Η ουρά των αυτοκινήτων προχωρούσε αργά: ένα πολύχρωμο σερνόμενο φίδι που ελισσόταν δεξιά κι αριστερά χωρίς να βρίσκει την τρύπα του. Απογευματάκι, η ζέστη μια ιδέα πιο κάτω από την μεσημεριάτικη κάψα, ιδανική να βγεις για την πλάκα σου, αλλά όχι όταν έχεις άλλα να κάνεις.
Ο ιδρώτας σχημάτιζε στάλες στο πρόσωπο και η μάσκαρα άρχιζε να τσούζει τα μάτια της. Αναλογίστηκε πόσο γελοία θα φαινόταν μ’ ένα χαρτομάντιλο στο χέρι ή με τα μαλλιά ανάκατα από τους αυτόκλητους συγγενείς με τις βεντάλιες στα χέρια. Τα πόδια της βαριά και το κεφάλι της μολύβι από το χθεσινό ξενύχτι με τις bachelorettes. Στην ατμόσφαιρα, που μύριζε ελαφρά κοπριά και κουρεμένο χορτάρι πλανιόταν ένα αδύναμο και παράξενο σούσουρο από τους προσκεκλημένους που είχαν ήδη φτάσει και έπαιρναν θέση σε διπλές γραμμές –χωριστά οι άντρες από τις γυναίκες- , μπροστά στην πύλη εισόδου του μεγάλου κτήματος.
Αναστέναξε με ανακούφιση. Όλα θα πάνε καλά, μη σκας. Έτριψε λίγο τα πονεμένα της πόδια και κοίταξε φευγαλέα την εικόνα της στον πλαϊνό καθρέφτη. Το φόρεμα της στο χρώμα του νάρκισσου πήρε φωτιά από τον ήλιο που έγερνε αργά.
Το κτήμα είχε κλειστεί δυο χρόνια πριν έναντι γενναίας προκαταβολής και με την αναγκαία παρέμβαση του φίλου υπουργού. Εδώ δεν είχαν πρόβλημα. Το θέμα προέκυψε όταν λόγω COVID-19 οι καλεσμένοι δεν έπρεπε να ξεπερνούν τους 100 , - ποιος παπάς ποιος κουμπάρος-, κι έτσι τα σχέδια αναβλήθηκαν πάλι και πάλι, όμως τώρα με τη διευρυμένη, το πράγμα βελτιώθηκε. Κάπως. Εννοείται πως θα τηρηθούν όλα τα υγειονομικά πρωτόκολλα : πράσινο πιστοποιητικό ή μοριακό τεστ ή self test την προηγουμένη και αυστηρή τήρηση του αριθμού των καλεσμένων: 300 . Ακριβώς. Ούτε ένας παραπάνω.
Παρκάρισε στη θέση που είχε προβλεφθεί για την ίδια από τους διοργανωτές και βγήκε αεράτη και σίγουρη πως η μέρα μπορεί να ήταν της νύφης αλλά και η ίδια είχε τον τρόπο να διεκδικήσει το μερτικό της από την προσοχή των άλλων.
Οι ουρές προχωρούσαν ικανοποιητικά. Οι καλεσμένοι ήταν εφοδιασμένοι με ηλεκτρονικό βραχιολάκι το οποίο παρέλαβαν μέσα σε ερμητικά κλεισμένο φάκελο μαζί με το προσκλητήριο. Στην είσοδο δυο ακυρωτικά μηχανήματα σκανάριζαν τον σειριακό αριθμό του κι άνοιγαν αυτόματα όταν άναβε το πράσινο φως. Κάτι παρόμοιο με το CHECK IN στο αεροδρόμιο. Οι προσκλήσεις ήταν αυστηρά προσωπικές και αυτό δεν επιδεχόταν καμία παρερμηνεία.
Με το ύφος της συμπρωταγωνίστριας παρέκαμψε την ουρά και έφτασε μπροστά στον υπάλληλο.
Μπορώ; αναρωτήθηκε φωναχτά, περισσότερο για να ακουστεί παρά να τηρήσει τους κανόνες.
