Το άστρο της Βηθλεέμ- Από τον μύθο στην επιστημονική ερμηνεία
Μπορεί η επιστήμη να εξηγήσει τι ήταν το αστέρι της Βηθλεέμ; Με μεγάλη ακρίβεια και χωρίς σκοταδιστικές παρεμβάσεις. Οι επιστήμονες απαντούν σε υποτιθέμενα μυστήρια.
Στην συνάντηση που είχε με μια ομάδα αστροφυσικών η δημοσιογράφος της ΕΡΤ Δέσποινα Αμαραντίδου, παρουσιάζει τα στοιχεία.
Τις απαντήσεις δίνει ο Αναστάσιος Μουρουζίδης, φυσικός και μέλος του Δ.Σ. του Αστρονομικού Συλλόγου Δυτικής Μακεδονίας και του οργανισμού «Αμερικανική Ένωση Παρατηρητών Μεταβλητών Αστέρων».
Για την ακρίβεια η μοντελοποίηση του ουρανού πριν από 2.000 χρόνια δίνει την ακριβή εικόνα που είχαν στα μάτια τους οι πληθυσμοί των περιοχών, όπου το έναστρο σύμπαν προκαλούσε δέος και κάθε κίνηση μεταφραζόταν με υπερφυσικούς όρους.
Μια συζυγία τριών πλανητών καταγράφεται το 7 π.Χ., όταν οι πλανήτες Δίας και Κρόνος συναντήθηκαν στον αστερισμό του Ιχθύος και αυτό έγινε το σύμβολο του χριστιανισμού. Επειδή ήταν μια τριπλή σύνοδος, λόγω της λαμπρότητας των ουρανίων σωμάτων έδωσε έδαφος για το υπερφυσικό. Για την ακρίβεια συζυγία είναι η ευθυγράμμιση δύο ή τριών ουρανίων σωμάτων όταν παρατηρούνται από μια συγκεκριμένη θέση από την γη. Δηλαδή όταν ο παρατηρητής και τα ουράνια σώματα βρίσκονται επάνω στην ίδια ευθεία γραμμή.
Ο Τύχο Μπράχε τον 16ο αιώνα με την κατασκευή οργάνων για την μέτρηση των κινήσεων των πλανητών ξεκίνησε την επιστημονική επανάσταση, δημιουργώντας το τυχωνικό σύστημα, ένα μοντέλο του σύμπαντος. Την σκυτάλη πήρε ο Γιοχάνες Κέπλερ τον 17ο έστρεψε το τηλεσκόπιο του στον ουρανό για να απαντήσει με τρείς νόμους στα ερωτήματα που απασχολούσαν την καθολική εκκλησία και η οποία θέλει να προσαρμόσει την επιστήμη στην πίστη, την ίδια στιγμή που η ανατολική εκκλησία αποφεύγει οποιαδήποτε επιστημονική αναφορά, όπως εξηγεί ο κ. Μουρουζίδης.
Δεν υπάρχει χώρος για εικασίες σχετικά με το θέμα του λεγόμενου άστρου της Βηθλεέμ. «Το σύμπαν δουλεύει με μαθηματικά και όταν ένα και ένα κάνουν δυο, αυτό συμβαίνει αιωνίως, δεν αλλάζει. Με τους νόμους του Κέπλερ πηγαίνουμε αιώνες πίσω και μπορούμε να δούμε ακριβώς την διάταξη των ουρανίων σωμάτων στον ουράνιο θόλο και πως συμπεριφέρονταν την συγκεκριμένη στιγμή», ξεκαθαρίζει ο κ. Μουρουζίδης και μαζί του σύσσωμη η επιστημονική κοινότητα.
