Μία μέρα από την ζωή ενός Αφγανού που έμεινε πίσω
Ο Αχμέντ* δούλευε επί πολλά χρόνια για το Βρετανικό Συμβούλιο στο Αφγανιστάν. Κρύβεται στην Καμπούλ με τη γυναίκα και τα παιδιά του, τα οποία είναι κάτω από 10 χρονών και τα δύο και φοβάται για την ζωή του.
Ο Αχμέντ έχει δικαίωμα να εγκατασταθεί στη Βρετανία, χάρη στο ειδικό πρόγραμμα βοήθειας της χώρας, αλλά δεν κατάφερε να μπει σε κάποια από τις πτήσεις, λόγω των εξαιρετικά επικίνδυνων συνθηκών και του πλήθους στο αεροδρόμιο της Καμπούλ.
Η τελευταία πτήση έφυγε από την πρωτεύουσα του Αφγανιστάν στις 30 Αυγούστου.
Αυτή είναι μία ημέρα από την ζωή του, με τα δικά του λόγια.
*Το πραγματικό του όνομα πρωστατεύεται για την ασφάλειά του.
01:00
Δεν μπορώ να κοιμηθώ, λόγω άγχους και φόβου.
Μερικές φορές ξυπνάω στη μία τα ξημερώματα, άλλες φορές στις 2 κι άλλες στις 5 το πρωί. Νιώθω συνεχώς ότι ζω έναν εφιάλτη.
Κάθε φορά που ακούω μία πόρτα να χτυπάει, νομίζω ότι κάποιος ψάχνει για μένα.
Η οικογένειά μου είναι χάλια. Η κατάσταση στην Καμπούλ γίνεται χειρότερη μέρα με τη μέρα και δεν μπορώ να επιστρέψω στην δουλειά μου, διότι οι συγγενείς μας νομίζουν ότι εγκαταλείψαμε την πατρίδα μας για να πάμε στη Βρετανία.
Πραγματικά, δεν ξέρω τι να κάνω.
Δεν έχω ρούχα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης. Νοικιάζω το δωμάτιο, αλλά φοβάμαι ότι αν χρειαστεί να μείνουμε εδώ κι άλλες μέρες, δεν θα μπορώ να πληρώσω το νοίκι.
04:00
Αν κοιμηθώ καλά τη νύχτα, ξυπνάω στις 4 το πρωί και προσεύχομαι.
Το δωμάτιο έχει δύο μικρά παράθυρα, αλλά δεν μπορώ να δω τίποτα, διότι είναι σχεδόν στο ταβάνι.
Δεν υπάρχουν κρεβάτια. Μόνο δύο κουβέρτες. Και τίποτε άλλο. Ούτε καθιστικό, ούτε κουζίνα.
Τη νύχτα ακούω τις φωνές των ανθρώπων που μιλούν δυνατά και μερικές φορές πυροβολισμούς. Και αυτοκίνητα.
Βράζω νερό για τσάι και μετά φτιάχνω πρωϊνό για τα παιδιά και την γυναίκα μου.
Σπανίως βγαίνω έξω. Κι όταν βγαίνω, καλύπτω το πρόσωπό μου. Βγαίνω τη νύχτα ή πολύ νωρίς το πρωί, για να πάρω ψωμί και αυγά και να μαγειρέψω για να φάμε.
Η ζωή είναι πολύ φρικτή.
09:00
Εχω δύο μικρά παιδιά. Και τα δύο μας ζητάνε να τα πάμε στην αγορά. Δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει.
Περνάω την ημέρα ψάχνοντας για συμβουλές από το υπουργείο Αμυνας και το Γραφείο Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας και τσεκάρω τις ειδήσεις στα σάιτ. Η γυναίκα μου διαβάζει βιβλία και εφημερίδες και περιμένουμε, περιμένουμε, περιμένουμε.
Νιώθω πολύ άσχημα που εγκαταλείφθηκα από την Βρετανική κυβέρνηση.
Η ζωή μου είναι σε πολύ μεγάλο κίνδυνο. Ζήτησα από την Βρετανική κυβέρνηση να με μετακινήσει με την οικογένειά μου το συντομότερο δυνατόν, να μην μας αφήσουν πίσω σε μία τόσο κρίσιμη κατάσταση.
