Ευρώπη ο μεγάλος ασθενής: Πανδημία, εμβόλια και ο χαμένος ανθρωπισμός
Κακά τα ψέματα... για μένα είναι λίγο περίεργο το συναίσθημα. Είμαι εκατό τοις εκατό υπέρ του εμβολιασμού. Πιστεύω ακράδαντα ότι το εμβόλιο είναι το μεγαλύτερο όπλο που διαθέτουμε. Χθες έκανα την τρίτη δόση, σήμερα κατέβασα ελληνικό κι ευρωπαϊκό πιστοποιητικό. Όμως, το συναίσθημα που είχα στις 2 Ιουνίου δεν είναι σε καμία περίπτωση το ίδιο με αυτό που έχω στις 2 Δεκεμβρίου.
Δεν είναι η σύγχυση ή η απορία. Είναι η διαιώνιση μιας ιδιόμορφης μορφής αυταρχισμού. Ευρωπαϊκού αυταρχισμού.
Η έννοια ότι εγώ ο μέσος Έλληνας δεν καταλαβαίνω και θα με τιμωρήσει η Πολιτεία για να καταλάβω. Το υποχρεωτικό στη ζωή στο όνομα μιας αξίας, μιας αρετής.
Δεν είναι πρώτη φορά που στο όνομα μιας αρετής γίνονται εγκλήματα. Ιστορικά πάμπολλα παραδείγματα. Κι ας μην πάμε μακριά. Ας θυμηθούμε πόσα εγκλήματα έχουν γίνει στο όνομα της Δημοκρατίας ή της Εκκλησίας.
Όμως θεωρητικά εμείς ήμασταν καλύτεροι. Ή αν θέλετε πιο μορφωμένοι. Κι αν δεν είμαστε πιο μορφωμένοι υπό την έννοια ότι η μόρφωση έχει ένα τεράστιο πεδίο εφαρμογής, μεγαλύτερο κι απ’ όσο φανταζόμαστε, πιο καλά πληροφορημένοι.
Η πληροφορία είναι διάχυτη και περισσότερο προσβάσιμη από ποτέ. Γιατί ενώ συμβαίνουν όλα αυτά αδυνατούμε να συμφωνήσουμε στο αυτονόητο; Γιατί η πειθώ δεν ήταν αρκετή; Γιατί ελάχιστοι μπορούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων;
Διάβασα από σοβαρούς ανθρώπους να κατηγορούν σχεδόν όλους όσους είναι στη ηλικία των 60+, διάβασα ανθρώπους με πτυχία, με μεταπτυχιακά, με διδακτορικά ορισμένες από τις μεγαλύτερες ανοησίες. Λες κι ήρθε το τέλος της πρακτικής λογικής. Λες και δεν υπάρχει το δικαίωμα στην επιλογή.
Στη χώρα με τα 10 χρόνια μνημόνια και δύο χρόνια πανδημία, στη χώρα που η ζουγκλοποίηση έχει λάβει διαστάσεις χιονοστιβάδας, στη χώρα που στο όνομα της οικονομίας κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε τον ανθρωπισμό, η υποκρισία περισσεύει κι ο ορθολογισμός αναζητείται.
Ο μεγάλος όμως ασθενής παραμένει η Ευρώπη. Το καταφύγιο της δημοκρατίας, η αφετηρία της έννοιας του κοινωνικού κράτους, η γη της επαγγελίας για τον πολιτισμό και την αξιοσύνη προχωρά σε ένα φρενήρη ρυθμό αυτοκαταστροφής. Με κεκαλυμμένη επίκληση κοινωνικής φροντίδας κινείται ανεξάρτητα από πολιτικές καταβολές ή αφετηρίες με μοναδικό γνώμονα τη θέση των λίγων προνομιούχων.
Η επανάληψη της ιστορίας με δημοκρατική κάλυψη αλλά με συναισθηματική στέρηση.
Το συναίσθημα μου, λοιπόν, σήμερα με τίποτα δεν θυμίζει αυτό της 2ας Ιουνίου. Δεν είναι η ατυχής επικοινωνιακή επιλογή της “Ελευθερίας”. Είναι η κακή εφαρμογή της λέξης “Ζωή”.
