, τραγούδι στο μπαλκόνι, όπως γινόταν στην Ιταλία στις μέρες τις πανδημίας αλλά και ως γραφείο.
Η τελευταία πρόταση που παρουσιάζεται εδώ είναι το “Novus” από τις Φιλιππίνες και τους Franz Christopher Berania Diaz και Camille Francesca Villar Pe. Το “Novus” αποτελεί μία ιδέα για έναν τρόπο για να ζούμε και να εργαζόμαστε. Η αρχιτεκτονική από ένα σύστημα στατικό πρέπει να γίνει ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο και εξελισσόμενο με ισχυρή δυαντότητα προσαρμογής. Αποτελείται από ποικίλα κομμάτια που συναρμολογούνται και αποσυναρμολογούνται γρήγορα και δυναμικά σε διαφορετικές συνθέσεις, διαστάσεις και τοποθεσίες, για διαφορετικές χρήσεις. Οι αλλαγές γίνονται με τη χρήση μίας εφαρμογής που περιλαμβάνει ποικίλα gadgets ώστε ο κάθε χρήστης να μεταφέρει την ανάγκη του και η εφαρμογή να τις μεταφράζει σε δομικές μονάδες. Το «Novus” έχει τη δυνατότητα να μετατραπεί σε αυτόνομη, οικονομικά και παραγωγικά γειτονιά, καθώς ενσωματώνει και υδροπονική τεχνολογία για την παραγωγή τροφής και ηλιακά πάνελ στις ταράτσες. Το «Novus” προωθεί την εργασία και τη συνεργασία όλων, ανεξάρτητα από κάθε κατάσταση και κατά της κοινωνικής και οικονομικής αδικίας.
«Εν κατακλείδι, οι προτάσεις που κέρδισαν την προσοχή της κριτικής επιτροπής είναι αυτές που ενσωματώνουν επιτυχώς την τεχνολογία, την καινοτομία, αλλά με βάση κοινωνικούς, πολιτικούς και περιβαλλοντικούς παράγοντες. Συνεπώς πολλά από τα έργα «φεύγουν» από την παραδοσιακή αρχιτεκτονική σύνθεση και μεταφέρονται στο πεδίο της αρχιτεκτονικής σκέψης, όπου ένα σύνολο επιστήμες και τέχνες συνομιλούν. Το μέλλον είναι πολλά υποσχόμενο για τον άνθρωπο, τη συνεργασία και τις διεπιστημονικές προσεγγίσεις» λένε ο curator Βασίλης Μπαρτζώκας και η assistant curator Τίνα Μαρινάκη.
Στοιχεία Διαγωνισμού
- Επιμέλεια Βασίλης Μπαρτζώκας | Archisearch & Design Ambassador
- Συνεπιμελήτρια Τίνα Μαρινάκη, αρχισυντάκτρια Archisearch.gr
- Χορηγοί βραβείων Kilada | Dolphin Capital Investors, Orama Minimal Frames, Creative Lighting
- Υποστηρικτές Xi’ an Jiaotong University, Creative Lighting, Mdff Greece-Cyprus, Ecoweek
- Γραφιστικά AG Design Agency
- Ο διαγωνισμός Pandemic Architecture πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του ΣΑΔΑΣ-ΠΕΑ, της Ένωσης Αρχιτεκτόνων Δωδεκανήσου, Cyprus Architects Association & του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδος.