Όχι δεν μπορείτε, απάντησε ατάραχος ο ιδρωμένος υπάλληλος.
Και γιατί δεν μπορώ; επανέλαβε με μια ελαφρά όχληση στη φωνή της.
Γιατί, προηγούνται άλλοι. (και της έδειξε την ουρά)
Μα, είμαι η κουμπάρα, είπε και χαμογέλασε με συγκατάβαση.
Και η Πάολα να είσαι, δεν περνάς.
Μπορείτε να μου φωνάξετε τον manager;
Τι να σου κάνει ο μάνατζερ, εγώ κάνω κουμάντο.
Τέλος πάντων, το αστείο παρατράβηξε και η ώρα περνάει. Πρέπει να τηρηθεί το χρονοδιάγραμμα. Ακολουθούν κι άλλες στέψεις. Στην ουρά πριν καλέσω τον σεκιουριτά. Οι οδηγίες είναι ξεκάθαρες. Τριακόσιοι. Ούτε ένας παραπάνω. Δείξτε μου το βραχιολάκι κι ύστερα πάρτε τη θέση σας. Έτσι καθυστερείτε και το Μυστήριο και εκνευρίζετε τον κόσμο
Μα το βραχιολάκι αφορά τους καλεσμένους όχι τους μελλόνυμφους ούτε τους κουμπάρους και τους στενούς συγγενείς.
Το βραχιολάκι αφορά τους πάντες. Αν δεν είστε εφοδιασμένη ή έχετε άλλους λόγους, γραφτείτε στη λίστα αναμονής. Δεξιά , στην άλλη γωνία.
Έτσι θα το πάμε τώρα; Με τον χωροφύλακα; Δεν μας έφταναν τα μύρια όσα, θα πρέπει να υποστούμε και το μαρτύριο της Εφορευτικής; Ψηφίζουμε απόψε ή παντρευόμαστε; Και μετά παραπονιέστε πως οι δουλειές σας έπεσαν ογδόντα τα εκατό στην πανδημία. Καλά κάνανε. Μπορούν κι άλλο; Κι άλλο να πέσουν, να κλείσει το μαγαζί, να πάει αλλού ο κόσμος να δώσει τα λεφτά του.
Μετά χτυπιέστε πως η Ελλάδα γερνάει, πως ο κόσμος δεν γεννάει, πως μέσα στα επόμενα τριάντα χρόνια θα γεννηθούν εξακόσιες χιλιάδες λιγότερα ελληνόπουλα. Μα πώς να γεννηθούν περισσότερα όταν στο γλέντι και στη χαρά μπήκε κόφτης. Αν δεν φιλήσεις, αν δεν αγκαλιαστείς αν δεν μυρίσεις τον ιδρώτα του άλλου πάνω σου, πώς θα πας στο κρεβάτι; Πώς θα νοιώσεις πως συμμετέχεις στη χαρά του φίλου σου , χωρίς ποτό, χωρίς χορό, χωρίς τραγούδι; Τι πάθατε όλοι; Πού ζείτε; Βγείτε λιγάκι απ’ τα τηλέφωνα σας και ξεχυθείτε στον πραγματικό κόσμο. Γίνατε όλοι ψηφιακά πρεζάκια που ακολουθούν ευλαβικά τους κανόνες. Βάλτε και λίγο αίσθημα. Κάντε κάτι. Γιατί σ’ αυτή τη χώρα κανείς δεν κάνει τίποτα; Κανείς δεν γράφει καλή μουσική, κανείς δεν κάνει καλό θέατρο, κανείς δεν ερωτεύεται. Δεν μπορώ άλλο, τα παρατάω.
Μήπως είστε από άλλο γάμο; Γίνονται άλλοι δυο τώρα. Ένας στο τερέν του τένις κι ο άλλος στο κλειστό. Δεν ρίχνετε μια ματιά; Μπορεί να είστε εκεί γραμμένη.
Λες;
Λέω. Δεν έχετε ακουστά για το Θαύμα της μιας Ημέρας;
