Γιατί η πολιτική του κατευνασμού οδηγεί την Ελλάδα σε υποτέλεια
Καθώς ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε τα διακόσια χρόνια της ελληνικής επανάστασης του 1821, η πολιτική ηγεσία της χώρας στον 21ο αιώνα δεν μπόρεσε να συνειδητοποιήσει ότι για την τουρκική ηγεμονική πολιτική, η Ελλάδα θα πρέπει να επιστρέψει στην τουρκική υποτέλεια και η εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας ήταν μια διαπραγματεύσιμη διαδικασία μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων προκειμένου να εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους στη μεγάλη οθωμανική και σημερινή τουρκική αγορά.
Αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι ενώ η Ελλάδα βρίσκονταν σταθερά στο πλευρό των νικητών του Α′ και Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, έγινε μέλος του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν κατάφερε να πετύχει την πλήρη εθνική της ολοκλήρωση από το Ιόνιο Πέλαγος έως την Κύπρο και με βάση τα προβλεπόμενα από το διεθνές δίκαιο της θάλασσας το 1982.
Το γεγονός ότι η Τουρκία δεν υπέγραψε τη σύμβαση του ΟΗΕ για το δίκαιο στη θάλασσα και επέλεξε επιλεκτικά να επεκτείνει την κυριαρχία της στα 12 ναυτικά μίλια στη Μαύρη Θάλασσα, ενώ το ίδιο δικαίωμα για την Ελλάδα στο Αιγαίο Πέλαγος αποτελεί αιτία πολέμου, δείχνει καθαρά ότι η Τουρκία επιδιώκει διαχρονικά να ελαχιστοποιήσει την ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Αυτή η επιθετική τουρκική πολιτική φαίνεται ότι βρίσκει υποστήριξη ή ανοχή από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις Η.Π.Α. αφού θεωρεί τα νερά του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου αμφισβητούμενης κυριαρχίας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
Έχουμε επισημάνει και σε προηγούμενα κείμεναότι όσο λειτουργεί ο γερμανο-τουρκικός άξονας αμοιβαίων συμφερόντων, η ελληνική εξωτερική πολιτική θα βρίσκεται ακάλυπτη από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Στα τελευταία εβδομήντα χρόνια, στο όνομα της συμμαχικής ενότητας, εξαναγκάζεται να συμβιβαστεί σε μια ισορροπία με την Τουρκία που είναι ετεροβαρής και έχει βλάψει σοβαρά τα ελληνικά εθνικά συμφέρονται στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.
Σήμερα που έχει αλλάξει το διεθνές σύστημα στην περιοχή μας και η Αμερική δεν εγγυάται πλέον την ασφάλεια της Ευρώπης και δεν ισχύει πια το θεώρημα ότι η ασφάλεια της Ευρώπης ισούται με την συνεργασία της Γερμανίας με την Αμερική όπως το είχε διακηρύξει ο Brzezinski.H Αμερική έχει κάνει άλλες στρατηγικές επιλογές, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση αδυνατεί ή δεν επιθυμεί να υπερασπιστεί τον ελληνικό χώρο από την κλιμακούμενη τουρκική απειλή.
Η διαχρονική αντιρωσική πολιτική του StateDepartment προσπαθεί να συγκρατήσει την Τουρκία στην νατοϊκή τροχιά χωρίς να επιλέγει μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, δηλαδή μεταξύ ενός δεδομένου συμμάχου και μιας επιθετικής Τουρκίας που επιδιώκει να θέσει την Ελλάδα σε κατάσταση διαρκούς υποτέλειας.
Έτσι λοιπόν το δόγμα της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, «ανήκωμεν εις την Δύσιν» μετατρέπει σε μια διαδικασία υποτέλειας προς τις τουρκικές επιδιώξεις και όσο ισχύουν οι ηγεμονικές αυταπάτες της Γερμανίας, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αποτελεί πλέον ασφαλές καταφύγιο για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα.
Για παράδειγμα το Ισραήλ ποτέ δεν ταύτισε τα εθνικά του συμφέροντα με τις νατοϊκές ή τις αμερικανικές επιδιώξεις στην περιοχή. Αντίθετα, φρόντισε να αποκτήσει την αποτρεπτική ισχύ και να σφυρηλατήσει μια σιδηρά εθνική βούληση επιβίωσης ενάντια σε όλες τις τυχόν προκλήσεις εναντίον του.
