Χλόη Ακριθάκη: Οσο μεγαλώνω έχω ολοένα και πιο πολύ διάθεση να γίνω «Αλέξης»
Την έπαιρνε συχνά και έφευγαν σε ταξίδια ξαφνικά. Σ′ ένα από τα ταξίδια τους στο Πήλιο βρέθηκαν περιτριγυρισμένοι από την ομορφιά της φύσης. «Αυτό θέλω να το φωτογραφίσω μπαμπά», είχε πει η Χλόη στον πατέρα της, Αλέξη Ακριθάκη. «Οχι. Αυτό θα πρέπει να το θυμάσαι», της απάντησε.
Ο Ακριθάκης έφυγε από την ζωή νωρίς, σε ηλικία μόλις 55 ετών, αφήνοντας, όμως, πίσω του ένα έργο που τον κατατάσσει στους σημαντικότερους εκπροσώπους του μοντερνισμού. Ενα έργο που διαχειρίζεται η κόρη του, Χλόη, η οποία, παρ′ ότι φυλά τα σημαντικά γεγονότα της ζωής της ως πολύτιμες μνήμες στην καρδιά και στο μυαλό της, ωστόσο ακονίζει μνήμη θέλοντας να κρατήσει μια λεπτομέρεια, μία σκηνή, μία κίνηση, το φως, το σκοτάδι και τον συνδυασμό τους φωτογραφίζοντας.
Κι είναι 100 φωτογραφίες της κόρης του Αλέξη και της Φώφης Ακριθάκη - ψυχής του περίφημου Fofi’s bar στο Βερολίνο, όπου από την δεκαετία του ’60 ως την δεκαετία του ’90 παρέλασαν σημαντικά ονόματα της καλλιτεχνικής ζωής της πόλης - που συναντούν κείμενα και παρουσιάζονται στην Γκαλερί 7 στην έκθεση «ΦΩΤΟγραφίες» που εγκαινιάζεται την Τρίτη 2 Φεβρουαρίου. Εικόνες και λέξεις αναπτύσσονται στο χώρο της γκαλερί σε μία εγκατάσταση ταυτόχρονα ενιαία και αποσπασματική. Μια έκθεση σαν ένα ανοιχτό βιβλίο με θεατές αναγνώστες όπου οι φωτογραφίες της Ακριθάκη υποτιτλίζονται με κείμενα της Βίβιαν Αβρααμίδου Πλούμπη. Η συνεργασία αυτή ήταν η αφορμή να μας ανοίξει την καρδιά της η κόρη του Αλέξη και της Φώφης Ακριθάκη.
- Γιατί αποφασίσατε να κάνετε ένα διάλογο μεταξύ φωτογραφίας και κειμένου στην έκθεση που παρουσιάζεται στην Γκαλερί 7; Πώς προέκυψε η συνεργασία με την Βίβιαν Αβρααμίδου Πλούμπη;
Με την Βίβιαν γνωριστήκαμε στην Πράγα, όπου ζούμε κι οι δυο περισσότερο από είκοσι χρόνια. Η πρώτη μας συνεργασία ήταν για μια συλλογή διηγημάτων της που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια με τίτλο «Ανεμόεσσα», το οποίο αναφέρεται σε διάφορα οικόσημα παλιών κτιρίων της Πράγας. Η δική μου συμβολή ήταν, βέβαια, η φωτογράφιση των οικοσήμων και η παρουσίασή τους δίπλα σε κάθε διήγημα. Κάποια Χριστούγεννα, μου ζήτησε να της παραχωρήσω μια φωτογραφία με χειμερινό τοπίο, για να την μετατρέψει σε ευχετήρια κάρτα για τους πελάτες της εταιρείας τους. Μια μέρα μετά, μου έστειλε πίσω τη φωτογραφία, συνοδευόμενη από μια ιστορία. Έτσι, εντελώς ξαφνικά, ξεκίνησε ένα «παιγνίδι» μεταξύ μας. Της έστελνα εγώ φωτογραφίες κι εκείνη τις έπλαθε σε ιστορίες, που στη συνέχεια, κάποιες από αυτές τις αναρτούσε στη σελίδα της στο Facebook. Εκεί γνώρισαν μια ανέλπιστη επιτυχία, καθώς διαβάστηκαν πολύ και σχολιάστηκαν από πολλούς, κάτι που μας φάνηκε πολύ συγκινητικό και όμορφο. Έτσι, γεννήθηκε και η ιδέα της έκθεσης.