Το ίδιο φαινόμενο της συζυγίας Δία -Κρόνου επανελήφθη το 2020 και δεν έμοιαζε με κανένα από όσα μεσολάβησαν τα τελευταία 800 χρόνια. Οι δύο πλανήτες εμφανίστηκαν πολύ κοντά στον νυχτερινό ουρανό κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο και αν ζούσαν οι άνθρωποι σε μια άλλη εποχή χωρίς επιστημονικές απαντήσεις, ίσως να βρίσκονταν κάποιοι που θα μιλούσαν για νέο άστρο της Βηθλεέμ. Επιπλέον μετά την πρώτη συζυγία Δία – Κρόνου το 7 π.Χ., τέσσερα χρόνια αργότερα, το καλοκαίρι του 3 π.Χ., ο Δίας και η Αφροδίτη συναντήθηκαν σε ένα γεγονός που θα έμοιαζε πολύ με το άστρο της Βηθλεέμ, που αναφέρεται επίσης ως η Μεγάλη Σύνοδος. Ευτυχώς αυτές οι συζυγίες πέρασαν στα “ψιλά” των ειδήσεων και μόνο οι αστρονόμοι ενδιαφέρθηκαν.
Η υιοθέτηση του συμβόλου του ιχθύος, από την εκκλησία, σημαίνει ότι οι τότε επικεφαλής της γνώριζαν τι ακριβώς είχε συμβεί στον ουρανό, αλλά προτίμησαν να μετατρέψουν μια συζυγία σε μυθοπλασία. Ήταν εύκολη υπόθεση σημαντικό τμήμα του πληθυσμού, των αμόρφωτων και εύπιστων εκείνης της εποχής να υποκύψουν σε θεωρίες υπερβατικών παρεμβάσεων αντί να επιμείνουν στις λογικές εξηγήσεις. Επισημαίνεται ότι η ιστορία του άστρου της Βηθλεέμ εμφανίζεται μόνο στο βιβλίο του Ματθαίου. Οι άλλοι δεν το είδαν, ή το αγνόησαν. Επίσης, τα γραπτά ιστορικά αρχεία δεν αναφέρουν κάποιο ξεχωριστό γεγονός.
Απλές παρατηρήσεις που είχαν κάνει οι αρχαίοι Έλληνες αστρονόμοι και αργότερα οι συνάδελφοι τους στην Ινδία, αλλά δεν ταίριαζαν στο αφήγημα της νέας θρησκείας. Η αρχική μαθηματική μέθοδος υπολογισμού μιας συζυγίας δόθηκε γύρω στο 140, από τον Κλαύδιο Πτολεμαίο στο πολύτομο έργο του « Μαθηματικὴ Σύνταξις», το οποίο μεταφράστηκε από τους άραβες τον 9ο αι. και έγινε «Η Αλμαγέστη- Η Μεγίστη». Σε αυτό περιλαμβάνονταν οι ανακαλύψεις του μεγαλύτερου αστρονόμου της αρχαιότητας του Ιππάρχου του Ρόδιου, από τον 2ο π.Χ αιώνα, στις μετρήσεις του οποίου στηρίζεται το οικοδόμημα της αστρονομίας. Δηλαδή το αστρονομικό φαινόμενο ήταν γνωστό και εξηγήσιμο περίπου πέντε αιώνες πριν από την Σύνοδο της Νίκαιας το 325 όταν ο αυτοκράτορας και οι επίσκοποι αποφάσιζαν για το τι έπρεπε να πιστεύουν οι άνθρωποι. Η επιστημονική σκέψη θάφτηκε κάτω από τα ερείπια της «Μεγάλης Βιβλιοθήκης» της Αλεξανδρείας, όταν την ισοπέδωσαν το 391 ο επίσκοπος Θεόφιλος και ο Ευάγριος της Αντιοχείας, μαζί με τον στρατό, με διάταγμα του αυτοκράτορα Φλαβίου Θεοδοσίου Α’ (ίσως για αυτό τον αποκάλεσαν μέγα). Τα μαθηματικά και η αστρονομία, η κορωνίδα του ελευθέρου πνεύματος και το πεδίο σπουδών του συγκλητικού Βοήθιου (Boethius, 480-524), κατέληξαν να θεωρούνται εξίσου επικίνδυνα με την μαγεία.[1]
[1] Margaret Deanesly, A History of early Medieval Europe, 476 to 911, Barnes & Noble, New York 1960, σ.43
www.ertnews.gr
Η συνέχεια εδώ