Ξέρω τουλάχιστον άλλες επτά οικογένειες σε παρόμοια κατάσταση. Ολοι έχουμε εγκριθεί για το ειδικό πρόγραμμα βοήθειας.
Δεν μπορούμε να ζούμε άλλο έτσι.
Κάθε πρωί, απόγευμα και βράδυ, μας τηλεφωνεί η μητέρα μου και ρωτάει πώς είμαστε, τι έγινε κι αν είναι όλα εντάξει. Η οικογένειά μου ανησυχεί πάρα πολύ.
Κατά την διάρκεια της ημέρας νιώθω άγχος. Σκέφτομαι τη μητέρα, τον πατέρα, τις αδελφές και τον αδελφό μου, που είναι ακόμα στην επαρχία και μερικές φορές κλαίω.
13:00
Το μεσημέρι θα φτιάξουμε αυγά ή μπέργκερ ή κάτι τέτοιο.
Θα παίξουμε παιγχνίδια με τα παιδιά, αλλά τα ξέρετε τα παιδιά, πρέπει να βγούν έξω για να παίξουν, αλλά δεν μπορούν. Μερικές φορές τσιρίζουν και κλαίνε.
Ολα άλλαξαν τόσο ξαφνικά και νιώθω μεγάλη απογοήτευση.
Είμαι τόσο τρομοκρατημένος, δεν μπορώ να εξηγήσω πώς νιώθω.
19:00
Ωρα για το μπάνιο των παιδιών, μετά το δείπνο.
Μόλις τα παιδιά πάνε για ύπνο, πίνουμε ένα φλυτζάνι τσάι με την γυναίκα μου και συζητάμε για το τι θα γίνει και τι μπορούμε να κάνουμε.
Ανναρωτιόμαστε γιατί συνέβησαν όλα αυτά. Ζούσαμε ευτυχισμένοι με τους γονείς και τις οικογένειές μας πριν,
Η κατάσταση της χώρας μου με σοκάρει. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι συνέβη κάτι τέτοιο στο Αφγανιστάν.
Το βράδυ σκέφτομαι το μέλλον και τι θα συμβεί αν η Βρετανική κυβέρνηση μας παρατήσει και δεν μας μετακινήσει. Αγχώνομαι τόσο πολύ, που δεν μπορώ να κοιμηθώ και με πιάνει πονοκέφαλος.
Αρχίζω να κάνω αρνητικές σκέψεις. Αν με πιάσουν οι Ταλιμπάν θα με σκοτώσουν, αλλά πώς; Θα με αποκεφαλίσουν ή θα με πυροβολήσουν;
Φύγαμε από τα σπίτια μας και όλοι ξέρουν ότι μας κάλεσε η Βρετανική πρεσβεία. Αν το σχέδιο είναι να πάμε σε τρίτη χώρα χωρίς υποστήριξη και βίζα, τότε πρόκειται περί αυτοκτονίας.
Λέω στον εαυτό μου ότι όλα θα πάνε καλά, Αλλάχ θέλοντος κι ελπίζουμε ότι η Βρετανική κυβέρνηση δεν θα μας εγκαταλείψει και θα μας μετακινήσει όσο το δυνατόν πιό σύντομα.
22.30
Οταν πέφτω για ύπνο, προσεύχομαι να ξυπνήσω και να ξεφύγω από αυτή την τρομακτική κατάσταση, να ξεκινήσω για την ασφάλεια της Βρετανίας.
Στην ιδανική περίπτωση, βλέπω την οικογένειά μου γεμάτη χρώματα, ευτυχισμένη και τόσο όμορφη, να ζούμε ειρηνικά και με ασφάλεια.
―
Εκπρόσωπος του Βρετανικού υπουργείου Εξωτερικών δήλωσε στην HuffPost UK: “Ξεκινήσαμε το πρόγραμμα ARAP τον Απρίλιο και από τότε, έχουμε βγάλει από το Αφγανιστάν σχεδόν 10.000 άτομα. Το πρόγραμμα παραμένει ενεργό και διευκολύνουμε αιτήσεις για όποιον πληροί τις προϋποθέσεις. Συνεργαζόμαστε με τους συμμάχους μας για να ασκήσουμε πίεση στους Ταλιμπάν να επιτρέψουν την ασφαλή αποχώρηση των δικαιούχων.”