- Με ποιο κριτήριο έγινε η επιλογή των φωτογραφιών που παρουσιάζονται στην έκθεση;
Οι φωτογραφίες στο σύνολό τους δεν έχουν καμία συνοχή. Είναι απλές φωτογραφίες από το προσωπικό μου αρχείο, έγχρωμες και μαυρόασπρες, από τις καλοκαιρινές διακοπές, από χορούς, πάρτι, την πόλη και την εξοχή, αλλά και κάποια φωτογραφικά κολάζ. Το μόνο τους κοινό είναι το ότι απέκτησαν μέσα από τη φαντασία της Βίβιαν την ευκαιρία να βγουν από το άλμπουμ και να αποκτήσουν μία δεύτερη ζωή. Η επιλογή έχει να κάνει κάποιες φορές με την τεχνική, κάποιες με την αισθητική και το χρώμα, αλλά και με τον με τον συνδυασμό φωτογραφίας και κειμένου έτσι ώστε τελικά να αντιπροσωπεύει όλο το φάσμα της συνεργασίας μας. Δεμένες, έτσι, μαζί σε μια συλλογή, οι φωτογραφίες έχω την εντύπωση πως συνθέτουν μία ακόμη φωτογραφία, μεγάλη, ένα tableau vivant.
- Πριν από καιρό, σε μια άλλη συνέντευξή μας, μου είχατε πει ότι ο πατέρας σας έχει πει ότι η φωτογραφία βοηθά την μνήμη αλλά οι αναμνήσεις βρίσκονται κυρίως στο μυαλό και στην ψυχή μας. Σήμερα με τον καταιγισμό των ερεθισμάτων που απειλεί την μνήμη μας, πόσο εφικτό είναι αυτό;
Πράγματι βομβαρδιζόμαστε, αλλά και βομβαρδίζουμε, καθημερινά με άπειρες εικόνες. Τρώμε, πίνουμε πάμε βόλτα, ψωνίζουμε – στέλνουμε αμέσως φωτογραφία. Σκυλάκια, γατάκια, παιδάκια, παραλίες και ηλιοβασιλέματα μαζί με memes γεμίζουν τις συνδιαλέξεις μας στο whatsapp κλπ. Ενδιαφέρον είναι ότι όλα αυτά μπορούν σε ένα δευτερόλεπτο να σβήσουν και να εξαφανιστούν για πάντα μαζί με όποια ανάμνηση.
Για μένα υπάρχει διαφορά στο γιατί τραβάω μία φωτογραφία, από τη μία είναι φυσικά οι κλασικές οικογενειακές φωτογραφίες, από την άλλη με ενδιαφέρει να “κρατήσω” κάτι που έχω δει, μία λεπτομέρεια, μία σκηνή, μία κίνηση, το φως, το σκοτάδι και ο συνδυασμός τους. Το τηλέφωνο μου λειτουργεί σαν ημερολόγιο ή κάτι σαν τετράδιο φωτογραφικών σημειώσεων.
Αλλά ναι, τα σημαντικά γεγονότα της ζωής μου δεν τα φωτογραφίζω αλλά τα κρατάω, πολύτιμες μνήμες, μόνο δικές μου, στην ψυχή και στο μυαλό μου.
