Μέσα σε αυτά τα τραγικά γεγονότα που εκτυλίσσονται στην ευρύτερη γειτονιά μας και το δράμα που βιώνει ο Ουκρανικός Λαός από την εισβολή της Ρωσίας, ήρθε ένα νέο που πέρασε στα ψιλά και από αρκετούς επαινέθηκε.
Το νέο αυτό αφορά την ανακοίνωση της Γερμανίας για στρατιωτικούς εξοπλισμούς εκατό δισ. ευρώ σε πρώτη φάση.
Αλλά ας ξετυλίξουμε το κουβάρι από την αρχή.
Κατ΄ αρχήν κανείς δεν πρέπει να βγάζει από το σκεπτικό του, για να εξηγήσει το φαινόμενο Πούτιν, ότι η Δύση μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου και την πλήρη κυριαρχία στην Ανατολική Ευρώπη (ποιος μπορεί να ξεχάσει την περίοδο Γιέλτσιν) είχε την μεγάλη ευκαιρία να εντάξει πλήρως και τη Ρωσία (όπως έκανε με τα υπόλοιπα ανατολικά κράτη) στη Δυτική λειτουργία, στους Δυτικούς οργανισμούς (οικονομικούς, ασφάλειας ακόμη και αμυντικούς) και φυσικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά δεν το έκανε για λόγους που δεν είναι αντικείμενο του παρόντος άρθρου να αναλύσουμε.
Πολλοί ισχυρίζονται ότι οι Ρώσοι δεν αντέχουν τη Δημοκρατία και δεν μπορούν ποτέ να αλλάξουν και να ενταχθούν σε ένα ευρύτερο συνεργατικό πλαίσιο. Η απάντηση είναι καταλυτική από τα ιστορικά δεδομένα, τα οποία συγκλίνουν στο γεγονός ότι οι ευρωπαϊκές χώρες (και οι Λαοί) έμαθαν και εκπαιδεύτηκαν στη δημοκρατική λειτουργία (από τις αυτοκρατορικές και φεουδαρχικές λογικές) τους δύο προηγούμενους αιώνες και στην συνεργασία μέσα από την ΕΕ με αρκετά καλά αποτελέσματα.
Προσπερνώντας αυτό το γεγονός παρατίθεται και μία ακόμη διαπίστωση που συμβάλει στο γενικότερο προβληματισμό.
Όπως επίσης προκύπτει από τα δεδομένα, η Ρωσία (ακόμα και ως Σοβιετική Ένωση), η Αμερική, η Αγγλία, η Γαλλία και άλλες μεγάλες χώρες, από τις αρχές του εικοστού αιώνα, μπορεί να συνέβαλαν ή και να δημιουργούσαν περιφερειακές συγκρούσεις, στα πλαίσια των γεωστρατηγικών και οικονομικών τους συμφερόντων, αλλά συνήθως συνεργάζονταν στις παγκόσμιες συρράξεις (Α΄ και Β΄ Παγκόσμιοι Πόλεμοι που δημιούργησε και προκάλεσε η Γερμανία με εκατομμύρια θύματα), αλλά και συμφωνούσαν (έστω και στο πλαίσιο της ισορροπίας τρόμου) στην αποτροπή γενικών συρράξεων (Κούβα κλπ).
Σε ένα άλλο επίπεδο διαπιστώνεται, από τη μέχρι τώρα δράση της Γερμανίαςστην Ευρωπαϊκή Ένωση, ότι επιδίωξη της (κάτι που σε οικονομικό προς το παρόν πεδίο το κατάφερε) είναι ο απόλυτος έλεγχος της Ευρώπης, με συνέπεια όλοι σήμερα να μιλούν για Γερμανική Ευρώπη και όχι για Ευρωπαϊκή Γερμανία.
Αυτό έχει επιδεινώσει σαφώς αρνητικά την κατάσταση για τη συνοχή της Ευρώπης, καθώς και για την αποδοχή και στήριξη των Λαών στο Ευρωπαϊκό εγχείρημα, αποδεδειγμένο περίτρανα από την απόρριψη του Ευρωσυντάγματος, αλλά και από την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου.
Αν μπορούσε κάτι να δώσει ένα διαφορετικό μήνυμα από αυτό που εξάγεται από την εν λόγω ανακοίνωση της Γερμανίας θα ήταν, ότι η άμεση ευρωπαϊκή ολοκλήρωση σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, θα συνοδευτεί από την ενοποίηση των Κρατών (κατά το πρότυπο του παλαιού πυλώνα Εξωτερικών και Άμυνας) στον Αμυντικό Τομέα και συνακόλουθα από τη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Στρατού, που θα προστατεύει τα Ευρωπαϊκά και μόνο σύνορα, με αμυντική καθαρά διάταξη. Αυτή είναι τελείως διαφορετική προσέγγιση από την ενίσχυση του Γερμανικού Στρατού ή την επιμέρους συνεργασία με άλλα κράτη της ΕΕ στο στρατιωτικό επίπεδο.
Κατά συνέπεια δημιουργεί έντονο προβληματισμό και σκεπτικισμό η μεμονωμένη ενέργεια της Γερμανίας, έξω από το Ευρωπαϊκό πλαίσιο, η οποία με όλο αυτό το αμαρτωλό παρελθόν δημιουργεί φόβο και ερωτηματικά, μήπως ξαναζωντανέψει το ”θηρίο” και ζήσουμε, ως Λαοί της Ευρώπης, ακόμα πιο τραγικές στιγμές στο μέλλον από ότι έχουν ζήσει οι προηγούμενες γενιές.
Ας ελπίσουμε ότι αυτός ο άλλος κόσμος που ανατέλλει, όπως πολλοί ισχυρίζονται μετά τον αποκλεισμό της Ρωσίας από τη Δύση, να μην έχει και πάλι τραγικά αποτελέσματα.