Αντίθετα η Ελλάδα δεν κατανόησε ότι ο αγώνας για την επιβίωση του ελληνικού έθνους έγινε σε αντίθεση με τα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων το 1821 και οι Έλληνες νίκησαν γιατί δεν περίμεναν καμία ξένη βοήθεια ή συναίνεση των διαπλεκόμενων Μεγάλων Δυνάμεων.
Οι Έλληνες του 1821πολέμησαν για την ανεξαρτησία τους με πλήρη συνείδηση της τότε διεθνούς πραγματικότητας με την ακλόνητη πίστη στα φυσικά τους δικαιώματα για ελευθερία από τον τουρκικό ζυγό. Αυτός ήταν ο κύριος παράγοντας που έσωσε το ελληνικό έθνος από τον πλήρη αφανισμό του από την οθωμανική και τουρκική απειλή για τον εξισλαμισμό του ή την γενοκτονική πολιτική των νεότουρκων.
Σε αυτή την καθαρή συνείδηση του αγώνα για ελευθερία το 1821 οφείλουμε την ελευθερία μας. Καιρός λοιπόν να αποφασίσουμε ότι το μέλλον μας ανήκει εάν εγκαταλείψουμε τις αυταπάτες και διεκδικήσουμε τα συμφέροντά μας σε έναν κόσμο ανταγωνιστικό όπου ο καθένας πράττει για το δικό του συμφέρον και ασφάλειά του.
Επειδή λοιπόν δεν μπορεί ο εκάστοτε Έλληνας πρωθυπουργός να γίνεται επαίτης μιας κάποιας ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, και επειδή η Ε.Ε. δεν θέλει πια να ξαναθυμηθεί σήμερα τις τραγικές στιγμές της Διάσκεψης του Μονάχου στις 24 Σεπτεμβρίου 1938, καλό θα ήταν να ξαναδούμε εκείνες τις ιστορικές στιγμές.
Εκεί ο Αδόλφος Χίτλερ προώθησε τα σχέδιά του για την κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας και μπροστά στον Γάλλο ηγέτη Νταλαντιέ και τον κατευναστικό Βρετανό πρωθυπουργό Τσάμπερλεν ο ναζιστής ηγέτης της Γερμανίας ήταν ανένδοτος, και επιστρέφοντας στο Βερολίνο είπε κυνικά σε έναν αξιωματικό των SS «Αυτός ο τύπος, ο Τσάμπερλεν, μου χάλασε την είσοδό μου στην Πράγα».1
Ο βουλευτής Γουίνστον Τσόρτσιλ στις 5 Οκτωβρίου 1938 είπε στο Βρετανικό Κοινοβούλιο για τη Διάσκεψη του Μονάχου: «Μας ζήτησαν μια λίρα με το πιστόλι στον κρόταφο. Όταν τη δώσαμε, μας ζήτησαν 2 λίρες με το πιστόλι στον κρόταφο. Τελικά ο δικτάτορας συμβιβάστηκε να πάρει 1 λίρα και 17 σεντς, και το υπόλοιπο με υποσχέσεις καλής θέλησης στο μέλλον […] Βρισκόμαστε καταμεσής μιας καταστροφής πρώτου μεγέθους».2
Ο κατευνασμός ως κυρίαρχη πολιτική έναντι της Τουρκίας αποδεικνύεται εχθρός της εθνικής μας κυριαρχίας ενώ η ευρωπαϊκή διαμεσολάβηση είναι δειλή έως αδύναμη απέναντι της ιμπεριαλιστικής τουρκικής πολιτικής που διακηρύσσει τον νέο-οθωμανισμό ως δικαίωμα επέμβασης σε χώρες της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Εφόσον δεν βγάλουμε τα ιστορικά συμπεράσματα από την ελληνική και ευρωπαϊκή ιστορία του 20ού αιώνα, η χώρα αργά ή γρήγορα οδηγείται στην υποτέλεια σε μια ανατολική δύναμη όπως την εποχή της Συνθήκης της Ανταλκίδας το 378 π.Χ., όταν ο Πέρσης ηγεμόνας ρύθμιζε τα εσωτερικά θέματα της Ελλάδας με συναίνεση των Ελλήνων.
