Υπάρχει τρόπος αντιμετώπισης του τουρκικού επεκτατισμού;
Στο Κυπριακό, υπήρξαν δύο κύριες προσεγγίσεις με στόχο ”ένα επανενωμένο κράτος εντός της ΕΕ”.
Η μια προσέγγιση -και επικρατούσα τα τελευταία χρόνια- υπήρξε η μονοδιάστατη πεποίθηση ότι μέσω των συνομιλιών θα καταλήξουμε σε αποδεκτή λύση που θα μας απαλλάσσει από την τουρκική κατοχή.
Η προσέγγιση βασιζόταν στην υπόθεση ότι η Τουρκία θα αποδεχόταν μια τέτοια λύση χωρίς πιέσεις ή κόστος, αλλά με ... ”επιχειρήματα” που τελικά ήταν παραχωρήσεις.
Αναπάντητο παραμένει το πως θα συμβιβαστεί η Τουρκία σε κάτι λιγότερο από εκείνο που της παρέχει η η στρατιωτική της δύναμη απέναντι στην ανύπαρκτη αποτρεπτική μας ισχύ.
Η μονοδιάστατη πολιτική για συνομιλίες και μόνο συνομιλίες, δεν έχει ορθολογικά προοπτική επιτυχίας, αφού στηρίζεται στο ... έλεος του νεο-Σουλτάνου. Εξού και την ονομάσαμε μίζερη πολιτική. Έχει όμως το πλεονέκτημα της υπεραπλούστευσης των πραγμάτων με την προσδοκία για σωστή λύση το συντομότερο χωρίς θυσίες και προετοιμασία για το χειρότερο, χωρίς μεθοδικότητα και αντοχές.
Στο ερώτημα τι κάνουμε εάν ο Ερντογάν εποικίσει το Βαρώσι, εάν χτίζει ανεξέλεγκτα στις ελληνοκυπριακές περιουσίες, εάν επέμβει στην Κυπριακή ΑΟΖ, εάν καταλάβει την νεκρή ζώνη, η μίζερη πολιτική έχει την ίδια πάντα απάντηση: Συνομιλίες και μόνο συνομιλίες, αφού πόλεμο δεν μπορούμε.
Ο στόχος για επανενωμένο κράτος εντός της ΕΕ απαιτεί ανάλογη πολιτική που δεν υπάρχει. Για χρόνια τεκμηριώνουμε την πολιτική της αποτροπής με ενδυνάμωση όλων των συνιστώσων κρατικής ισχύος μας (άμυνα, διπλωματία, οικονομία, παιδεία κ.ά.) με ταυτόχρονη αποδυνάμωση του τουρκικού θηρίου (π.χ. επιβολή οικονομικών κυρώσεων στην Τουρκία μέσω της ΕΕ) ώστε να υπάρξει ορθολογικά προοπτική συμβιβασμού για ειρηνική διευθέτηση.
Η πολιτική της αποτροπής οικοδομείται πρωτίστως βάσει της αποτρεπτικής ισχύος, που δεν είναι επικοινωνιακά υπεραπλουστευμένη αλλά βασίζεται στον ορθολογισμό.
Χαρακτηριστικά, μια συνιστώσα είναι η συμμαχία μας με αντικατοχικές δυνάμεις στην τουρκοκυπριακή κοινότητα, αλλά η μίζερη πολιτική καθιέρωσε ”υποχρεωτικά” τον Τατάρ, εγκάθετο της Τουρκίας στα κατεχόμενα, ως εκπρόσωπο της τ/κ κοινότητας στις συνομιλίες.
Ιδιαίτερα σε σχέση με εκατοντάδες εκατομμύρια οικονομικής βοήθειας της ΕΕ προς την τουρκοκυπριακή κοινότητα, αυτή παρέχεται επειδή η Κυπριακή Δημοκρατία συμφώνησε (με τους Ελληνοκύπριους να πληρώνουν εισφορές στην ΕΕ) με στόχο στις συνομιλίες ”για ένα επανενωμένο κράτος εντός της ΕΕ”.
Μέρος της βοήθειας αυτής καταλήγει ως έσοδο σε πρόσωπα και εταιρείες που πρόσκεινται στο κατοχικό καθεστώς ή τουρκικών συμφερόντων που ”υπηρετούν” το καθεστώς ενάντια στον στόχο για επανενωμένο κράτος εντός της ΕΕ.
Επιπλέον, τα ευρωπαικά έσοδα εταιρειών ή προσώπων που υπηρετούν το κατοχικό καθεστώς χρησιμοποιούνται για να οικοδομούνται παράνομα Ελληνοκυπριακές περιουσίες. Αυτά παραβιάζουν τον ίδιο τον Ευρωπαικό Κανονισμό για παροχή της βοήθειας, για τα οποία όμως δεν υπάρχει ούτε καν καταγγελία ή παράπονο της Κυπριακής Κυβέρνησης αφού η απάντηση είναι μια: συνομιλίες και μόνο συνομιλίες...
***
Κώστας Μαυρίδης, Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S&D), Πρόεδρος Πολιτικής Επιτροπής για την Μεσόγειο
