Καστοριά: Αντικείμενο διαμάχης θρησκευτικό σύμβολο που τοποθετήθηκε παράνομα
Στην κορυφή “Μαύρο Βουνό”, στην Δημοτική Κοινότητα Μανιάκων του Δήμου Καστοριάς ο νόμος βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα πρόβλημα άρτι δημιουργηθέν.
Το ιστορικό της υποθέσεως παρουσιάζει ο δημοσιογράφος της ΕΡΤ Μάριος Κωνσταντινίδης.
Ο Χρυσόστομος Δούκης, αντιπρόεδρος δημοτικού συμβουλίου, εξηγεί πως το 2020 μια ομάδα κατοίκων τοποθέτησε έναν σταυρό ύψους 12 μ. στην κορυφή του βουνού. Αυτό προκάλεσε την προσφυγή δεκαεπτά επώνυμων κατοίκων της Καστοριάς. Η επίσημη καταγγελία από θεσμοθετημένα όργανα της πολιτείας έγινε από τον Συνήγορο του Πολίτη. Σύμφωνα με αυτήν ζητείται η εφαρμογή του νόμου, που απαγορεύει την τοποθέτηση οιουδήποτε αντικειμένου σε δημόσιο χώρο. Το δασαρχείο ακολουθώντας τον νόμο ζητά την κατεδάφιση της κατασκευής, εντός της νομίμου προθεσμίας.
Ο κ. Δούκης απορρίπτει την εφαρμογή του γράμματος του νόμου και μιλά για ηθικό ζήτημα. Αναφέρει ότι θα ακολουθηθεί η διαδικασία όπως ορίζει ο νόμος περί αυθαιρέτων και θα ζητηθεί να εκδοθεί άδεια. Όπως λέει μάλιστα «το 2024 βγήκε απόφαση που κηρύττει αναδασωτέα την πέριξ περιοχή εμβαδού 4,15 τ.μ.».
Αυτό θέτει επιπλέον περιορισμούς στην τοποθέτηση και διατήρηση της ηλεκτροφωτισμένης σιδερένιας κατασκευής δίπλα σε κεραίες τηλεφωνίας. Ο νόμος δεν ισχύει κατά περίπτωση, δεν κάνει διακρίσεις. Έχει καθολική ισχύ και προβλέπει διοικητικό πρόστιμο πέντε ευρώ ημερησίως για κάθε τετραγωνικό μέτρο, που καταλαμβάνει η παράνομη κατασκευή έως ότου αυτή απομακρυνθεί.
Ο κ. Δούκης επικαλούμενος παρανομίες του παρελθόντος σε βάθος αιώνων, διερωτάται εάν θα έπρεπε να ακολουθηθεί η ίδια οδός κατεδάφισης και άλλων θρησκευτικών κτισμάτων.
Η παρανομία ως εθιμικό δίκαιο έχει δυο όψεις όταν γίνεται στο όνομα του Ελληνισμού. Είναι ένα μεγάλο ζήτημα που ξεκίνησε με διατάγματα που έφεραν την αυτοκρατορική Βούλα, κατά την δημιουργία της νέας θρησκείας τον 4ο αι., η οποία έπεσε βαριά επάνω στους Έλληνες και στα αρχαία μνημεία, με στόχο να καταστραφούν και να εξαφανιστούν τα ίχνη του Ελληνικού πολιτισμού, προκειμένου να εδραιωθεί η πολιτική εξουσία των Ρωμαίων κατακτητών. Οι νέες αντιλήψεις αποτελούν μια σχετικά πρόσφατα κατασκευασμένη μνήμη που κατίσχυσε με αμείλικτους νόμους όπως τα Θεοδοσιανά Διατάγματα (Nemo se hostiis polluat), που εκδόθηκαν το διάστημα 389 – 391[1]από τον γεννηθέντα στην Ισπανία Flavius Theodosius Augustus και ο Ιουστινιάνειος Κώδικας (Corpus Juris Civilis) μεταξύ 529 -534,[2] από τον Ιλλυρικής καταγωγής Flavius Pietrus Sabbazius Giustinianus.
[1] Imperatoris Theodosii Codex, liber sextus decimus, by Dr. Alexandr Koptev, liber XVI, (Βιβλίο 16, 10-11), Τα Θεοδοσιανά Διατάγματα συμπεριλήφθηκαν στον Κώδικα του Θεοδοσίου Β΄, που εκδόθηκε τον Φεβρουάριο του 438 και τέθηκε σε ισχύ την 1η Ιανουαρίου του 439. Ενδεικτικά αναφέρονται: «16.10.16 Αν υπάρχουν ναοί στη χώρα, ας καταστραφούν… 16.10.20,4 αποφασίσαμε να απομακρύνουμε τους χιλίαρχους και τους εκατόνταρχους ή αυτούς που λέγεται ότι σφετερίζονται την δύναμή τους στον λαό, ώστε να μην ξεφύγουν την θανατική ποινή… 16.10.22 όσοι είναι μολυσμένοι από βέβηλες ειδωλολατρικές τελετουργίες, λάθος ή έγκλημα, δηλαδή Εθνικοί, δεν θα γίνονται δεκτοί στο στρατό, ούτε θα αναλαμβάνουν την τιμή ενός διαχειριστή ή δικαστή»
[2] Bruce W. Frier, The Codex of Justinian- A New Annotated Translation with Vol. 1, Cambridge University Press 2016, Βιβλίο Ι, σσ. 15- 68 (201- 254), Τα πρώτα άρθρα του Ιουστινιάνειου Κώδικα δεν αναφέρονταν στην δημόσια διοίκηση, αλλά στην επιβολή του δόγματος, που προέβλεπε ακόμη και την εσχάτη των ποινών στους οπαδούς της αρχαίας θρησκείας, εξαναγκάζοντας τους να εκχριστιανιστούν.
www.ertnews.gr
Η συνέχεια εδώ
