Για νέες πίκρες, για νέες συμφορές
«Δεν είν′ αργά, δεν ειν′ αργά ποτέ
φτάνει να θέλεις να επιμένεις να πιστεύεις,
για νέες ήττες για νέες συντριβές
για όσα ποθείς μονάχ′ αξίζει να παλεύεις»
ΤΡΥΠΕΣ
Άρχισαν ήδη τα ευχολόγια για την επόμενη διάσκεψη «5+1».
Οι παραπάνω κάνουν και τεμενάδες στον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, που «δεν τα παρατά», ασχέτως αν δεν βγάζει άχνα για τους τουρκικούς παραλογισμούς και την αξίωση για αναγνώριση κυριαρχίας των Τουρκοκυπρίων.
Για «παράθυρο ελπίδας» γράφει ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ, για «ζωντανή διαδικασία» ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ.
Στο μεταξύ, ο κατοχικός ηγέτης Ερσίν Τατάρ, αναφέρεται σε «ιστορικό βήμα» μέσω της πρότασης των 6 σημείων και τονίζει πως για πρώτη φορά καταγράφηκε ότι «μπορεί να γίνει μόνιμη και σταθερή συμφωνία» με το ψευδοκράτος, με βάση την κυριαρχική ισότητα και την αποδοχή πολιτικής ισότητας.
Ευχαριστεί τον Μεβλούτ Τσαβούσογλου, μα έπρεπε να ευχαριστεί τόσο τον ΟΗΕ όσο και τον Πρόεδρο Αναστασιάδη που αποδέχθηκαν να συμμετάσχουν σε διάσκεψη με «όλα στο τραπέζι» και χωρίς αναφορά σε κατοχή, εισβολή ή προηγούμενα ψηφίσματα.
Τις ώρες, λοιπόν, που οι κήρυκες της διζωνικής διχοτόμησης, χαριεντίζονται για την εξαγγελία νέων διασκέψεων και σκίζουν τα ιμάτιά τους για το Κραν Μοντανά και τη στάση του δικού τους Αναστασιάδη απέναντι στην τουρκική αδιαλλαξία, η τουρκική διπλωματία σημαδεύει την τράπουλα ώστε να καθορίζει τις διατάξεις όλων των επόμενων πενταμερών.
Κι αφού οι Ελληνοκύπριοι εμμένουν σε Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία με πολιτική ισότητα, θα συζητούν επί ίσοις όροις με την Τουρκία και έναν παλιάτσο της κακιάς ώρας για τη λύση δύο κρατών, για την αναγνώριση κυριαρχίας του κατοχικού καθεστώτος.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, θα συμπληρωθούν και 47 χρόνια από την τουρκική εισβολή. Η οποία δεν φαίνεται να απασχολεί ούτε τον χαζοχαρούμενο ΟΗΕ ούτε την Αθήνα, τη Λευκωσία, το Λονδίνο, πόσο μάλλον την Άγκυρα και τις μαριονέτες της στα κατεχόμενα.
Δεν φαίνεται να απασχολεί ούτε όσους αξιώνουν την όποια λύση ή, μάλλον, τις όποιες συνομιλίες προκειμένου να υπάρχουν «παράθυρα ελπίδας» και να σταυρώνουν τα δάκτυλα μπροστά σε κάποιο χαζοκούτι. Φτάνει, η όποια πολιτική ηγεσία, να δέχεται να διαπραγματεύεται υπό την απειλή 40.000 Τούρκων στρατιωτών και της μεγάλης Τουρκίας.
Φτάνει να εδραιώνεται το στάτους κβο και τα οδοφράγματα να είναι ανοικτά, για να πηγαινοέρχονται οι ψυχές κι οι κολασμένοι στα τουρκοκρατούμενα χώματα που φωνάζουν βοήθεια. Ως πότε; Ως δαμαί;
