Η ανακολουθία των ελληνικών κυβερνήσεων, βούτυρο στο ψωμί ενός τρομοκράτη
Σε άλλες χώρες της Ευρώπης - ίσως σε όλες - το πρόβλημα της διαχείρισης ενός τρομοκράτη, καταδικασμένου για έντεκα δολοφονίες και για συμμετοχή σε σειρά άλλων εγκλημάτων, θα ήταν μάλλον απλό.
Η τρομοκρατία αντιμετωπίζεται με μεγάλη αυστηρότητα και οι νόμοι είναι γραμμένοι έτσι ώστε να μην επιτρέπουν παρανοήσεις και χάρες. Λογικό.
Στην περίπτωση του Δημήτρη Κουφοντίνα συζητάμε για τον βασικό εκτελεστή της 17Ν, μίας τρομοκρατικής οργάνωσης που έδρασε επί δεκαετίες με άγριο τρόπο. Αν επιχειρήσουμε να θυμηθούμε την ατμόσφαιρα της δεκατίας του ’80 ειδικότερα, εύκολα θα ανασύρουμε από την μνήμη μας ημέρες, εβδομάδες και μήνες όπου απλώς περιμέναμε για να δούμε ποιό θα ήταν το επόμενο θύμα. Μετά ξυπνούσαμε ένα πρωινό και πληροφορούμασταν ότι ένας ακόμα νεκρός είχε προστεθεί στον κατάλογο.
Νεκροί που επέλεξαν οι τρομοκράτες και νεκροί «από σπόντα» όπως ο φοιτητής Θάνος Αξαρλιάν, τον οποίο ο Κουφοντίνας χαρακτήρισε «παράπλευρη απώλεια» όταν τηλεφώνησε για να αναλάβει την ευθύνη.
Κάποιος θα μπορούσε εύκολα να δανειστεί αυτή την ίδια ανατριχιαστική ατάκα, που οι άλλοτε συνεργοί του Κουφοντίνα αποδίδουν στον ίδιο, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι ο τρομοκράτης δολοφόνος πληρώνεται με το ίδιο ακριβώς νόμισμα: Κινδυνεύει να γίνει «παράπλευρη απώλεια» μέσω της απεργίας πείνας, στην οποία κατέληξε, σε μία ύστατη προσπάθεια να διεκδικήσει τα δικαιώματά του μέσα στη φυλακή.
Δεν είναι κάτι που θα επιθυμούσε κανένας πολιτισμένος άνθρωπος και κανένας πολίτης, ο οποίος πιστεύει στη δημοκρατία και στους νόμους.
Ένας κρατούμενος έχει ασφαλώς δικαιώματα, που πρέπει να γίνονται σεβαστά.
Αλήθεια, ποιά είναι αυτά τα δικαιώματα και πόσο σταθερή υπήρξε η στάση της ελληνικής Πολιτείας έναντι του Κουφουντίνα;
O Koυφοντίνας ήταν φυλακισμένος στον Κορυδαλλό.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ με υπουργό Δικαιοσύνης τον Σταύρο Κοντονή, αποφάσισε μία μέρα ότι ήταν καλή ιδέα να τον στείλει στις αγροτικές φυλακές του Βόλου, επικαλούμενη την ανάγκη για αποσυμφόρηση του Κορυδαλλού.
Η κυβέρνηση της ΝΔ που ακολούθησε, αποφάσισε με τη σειρά της, ότι δεν ήταν καλή ιδέα να εκτίει την ποινή του σε αγροτικές φυλακές ένας τρομοκράτης και τον έστειλε σε φυλακή για βαρυποινίτες, στον Δομοκό.
Χθες βράδυ, ο Αλέξης Τσίπρας ανέφερε σε ανάρτησή του στο Facebook ότι «η ζωή του καταδικασμένου για τρομοκρατία Δημήτρη Κουφοντίνα, σύμφωνα με τους γιατρούς, κρέμεται από μία κλωστή. Απευθύνω, αυτήν την ύστατη ώρα, έκκληση στην κυβέρνηση να αλλάξει τη στάση της, για να μην κοπεί», είπε.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης απάντησε: «Ενας από τους πρώτους νόμους της κυβέρνησής του ΣΥΡΙΖΑ ήταν να δώσει ειδικά προνόμια στον Δ.Κουφοντίνα. Και σήμερα έρχεται ο κ.Τσίπρας και αντι να ζητήσει από τον καταδικασμένο να διακόψει την απεργία πείνας, καλεί την κυβέρνηση να κάνει δεκτό το αίτημά του να επιλέξει εκείνος την φυλακή στην οποία θα εκτίσει την ποινή του.»
Κρίση διαθέτουμε όλοι μας, ώστε να αξιολογήσουμε αποφάσεις και κυβερνήσεις. Είμαι βέβαιος ότι δεν θα συμφωνήσουμε όλοι μεταξύ μας, όμως αυτό δεν είναι το σημαντικότερο κατά την άποψή μου.
Σημαντικότερη είναι η ασυνέχεια της ελληνικής Πολιτείας απέναντι σε ένα τρομοκράτη που, αφού επέλεξε να αλλάξει τον κόσμο με το περίστροφό του, θέλει τώρα να αλλάξει τον τρόπο έκτισης της ποινής του με εργαλείο την απεργία πείνας - κάτι σαν την «μη βία» του Μαχάτμα Γκάντι.
Ο Γκάντι, πάντως, είπε και αυτό: «Είμαι έτοιμος να πεθάνω, αλλά δεν υπάρχει σκοπός για τον οποίο να είμαι έτοιμος να σκοτώσω».