Με αυτή την συνθήκη ανάμεσα στην Περσία τη Σπάρτη, διακανονίζονταν οι ελληνικές υποθέσεις ανατολικά και δυτικά του Αιγαίου Πελάγους και οι Πέρσες απέκτησαν τον πλήρη έλεγχο των ελληνικών πόλεων στην Μικρά Ασία.
Έτσι διαλύθηκε η κυριαρχία της πόλης-κράτους στην αρχαιότητα και μόνο ο Μέγας Αλέξανδρος επανέφερε την ελευθερία στον ελληνικό χώρο και τον ελληνισμό της Μικράς Ασίας, αφού διέλυσε την περσική αυτοκρατορία και μετασχημάτισε τον κλασσικό κόσμο.3
Είναι καιρός λοιπόν να καταλάβουμε ότι οι προθέσεις και η επιθετική στρατηγική της Τουρκίας στην εποχή μας είναι μόνιμες και δεν θα τις διαπραγματευθεί ποτέ η Τουρκία, ούτε με την Ελλάδα ούτε με την Ε.Ε., και μπορούν να χαθούν για πάντα τα εθνικά κυρίαρχα δικαιώματα της χώρας στην πυρηνική εποχή.
Πρόσφατα, στις 15 Οκτωβρίου 2020, η Ρωσική Ομοσπονδία δια της πρεσβείας της στην Αθήνα υπενθύμισε τη θέση της ως μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, ότι η σύμβαση για το δίκαιο της θάλασσας το 1982 αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο και ότι «η σύμβαση προβλέπει ρητώς τα κυρίαρχα δικαιώματα όλων των κρατών για χωρικά ύδατα έως 12 ναυτικά μίλια και ορίζει τις αρχές και τρόπους της οριοθέτησης της ΑΟΖ. Αυτό αφορά και την Μεσόγειο Θάλασσα».
Η σημερινή ηγεμονική τουρκική ηγεσία μοιάζει με τη μακρινή περσική ηγεσία του 5ου αιώνα π.Χ., όταν ο βασιλιάς Ξέρξης εκστράτευσε εναντίον της Ελλάδας θέλοντας να ταπεινώσει την Αθήνα, γιατί η Αθήνα και η Ερέτρια βοηθούσαν τις ελληνικές αποικίες στην Μικρά Ασία να απαλλαγούν από την τυραννία της περσικής ηγεμονίας με την Ιωνική Επανάσταση.
Οι Έλληνες τότε δεν διανοήθηκαν καμία πολιτική κατευνασμού απέναντι στον Πέρση ηγεμόνα. Οι νίκες στον Μαραθώνα και τη Σαλαμίνα αποτέλεσαν ιστορικά την απόκρουση των πρώτων εκστρατειών της Ασίας εναντίον της Ευρώπης. Έτσι σώθηκε η Δύση από την βαρβαρότητα της Ανατολής. Δικαίως η Ελλάδα σήμερα αποτελεί θεμέλιο λίθο του ευρωπαϊκού πολιτισμού και καμία Ευρωπαϊκή Ένωση δεν νοείται σήμερα χωρίς την Ελλάδα. Αυτό το ιστορικό γεγονός θα πρέπει πάντα να το θυμίζει η Ελλάδα στους ισχυρούς της εταίρους στην Ε.Ε.
Η τουρκική αλαζονεία εναντίον της Ελλάδας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με σθένος και αποφασιστικότητα. Έτσι για άλλη μια φορά θα αποκρουστούν οι φιλοδοξίες της σημερινής ανατολικής δύναμης να ελέγξει την Ευρωπαϊκή Ένωση και να καθορίσει το μέλλον της Ελλάδας.
1 Ηλίας Θερμός, Η Γερμανική Ηγεμονία, Ψευδαισθήσεις και Πραγματικότητα, εκδόσεις Καστανιώτη, 2013, σελ. 121.
2 Όπως παραπάνω.
3 Ηλίας Θερμός, Ο Περικλής και ο Μέγας Αλέξανδρος. Οι Χαρισματικοί Ηγέτες της Δημοκρατίας και του Κοσμοπολιτισμού, εκδόσεις Σιδέρης, 2019, σελ. 82.