- Εσείς τι κρατάτε περισσότερο στην μνήμη από τον Αλέξη και τι από την Φώφη Ακριθάκη;
Οι γονείς μου ήταν δυο αντίθετοι πόλοι. Εκείνος πάντα έτοιμος να πει τη γνώμη του, να τα πει έξω από τα δόντια, να βρίσει και να τσακωθεί αν χρειαζόταν. Εκείνη, σαν καλή οικοδέσποινα, πάντα προσπαθούσε να βρει ισορροπίες, να εξομαλύνει καταστάσεις και όσο γίνεται να συμφιλιώσει τις διαφορετικές μεριές. Και εγώ έχω όλο και περισσότερο τη διάθεση να γίνω πιο πολύ “Αλέξης”
- Ποια η μεγαλύτερη ικανοποίηση και ποια η μεγαλύτερη δυσκολία στην διαχείριση του έργου του πατέρα σας;
Οι άνθρωποι! Μέσα από το έργο του πατέρα μου ήρθα και έρχομαι καθημερινά σε επαφή με πολλούς. Κάποιοι, λίγοι, αποφεύγουν ή δυσκολεύουν τη συνεννόηση έχοντας άλλες φορές αδιευκρίνηστα συμφέροντα και άλλες φορές εκκεντρικό χαρακτήρα. Οι περισσότεροι όμως είναι γεμάτοι αγάπη και όμορφες αναμνήσεις. Οι σχέσεις είναι φιλικές και ευχάριστες, οι συζητήσεις εποικοδομητικές και οι συνεργασίες επιτυχημένες!
Χαίρομαι αφάνταστα όταν ξαναβρίσκω τα χαμένα μου «αδελφάκια» (δηλαδή έργα που δεν ήξερα που βρίσκονται) και συγκινούμαι με τις ιστορίες που μου διηγούνται οι ιδιοκτήτες τους. Μια κυρία μου διηγήθηκε με κάθε λεπτομέρεια το πως βρέθηκαν το 1969 σε μία γκαλερί στο Βερολίνο και αγόρασαν το έργο που ακόμη έχει στο σαλόνι της, ενώ μια άλλη, πως το έργο του πατέρα μου ήταν το μόνο αντικείμενο που πήρε μαζί της όταν το σπίτι τους έπιασε φωτιά!
Τη μεγαλύτερη χαρά μου δίνουν οι επισκέπτες των εκθέσεων και ιδιαίτερα τα πάρα πολλά παιδάκια που έρχονται και με αφοσίωση γεμίζουν τα μπλοκ τους με βαλιτσάκια και πεταλούδες δίνοντας έτσι ζωή στο έργο του πατέρα μου!
Λίγα λόγια για τις Αβρααμίδου Πλούμπη και Ακριθάκη
Η Βίβιαν Αβρααμίδου Πλούμπη γεννήθηκε το 1958 στην Αμμόχωστο της Κύπρου. Μετά την τουρκική εισβολή το 1974 και την κατάληψη της πόλης της, εγκαταστάθηκε μαζί με την οικογένειά της στην Αθήνα. Σπούδασε Οικονομικά στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και Στατιστική στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον στο Σιάτλ, ΗΠΑ.Εργάστηκε ως στατιστικός στον Οργανισμό Αστικών Συγκοινωνιών Αθήνας και στη συνέχεια ανέλαβε τη Γενική Διεύθυνση πολυεθνικής εταιρείας έρευνας αγοράς, αρχικά με βάση την Αθήνα και στη συνέχεια την Πράγα, από όπου ηγήθηκε της ίδιας εταιρείας για τις πρώην χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Από το 2001, εργάζεται μαζί με τον σύζυγό της στην προσωπική τους κατασκευαστική εταιρεία
Το ντεμπούτο της στη λογοτεχνία έγινε το 2004 με ένα μυθιστόρημα, για το οποίο βραβεύτηκε με το Κρατικό βραβείο λογοτεχνίας από την Κυπριακή Δημοκρατία. Ακολούθησαν οκτώ ακόμη μυθιστορήματα, δύο εκ των οποίων βραβεύτηκαν από την Πανελλήνια Ένωση Συγγραφέων. Τα περισσότερα βιβλία της περιλήφθηκαν στη λίστα για το Κρατικό βραβείο λογοτεχνίας από την Κυπριακή Δημοκρατία, ενώ μερικά από τα έργα της μεταφράστηκαν στην Τσέχικη, Ρουμάνικη και Τουρκική γλώσσα
Η Χλόη Ακριθάκη γεννήθηκε στο Δυτικό Βερολίνο και μεγάλωσε σ
Info:
Διάρκεια έκθεσης: 02 – 27.02.2020
Ωρες ( Λόγω Covid 19) :Τετάρτη, Σάββατο : 11-3 μ.μ.
Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή : 11-3 μ.μ. και 5-8μ.μ.
